Όταν πριν από μερικές εβδομάδες έγραφα για τον εκλεκτό δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη και τα κείμενά του ότι «δεν είναι κακό να είναι κανείς ΠΑΣΟΚ» αλλά και αναρωτιώμουνα  γιατί ένας δημοσιογράφος να εμφανίζει τόσο ανοιχτά τις πολιτικές και κομματικές του προτιμήσεις, αφού τον διαβάζουν και Νεοδημοκράτες που αξίζουν καλλίτερης μεταχείρισης, δεν πίστευα ότι υπάρχουν
τόσοι πολλοί επαγγελματίες που εκδηλώνονται τόσο ανοιχτά υπέρ του ΠΑΣΟΚ.
Καλά κάνουν και είναι ΠΑΣΟΚ. Δικαίωμά τους. Τους αποδέχομαι και τους σέβομαι. Αλλά η δουλειά τους – όπως τουλάχιστον έμαθα εγώ- δεν είναι να εξυπηρετούν κομματικά συμφέροντα. Τι έχει συμβεί τα τελευταία 6-7 χρόνια  ;
Τόσο θυμωμένοι  είναι τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι που κυβέρνηση είναι η Ν.Δ., τόσο κακό τους έχει κάνει ο Καραμανλής, τόσο πολύ απεχθάνονται τους Νεοδημοκράτες ; Ή μήπως απλώς δέχονται πιέσεις από τους εργοδότες τους να γράφουν εναντίον της κυβέρνησης και της Ν. Δ. και υποκύπτουν από
ανάγκη;
Γνωρίζοντας βέβαια την grosso modo «τοποθέτηση» εκδοτών, εφημερίδων και συγκροτημάτων, διάβασα προσεκτικά  εφημερίδες και περιοδικά, προσπαθώντας να «ακτινογραφήσω» τις ανοιχτά εμφανιζόμενες κομματικές προτιμήσεις δημοσιογράφων, αρθρογράφων, σχολιαστών, ακόμα και ρεπόρτερς. Τι
διαπίστωσα ; Ότι αυτό που ίσχυε ως κανόνας «κάποτε» στη δημοσιογραφία, η απόσταση δηλαδή
που δεοντολογικά  προσπαθούσαν να τηρήσουν οι απλοί «γραφιάδες», έχει χαθεί.
Το ότι οι δημοσιογράφοι έγραφαν πολιτικές και κομματικές απόψεις και τάσσονταν υπέρ ή κατά κομμάτων και πολιτικών αλλά και καλλιτεχνών και ποδοσφαιριστών είναι κάτι που συνέβαινε ανέκαθεν. Επί πολλά χρόνια ωστόσο, ίσχυε – και δια ροπάλου εφαρμοζόταν-  η σαφής διάκριση μεταξύ του
ρεπόρτερ και του αρθρογράφου /σχολιαστή. Άλλο η γραμμή και άλλο η είδηση. Αλλά και οι
περισσότεροι αρθρογράφοι και σχολιογράφοι κρατούσαν κάποια προσχήματα, δεν υπέγραφαν τα κείμενά τους που περιείχαν ακραίες πολιτικές θέσεις με το όνομά τους αλλά επέλεγαν ψευδώνυμο και πολλές φορές δεν υπέγραφαν καθόλου τα κείμενά τους αλλά τα ενέτασσαν σε «στήλες» ή «σελίδες» που είχαν δική τους «υπογραφή». Κι αυτό για να μην εμφανίζονται ότι παίρνουν σαφή θέση υπέρ ή κατά ενός κόμματος ή ενός ηγέτη αφού αυτό ΔΕΝ είναι η δουλειά του δημοσιογράφου. Έτσι μάθαμε τις «Βολές» και τις «Ριπές» και τον «Ίακχο» και την «Πανδώρα» και τον «Βηματοδότη» και τη «Μέδουσα» και τα «Καρφιά» και τόσα και τόσα άλλα.
Τώρα ισχύουν άλλα. Και χωρίς καμία διάθεση να απευθύνω μομφή εναντίον δημοσιογράφων, αναρωτιέμαι γιατί τόσοι πολλοί επέλεξαν να αλλάξουν τα κρατούντα. Πως επείσθησαν; Ποιοι τους έπεισαν; Πως και αποφάσισαν να εκτεθούν τόσο πολύ; Πως συνέβη και απλοί εργαζόμενοι παίρνουν ανοιχτά και «φόρα παρτίδα» θέση – και μάλιστα απόλυτη- υπέρ ή κατά ενός κόμματος;Διαλέγω δυο από τα δεκάδες παραδείγματα που ξεχώρισα, δυο ικανότατων δημοσιογράφων που εκτιμώ ιδιαίτερα- γι αυτό και τις επιλέγω- η μία απ΄ τις οποίες είναι και φίλη μου: Της Σοφίας Γιαννακά και της Πόπης
Διαμαντάκου. Ελεύθερα θέματα η πρώτη, τηλεοπτικά η δεύτερη. Δουλεύουν στο Συγκρότημα
Λαμπράκη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα κείμενά τους ΠΡΕΠΕΙ απαραίτητα να αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία; Πρέπει απαραίτητα η ειρωνεία και η απαξίωση να συνοδεύουν οποιοδήποτε άτομο προερχόμενο από την κυβέρνηση και τη Ν.Δ; Πρέπει απαραίτητα Ο,ΤΙ κάνει η Νέα Δημοκρατία και οι
υπουργοί και βουλευτές της να είναι στραβό κι ανάποδο; Πρέπει κάθε φορά που συμβαίνει να αναφέρουν καν άτομα της Ν.Δ. – που συνήθως τα αγνοούν- να τα αναφέρουν απαξιωτικά; Και είναι αυτή τακτική ανεξάρτητης, αδέσμευτης και καθαρής δημοσιογραφίας;
Ομολογώ ότι θάθελα μιαν απάντηση.