Αν και το βασικό στοιχείο του σημερινού μου σημειώματος είναι η στάση αντίθεσής μου προς τα όσα προηγήθηκαν του επισήμου θανάτου του Πάπα και όσα επακολούθησαν, θεωρώ χρήσιμο να αναφερθώ για μιαν ακόμη φορά στην περίεργη διαδικασία «πολιτικής» τηλεοπτικής αντιπαράθεσης για τα θέματα της επικαιρότητας. Όπου  τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν πλέον ΟΛΑ υιοθετήσει και καθιερώσει – για προσπορισμό ποσοστών της AGB βέβαια- την τακτική της καθημερινής «Μάχης παραθύρων» και προσκαλούν τους κορυφαίους ρήτορες του ΠΑΣΟΚ , κομματικά θυμωμένους και τεχνητά οργισμένους αλλά και συναισθηματικά «πεσμένους» ανθρώπους που δεν έχουν τίποτε να χάσουν να επιτεθούν
δριμύτατα εναντίον της κυβέρνησης. Για …αντίλογο, καλούν και κάποιο εκπρόσωπο της κυβέρνησης, σε ρόλο κατηγορουμένου όμως, για να …αποσείσει τις πάσης φύσεως εξαλλότητες και ακρότητες.
Αποτέλεσμα ; να «δίνουν» τα κανάλια όλους τους κυβερνητικούς που θεωρητικά δεν τους επιτρέπεται – πολλοί δεν έχουν και τη δυνατότητα δυναμικής αντιπαράθεσης-να μπαίνουν σε οξείες αντιπαραθέσεις, ως βορά των «αντιπάλων. Ε, δεν προκύπτει ουσιαστικό έλλειμμα ενημέρωσης ;

Δυσάρεστη και απάνθρωπη κρίνω όλη αυτή τη «διαδικασίαθανάτου του Πάπα» και χωρίς φυσικά να συναισθάνομαι τουςλόγους που έχουν ωθήσει την πανίσχυρη αλλά και απόλυτα σεβαστή Καθολική
Εκκλησία σε μια τέτοια προθανάτια και μεταθανάτια «συμπεριφορά», δεν μπορώ να μην αισθάνομαι αποστροφή. Κατανοώ ότι υπάρχει κάποιο τελετουργικό, κάποιες παραδοσιακές διαδικασίες,
κατανοώ ότι η υπόθεση της διαδοχής του Ποντίφηκα είναι δύσκολο πράγμα, αντιλαμβάνομαι ότι εκατομμύρια πιστοίθέλουν να τον δουν και να τον αποχαιρετίσουν αλλά όλα έχουν κάποια όρια. Και στην περίπτωση του ΙωάννηΠαύλου του Β΄. το Βατικανό τα εξήντλησε. Ετοιμοθάνατο και χωρίς τη δυνατότητα ομιλίας, τον έβγαλαντελετουργικά στο παράθυρο και επέτρεψαν να ακουστεί παγκόσμια το αγωνιώδες «μουγκρητό» ενός άρρωστουγέροντα που έπρεπε να αποδείξει ότι …ήταν ζωντανός.
Καμιά δεκαριά μέρες μιλούσαν για «μη αναστρέψιμη πορεία» και πολλά κανάλια και εφημερίδες της Ιταλίας και όλης της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου τον είχαν πρωτοσέλιδα «αποχαιρετίσει» αλλά ο Πάπας δεν πέθαινε. Κι όταν πέθανε, μάθαμε ότι έσπευσαν να εφαρμόσουν νέες μεθόδους συντηρήσεως της – ας πούμε- εμφάνισής του και να μην τον ταριχεύσουν ώστε να τον «εκθέσουν» στο παλλαικό προσκύνημα στο Βατικανό. Δεν τον ταρίχευσαν , τον έβαλαν στη …φορμόλη όπως μάθαμε, του «γέμισαν» τα σωθικά με φορμόλη για να «συντηρηθούν» και να μη …διαλυθεί η σωρός και έτσι,
χρυσοποίκιλτο και κατακίτρινο, λες και του είχαν κάνει επάλειψη με ειδική χρυσο-αλοιφή. Επιτρέψτε μου ,ως ελεύθερος άνθρωπος, να  διαφωνήσω σ αυτή την – παραδοσιακά έστω αποδεκτή- τακτική.