Πολλή συζήτηση για το αν αποκάλεσα στη Βουλή «Ταμερλάνο» και «Τζένγκις Χαν» τον Πάνο Παναγιωτόπουλο και «Στίφη βαρβάρων» τους βουλευτές της Ν.Δ. στην ομιλία μου την Τετάρτη για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Απασχόλησης.

Επειδή μέσα στη Βουλή, είτε δεν υπάρχουν πολλοί βουλευτές- πλην μερικών «εξαιρετικών» συνεδριάσεων-  είτε και αυτοί που υπάρχουν δεν πολυπροσέχουν τον ομιλητή γιατί ετοιμάζουν τη δική τους ομιλία, όταν ακούγεται μια – ας πούμε- «εντυπωσιακή» φράση, όλοι στρέφουν την προσοχή τους αλλά έχουν ήδη χάσει τον συλλογισμό του ομιλητή. Ακούνε δηλαδή τα μισά.

Τις είπα λοιπόν τις φράσεις αλλά δεν ήταν χαρακτηρισμοί δικοί μου. Τις απέδωσα στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και τον τρόπο που μας παρουσίαζαν , εμάς τους βουλευτές και τον Υπουργό κ. Παναγιωτόπουλο κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου.

Είπα: «Αυτές τις τελευταίες μέρες και ώρες, καθώς ετοιμαζόμουν να ανέβω στο βήμα για μια σύντομη παρέμβαση στο νομοσχέδιο έπιασα τον εαυτό μου να αισθάνεται έτσι όπως πρέπει να αισθάνονταν οι Έλληνες οπλαρχηγοί του Απελευθερωτικού Αγώνα την ώρα που ετοιμάζονταν να βγουν για κάποια μάχη απέναντι στους Τούρκους. Ότι πάω σε κάποιο πόλεμο και ότι μάλιστα κατηγορούμαι ως επιδρομέας» Και συνέχισα: «Ο υπουργός καταθέτει ένα σχέδιο νόμου για την προώθηση της απασχόλησης και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής.»
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μπήκε στην αίθουσα ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Ευκαιρίας δοθείσης, είπα κατά λέξη : « Να, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Οι συνάδελφοί του στο ΠΑΣΟΚ τον αντιμετωπίζουν σαν τον Ταμερλάνο, σαν τον Τζένγκις Χαν που ετοιμάζεται να εισβάλει με τις ορδές και τα στίφη των ατάκτων  βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, όλων ημών δηλαδή, στον πολιτισμένο κόσμο και να τον ανατρέψει. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος είναι ο Τζένγκις Χαν κι όλοι εμείς τα άτακτα στίφη των βαρβάρων; Αυτό θέλετε να πείτε;»
Και φυσικά, ολοκληρώνοντας τη σκέψη μου, αφού αναφέρθηκα στην απλότητα και σαφήνεια των επιχειρημάτων του Υπουργού, έκανα αναφορά στην κυρία Άννα Διαμαντοπούλου που επιμένει σε ονομαστικές ψηφοφορίες και θέλει να εκθέσει τους βουλευτές της Ν.Δ. ότι ψηφίζουν κάτι που δεν εγκρίνουν λέγοντας : «Μιλήσατε πάλι για  ονομαστικές ψηφοφορίες. Και έχουμε συνέχεια  απειλές για ανατροπές των κοινοβουλευτικών αποφάσεων στους δρόμους; Πάλι κινδυνολογία, τρομοκρατία, κούνημα του δαχτύλου; Μα τελικά ποιοι είστε εσείς, ποιοι είμαστε εμείς; Τι μας θεωρείτε δηλαδή εμάς; Με ποιο δικαίωμα αναφέρεστε τόσο απαξιωτικά στους συναδέλφους σας; Απειλείτε τους πολίτες; Τρομοκρατείτε τους ανθρώπους; Απαξιώνετε τα πάντα;»
Εμείς λοιπόν απειλούμε τον πολίτη; Εμείς τον καταπιέζουμε; Εμείς τον τρομοκρατούμε; Αλλά για να κλείσω με αποδείξεις για το τι καθεστώς «κληρονόμησε» η Νέα Δημοκρατία και από δημοκρατική ευαισθησία και ευθύνη ΔΕΝ ανέτρεψε, τελειώνω με κάτι πραγματικά απίστευτο που συνέβη – και ήμουν αυτόπτης μάρτυς- στο όμορφο, παραθαλάσσιο χωριό της Άνδρου Όρμος Κορθίου προ ημερών. Όπου ΚΑΝΕΙΣ , ούτε ο Δήμαρχος, ούτε ο αρμόδιος υπάλληλος της ΔΕΗ, ούτε ο διευθυντής της ΔΕΗ στη Χώρα της Άνδρου μπορεί – μάλλον δεν θέλει- να αλλάξει …μια καμένη λάμπα από ένα δρόμο στην βυθισμένη στο σκοτάδι παραλία. Ο ένας τα ρίχνει στον άλλον, όλοι μαζί κοροιδεύουν τους πολίτες , ακούγονται τα μύρια όσα για τους λόγους που η ΔΕΗ δεν κάνει τη δουλειά της αλλά οι υπεύθυνοι ΔΕΝ έχουν αλλαχτεί  και τελικά…ο γλόμπος παραμένει ηρωικά και περήφανα…καμένος μέσα στο σκοτάδι του παραλιακού δρόμου.