Όχι επειδή σήμερα είναι τα γενέθλιά μου – διότι στην ηλικία μου, καλό θα ήταν να το έχω ξεχάσει πλέον, όπως και όλοι οι …άνω των 50- αλλά επειδή η νέα κοινοβουλευτική περίοδος ξεκίνησε φουριόζικα με πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα, θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να καταθέσω για τους αναγνώστες μας
έναν ισχυρό προβληματισμό: Ένας προβληματισμό γύρω από το ρόλο, τις υποχρεώσεις και τις δραστηριότητες ενός βουλευτού, μιας ιδιότητας που απέκτησα με την ψήφο των Αθηναίων  αρκετά πρόσφατα και ύστερα από μια μακρά καριέρα.
Εδώ και πολλούς μήνες , στις όποιες επαφές μου με τους ψηφοφόρους του κόμματός μου, είτε σε κοινωνικές εκδηλώσεις, είτε σε τοπικές οργανώσεις, γίνομαι δέκτης παραπόνων. Ο κόσμος γκρινιάζει, παραπονιέται, αμφισβητεί, ζητάει, απαιτεί, σχολιάζει, κριτικάρει. Και όλα αυτά, τα απευθύνει στους
ανθρώπους που με την α ή β ιδιότητα τους επισκέπτονται, τους συναντούν και κουβεντιάζουν μαζί τους. Και το επιμύθιο όλων αυτών των αντιδράσεων είναι: «Τι κάνετε τέλος πάντων εσείς οι βουλευτές; Δεν τα λέτε στον πρωθυπουργό;» Μα τι στο καλό; Κανείς, ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει μπει στον κόπο
να εξηγήσει στους ψηφοφόρους τι δουλειά κάνει ο βουλευτής ; Με τι ασχολείται; Τι διαβάζει, τι μελετάει, πως ενημερώνεται για τη νομοθετική του δουλειά, τι προσφέρει στο κοινοβούλιο, στο νομοθετικό έργο, στην κυβέρνηση, στο κόμμα του, στο νομό και την πόλη και το Δήμο του ; Τι σχέση έχει ο απλός βουλευτής με τη διοίκηση , την διακυβέρνηση, την κυβέρνηση εν τέλει; Πόσο λίγο ή
πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει τις βασικές πολιτικές κατευθύνσεις; Αν είναι δυνατόν να βρίσκει καλές δουλειές σε όλους τους ψηφοφόρους του που του το ζητούν; Αν έχει πρόσβαση όποτε θέλει στα μέλη του υπουργικού συμβουλίου; Αν μπορεί να …πάει άμεσα στον πρωθυπουργό και να του…μεταφέρει , έτσι
στην…ψύχρα, τα παράπονα των ψηφοφόρων;Έγινα δέκτης σφοδρών παραπόνων – αλλά πολύ σφοδρών- σε μια-δυο πολύ πρόσφατες επισκέψεις μου σε τοπικές οργανώσεις της Νέας Δημοκρατίας.
Και άκουσα από θυμωμένους και νευριασμένους ψηφοφόρους πολύ βαριές εκφράσεις με την ίδια πάντα κατάληξη: «Δεν τα λέμε σε σένα, τα λέμε για να τα μεταβιβάσεις». Να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια; 18 μήνες βουλευτής και μόνο τέτοια ακούω. Δεν είναι λίγο άδικο να ακούω ΜΟΝΟ τα κακά ; Ποιος ακούει τα καλά;

Όταν όμως κάθομαι στη Βουλή και ακούω τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να μιλάνε για χοντράδες όπως «κράτος της δεξιάς» , «γαλάζια παιδιά» και  «ρουσφετολογία» και «χαριστικές ρυθμίσεις» και «χάιδεμα των δικών μας παιδιών» ; Να βάλω τις φωνές; Να αρχίσω να παίζω ξύλο; Ή να πάω σπίτι μου;

Έχω πάει πολλές φορές «σπίτι μου» στη δημοσιογραφική μου καριέρα των 30 τόσων ετών. Eπειδή διαφωνούσα, επειδή δεν είχα αρκετή ανεξαρτησία, επειδή επισήμαινα τα στραβά, επειδή έψαχνα τα δύσκολα, επειδή είχα συναίσθημα ευθύνης, επειδή δεν «σήκωνα κοροιδία». Αλλά δεν θα το ξανακάνω.
Προβληματίζομαι αλλά δεν φεύγω. Όχι στην εύκολη λύση που θέλουν πολλοί. Όχι «χατήρια». Θα μείνω στο μετερίζι της Α΄. Αθηνών, έστω  δέκτης γκρίνιας, παραπόνων και δυσαρέσκειας των συμπολιτών μου .Θα κρατάω το κεφάλι μου «ψυχρό» και ψηλά  ώστε να μπορώ να μεταβιβάζω στους σωστούς ανθρώπους όσα μου λένε οι συμπολίτες μου. Και να παλεύω – όσο μου επιτρέπει το σύστημα και η επικρατούσα «λογική»- να βρίσκω κάποιες λύσεις.Τόσο για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που συσσώρευσε η εικοσαετία ΠΑΣΟΚ, όσο και για να είμαι εντάξει με τις ατομικές μου υποχρεώσεις.