Η μεγάλη, πολύ μεγάλη πορεία των φοιτητών στη διαδήλωση της Πέμπτης, περνούσε με συνθήματα, πανώ, πολύ ενθουσιασμό αλλά και απόλυτη τάξη και αρμονία μεταξύ τμημάτων – απόδειξη της καλής της οργάνωσης- μπροστά από τη Βουλή, στην Λεωφόρο Αμαλίας και τον Άγνωστο Στρατιώτη.
Στο πεζοδρόμιο μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, τουρίστες είχαν καθίσει και παρακολουθούσαν, χάζευαν και τραβούσαν φωτογραφίες.
Στεκόμουν στο περιστύλιο της Βουλής, μπροστά μπροστά, έξω από τις κολόνες και παρακολουθούσα. «Μην κάθεστε τόσο μπροστά. Θα σας δούνε και…» μου είπε κάποιος που ενδιαφέρθηκε για την…τύχη μου. «Θα με δούνε;» σκέφτηκα. «Και λοιπόν; Υπάρχει λόγος να κρυφτώ;» Εκείνη τη στιγμή, η καρδιά μου πονούσε που δεν ήμουν φοιτητής για να πάω κι εγώ στην πορεία και να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου με τη δική τους στη διεκδίκηση των αιτημάτων τους. Τα αιτήματα των φοιτητών ήταν ανέκαθεν καλά και σωστά και δίκαια όσο ήταν φοιτητικά αιτήματα. Το αν μπορούν να ικανοποιηθούν είναι μια άλλη ιστορία αλλά τα αιτήματα είναι πάντα σωστά και δικαιολογημένα. Τι είδους φοιτητής είναι αυτός που δεν διεκδικεί; Θυμήθηκα τις δικές μου συμμετοχές σε πορείες και διαδηλώσεις, τότε που οι καρδιές μας ήταν
νέες και φρέσκες και όμορφες. Θυμήθηκα το «114» και το «15% για την Παιδεία» κι άλλα συνθήματα συγκεκριμένα και ευκρινή τα οποία δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι τότε, 15 και 15 ετών, τα καταλάβαινα απόλυτα.
Αισθάνθηκα κάποιον δίπλα μου. Να καπνίζει και να μονολογεί : « Μεγάλη πορεία. Πολύ μεγάλη».
Γύρισα και είδα ότι ήταν ο Τηλέμαχος Χυτήρης. Τον σέβομαι και τον τιμώ πολλά χρόνια αυτόν τον άνθρωπο. Του απάντησα : « Και μακάρι να καταλήξει καλά.»
Εκείνη την ώρα περνούσε από μπρος μας το τελευταίο κομμάτι της πορείας. Το «περίεργο» τελευταίο τμήμα. Η «ουρά». Το σημείωσα. «Σωστά» μου είπε. «Από εκεί ξεκινούν όλα, όταν ξεκινούν». Και συμπλήρωσε : « Μόνο που δεν τα καταλαβαίνω τα συνθήματά τους. Δεν φτάνουν ευκρινή στ αυτιά μου. Δεν υπάρχει σαφές και ευκρινές σύνθημα κι ο απλός κόσμος δυσκολεύεται να καταλάβει. Εμείς φωνάζαμε «114» και όλοι ήξεραν τι εννοούσαμε. Φωνάζαμε για το «15% για την Παιδεία» και όλοι καταλάβαιναν.»
Σκέφτηκα: « Για κοίτα που θα βγούμε και …συνοδοιπόροι με τον Χυτήρη! Τελικά πιο πολλά μας ενώνουν απ΄ αυτά που μας χωρίζουν» Ήταν η σειρά του να γυρίσει να με κοιτάξει : « Φωνάζαμε για το 15% για
την Παιδεία πριν από πόσα χρόνια; Κοντά σαράντα, σαρανταπέντε. Και σκέψου ότι τόσα χρόνια, ούτε μία κυβέρνηση , παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει, δεν προσέγγισε καν αυτό το στόχο που τότε φαινόταν εφικτός».
Είχε τόσο δίκιο. Το 15% στην Παιδεία. Γιατί δεν το κάνανε τόσα χρόνια; Γιατί δεν έκοψαν από παντού για να προσεγγίσουν έστω αυτό το νούμερο; Γιατί δεν το κάνουμε τώρα; Άλλες σκέψεις, άλλες ισορροπίες, άλλες προτεραιότητες κι απ΄ τη δικιά μας κυβέρνηση κι απ΄ τις προηγούμενες και τις
προ-προηγούμενες. Όλες σεβαστές οι προτεραιότητες και οι ισορροπίες. Αλλά γιατί μου φαίνονται τόσο κοντινά τα χρόνια εκείνα της δεκαετίας του ’60 που η χώρα αγωνιζόταν να βγει από την υπανάπτυξη, να ανέβει, να κλείσει τα τόσα κενά και τις τόσες «τρύπες», να γίνει ανταγωνιστική, να βελτιώσει, να φτιάξει…..
Το ζητούσαμε το 15% για την Παιδεία αν και ξέραμε ( κυρίως «ξέρανε» αυτοί που ήταν σε θέση να ξέρουν περισσότερα από εμάς) ότι πράγματι η χώρα είχε άλλες προτεραιότητες.
Αν το είχαμε αποφασίσει τότε; Λέω…αν;
|
