Συνηθίζω να τελειώνω τις κομματικές μου ομιλίες στα στελέχη των Τοπικών Οργανώσεων της Αθήνας, υψώνοντας το ποτήρι μου και ευχόμενος «Για την μακροημέρευση του Γιώργου Παπανδρέου στη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ».

Στην αρχή, οι φίλοι και οι φίλες των Τοπικών Επιτροπών – και έχουμε 35 ζωή νάχουνε!- με αντιμετώπιζαν με απορία και προβληματισμό αλλά πολύ σύντομα άρχισαν κι αυτοί να αντιλαμβάνονται τι εννοούσα και να σηκώνουν αμέσως τα ποτήρια τους και να στέλνουν κι αυτοί τις ευχές του.
Φαντάζομαι ότι τώρα, μετά τα όσα έχουν γίνει τις τελευταίες μέρες γύρω από τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αποκορύφωμα το «ρούμπωμα» που του επιφύλαξε μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου ο Καραμανλής με την πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης, να έχουν απόλυτα πεισθεί για το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε όλοι στον κύριο Παπανδρέου.

Διότι μπορεί ο Καραμανλής να απέδειξε με τον καλλίτερο τρόπο πόσο έξυπνος ,αποφασιστικός και ...πανούργος ηγέτης είναι αλλά ομολογουμένως, ο κύριος αντίπαλός του έχει …φλομώσει την ομάδα του με τα αυτογκόλ που σημειώνει. Είναι που είναι τόσο ευάλωτος και γκαφατζής ο άνθρωπος, του έλαχε και ένας Καραμανλής που δεν «πιάνεται» με τίποτα, οπότε δικαιολογούνται  όλα όσα συμβαίνουν – ή ετοιμάζονται να συμβούν- μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Το ωραιότερο πάντως που συνέβη, προηγήθηκε της πρότασης μομφής προς Αλογοσκούφη από Παπανδρέου και της ρελάνς του Καραμανλή για ψήφο εμπιστοσύνης. Μα πέστε μου σας παρακαλώ: Είναι δυνατόν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής για την προ
ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την «την ανάπτυξη, την απασχόληση και την κοινωνική συνοχή», στην ουσία δηλαδή για την οικονομία, να κοιτάζει κατάματα τους κυβερνητικούς βουλευτές και να τους ρωτάει: «Τον πιστεύετε τον κύριο Καραμανλή;»

Κι όμως. Αυτό ακριβώς έγινε. Για να επακολουθήσει κυριολεκτικό …πάρτυ μέσα στο κοινοβούλιο καθώς όλοι οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, σύσσωμοι, πεταχτήκαμε αυθόρμητα από τα καθίσματά μας φωνάζοντας «Ναι…ναι», χειροκροτώντας τον Καραμανλή και χτυπώντας τα έδρανα. Πανηγύρι.
Την ίδια ώρα, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είχαν λουφάξει, μην ξέροντας τι έπρεπε να κάνουν και μην μπορώντας να συνειδητοποιήσουν πως ήταν δυνατόν να κάνει τέτοια γκάφα ο αρχηγός τους.
Λίγο αργότερα, ήρθε και η «Κίνηση Ματ» του Καραμανλή με τη…ρελάνς της αίτησης ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση απέναντι στην πρόταση δυσπιστίας στον υπουργό Οικονομίας από τον Γιώργο Παπανδρέου.

Και όλα τέλειωσαν εκεί. Ή μήπως «Όλα άρχισαν εκεί;»

Διότι την αμφισβήτησή του προς τον Καραμανλή, ο Παπανδρέου την διατύπωσε λες και δεν είχε ακούσει ότι  ο πρωθυπουργός είχε ήδη υπογραμμίσει την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να συγκρουστεί με τα «κρατικοδίαιτα συμφέροντα και τα κλαμπ των προνομιούχων», είχε ήδη διακηρύξει ότι «το συμφέρον των πολλών δεν μπορεί να υποτάσσεται σε συντεχνιακά συμφέροντα των λίγων», είχε ήδη δεσμευτεί ότι «η πρόκληση για τη νέα προοπτική της ανάπτυξης, της δημιουργίας θέσεων απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής, απαιτεί ρήξη με τις κατεστημένες νοοτροπίες» και είχε ήδη δηλώσει ότι
«η προώθηση της ανταγωνιστικότητας δεν μπορεί να στηριχθεί στο χαμηλό εργατικό κόστος, αλλά στην ποιότητα των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών καθώς και στη μετατροπή των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας σε ανταγωνιστικά».Τι απ΄ όλα αυτά δηλαδή δεν είναι σωστό, αποφασιστικό, ρεαλιστικό, φιλολαικό, δημοκρατικό και μέσα στις διακηρύξεις της Νέας Δημοκρατίας; Γιατί αυτή η
άστοχη, αμελέτητη, άγονη, ατελέσφορη και άδικη «μανία» του ΠΑΣΟΚ να καταφέρεται εναντίον όλων όσων κάνει, προτείνει, συζητά, σκέπτεται ή εφαρμόζει η κυβέρνηση; Ποιον ωφελεί; Διότι ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο κύριος Παπανδρέου και οι συν αυτώ οφελούνται.

Ίσως... ίσως κάποιοι άλλοι εντός ΠΑΣΟΚ.