Σεμινάριο Επιμόρφωσης Σχολικών Συμβούλων Φυσικής Αγωγής / Προισταμένων Φυσικής Αγωγής και Νομαρχιακών Υπευθύνων Ολυμπιακής Παιδείας.

Φυσική Αγωγή ή Αθλητισμός

Πάνε πολλά χρόνια, πάρα πολλά, από τότε που ο Ορέστης Μακρής γύμναζε τις μαθήτριες της ογδόης στο προαύλιο του Κολεγίου Αθηνών, στην ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο». Αλήθεια θυμάστε τη σκηνή; Ο καθηγητής φυσικής αγωγής είχε βγάλει το σακάκι και τη γραβάτα του και υπαγόρευε στις μαθήτριες γυμναστικές ασκήσεις εις άπταιστον καθαρεύουσαν. Ήταν εμφανές ότι οι μαθήτριες το θεωρούσαν πολύ βαρετό. Και ήταν η πραγματικότητα.
Για να πούμε του στραβού το δίκιο, δεν ήταν παντού έτσι. Εκείνο ήταν κινηματογράφος.. ήταν υπερβολή…ήταν σχηματοποίηση αυτού που συνέβαινε και αλλού μ εκείνο το μάθημα που λεγόταν Γυμναστική και στην πραγματικότητα ήταν αυτό που στην πραγματικότητα ήταν το εφεύρημα της Σουηδικής Γυμναστικής. Διάφορες ασκήσεις, διατατικές κυρίως των μυών, κάποιας έντασης σε ορισμένα σημεία του σώματος, βαθιά καθίσματα, διπλώσεις, ανατάσεις, λίγο τροχαδάκι, βάδισμα, σημειωτόν , κάποια πειθαρχία, κάποιος ρυθμός. Και σε μερικά σχολεία, ρυθμική για τα κορίτσια, με κάποια μουσική. Αλλού σοβαρά και αλλού…λιγότερο σοβαρά.
Εγώ το πέρασα αυτό το στάδιο…πέρασα όμως και κάποιες ομάδες βόλλει και κάποιες ομάδες μπάσκετ στα διάφορα σχολεία που πήγα. Εδώ κι εκεί  ένα εφαλτήριο  ένας πλάγιος ίππος, ένα μονόζυγο, δυο κρίκοι…και πάλι καλά…και μέχρι εκεί.
Όποιος ήθελε κάτι παραπάνω, έπρεπε να πάει σε κάποιο σωματείο. Κι εγώ…ήμουνα τυχερός. Είχαμε στη γειτονιά μας και τον Τρίτωνα και τον Πανελλήνιο και κάπου εκεί στην Κυψέλη, στα στενά της Φωκίωνος, τον Τυφώνα.
Σε ηλικία 17 ετών, πήγα στην Αμερική όπου τέλειωσα το Λύκειο. Και βρέθηκα μπροστά σε μια οδυνηρή πραγματικότητα: Πραγματικά γυμναστήρια στα σχολεία. Πραγματικοί προπονητές, πραγματικές ομάδες, πραγματικά σχολικά πρωταθλήματα. Τρελάθηκα. Και το εκμεταλλεύτηκα. Επιστρέφοντας και μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο…δράμα δραμάτων. Σχεδόν τίποτα. Μόνο Πανεπιστημιακά πρωταθλήματα και ομάδες – σφραγίδες…έτσι για να την κοπανάμε και να φεύγουμε από τα μαθήματα.
Κι όσο περνούσε ο καιρός…όλο και χειρότερα…όλο και λιγότερα…όλο και πιο μακριά, πιο έξω ο αθλητισμός από τα σχολεία.
Για σκεφτείτε: Πόσα έχουν αλλάξει από τότε; Πόσο είναι το ενδιαφέρον των σημερινών παιδιών για τις ανατάσεις και τις διαστάσεις , τις επικύψεις ;
Μήπως πρέπει και εκεί να ψάξουμε τα αίτια για τα παχύσαρκα Ελληνόπουλα;
Μήπως πρέπει όλοι εμείς και εσείς , να απαλλαγούμε το ταχύτερο
από τις αγκυλώσεις που μας προκαλούν τα ωρολόγια προγράμματα, όπου υπάρχουν ακόμα,  βγαλμένα από άλλες εποχές και να χρησιμοποιήσουμε φαντασία και επινόηση και διάθεση για να κάνουμε αρχικά τα παιδιά να ενδιαφερθούν; Μήπως ήρθε η ώρα;

Θέλω να σας καταθέσω την άποψή μου: Στη σύγχρονη Ελλάδα που διοργάνωσε , έτσι όπως διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που εδώ και χρόνια διοργανώνει Πανευρωπαικά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα σε όλα τα σπορ και που έχει νοιώσει στο πετσί της τις επιπτώσεις του ντόπινγκ, είναι απαράδεκτο να μην είναι τα σχολεία μας, από την πρώτη Δημοτικού, αθλητικές φωλιές. Το ξέρω ότι στην Ελλάδα ευνοήθηκε και άνθισε ο σωματειακός αθλητισμός, εις βάρος του σχολικού και του Πανεπιστημιακού. Καλώς ή κακώς, έτσι έγινε. Αλλά στα σωματεία προωθείται ο πρωταθλητισμός. Τα σωματεία, οι ομάδες, οι όμιλοι, οι σύλλογοι θέλουν τη διάκριση, θέλουν τη νίκη, θέλουν το ρεκόρ, θέλουν τον πρωταθλητή. Για να τα αποκτήσουν αυτά, προωθούν τον πρωταθλητισμό. Αφήνουν απέξω τους μέτριους…πόσο μάλλον τους όχι και τόσο ταλαντούχους. Τους δημιουργούν συμπλέγματα, τους κοροιδεύουν, τους αποκλείουν.
Ναι, αλλά δεν είναι δυνατόν να πρωταγωνιστούν όλοι. Υπάρχουν και δευτεραγωνιστές, υπάρχουν και τριταγωνιστές, υπάρχουν και κομπάρσοι που ωστόσο έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα στην άθληση, στην υγεία, στον αθλητισμό γενικότερα και στη συμμετοχή.
Ε λοιπόν, μόνο στο σχολείο είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο. Το σχολείο χρειάζεται τον αθλητισμό, τα παιδιά μας χρειάζονται την άσκηση και τον συναγωνισμό, ο συναγωνισμός στα σπορ πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης αφού εκπαίδευση χωρίς αθλητισμό, χωρίς άμιλλα, χωρίς ευγενή συναγωνισμό είναι κολοβωμένη παιδεία. Και τα παιδιά μας δεν χρειάζονται τον αθλητισμό μόνο για την υγεία τους τη σωματική αλλά και για την υγεία τους την πνευματική.
Γιατί να είναι τόσο μακριά τα σχολεία από τον αθλητισμό, από τον ανταγωνισμό, από τα σπορ, από τα πρωταθλήματα, από  τις ομάδες;
Ιδίως σήμερα, που η Ολυμπιακή Παιδεία μπαίνει στο σχολείο, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ούτε πάνω τα χεράκια, κάτω τα χεράκια αλλά ούτε και πλήρης απουσία του αθλητισμού.
Μπορούμε να αγγίξουμε το αμερικανικό μοντέλο; Προφανώς όχι.
Μπορούμε να κάνουμε άλλα.
Ας τα δούμε.