Κρατώντας αυτό το βραβείο στα χέρια μου, νοιώθω ότι το κρατάω και για λογαριασμό όλων των επιφανών, σπουδαίων αθλητικών συντακτών, δασκάλων μας ολονών, που κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, θεωρούνταν συντάκτες δευτέρας διαλογής και αποκαλούνταν μισο-προσβλητικά αθλητικογράφοι.

Το κρατάω και για λογαριασμό των μαθητών μου, εκατοντάδων αγοριών και κοριτσιών που πέρασαν και από τα χέρια μου και τώρα είναι σωστοί και καλοί επαγγελματίες σ όλα τα ΜΜΕ . Το κρατάω και για λογαριασμό των πρωτοπόρων συνεργατών μας στα αθλητικά τμήματα των τηλεοράσεων που δούλεψα, στις δυο ΕΡΤ και στο  MEGA, των σκηνοθετών, καμεραμάν, μοντέρ παραγωγών που με βοήθησαν να φτιάξω την καριέρα μου.

Οι δάσκαλοί μου, ανάμεσά τους ο Διακογιάννης και ο Φουντουκίδης που μου οδήγησαν τα βήματά μου, οι μαθητές μου, που μου απέδειξαν ότι άξιζε τον κόπο η ενασχόλησή μου με τα αθλητικά και οι συνεργάτες μου στην τηλεόραση που μαζύ πραγματοποιήσαμε τα πιο τρελά όνειρά μας στην αθλητική τηλεόραση είναι αυτοί που μας βοήθησαν να πετύχουμε αυτή την διάκριση: Να έχουμε ένα μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου στη Βουλή.

Έκανα πάρα πολλά πράγματα στην καριέρα μου των 32 ετών. Καλά, μέτρια, κακά. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Αλλά κυρίως, δεν μετανιώνω που πάνω στη δημοσιογραφική ακμή μου, στα καλύτερα δημιουργικά μου χρόνια στη δημοσιογραφία, στράφηκα στα αθλητικά. Βγήκα κερδισμένος και από το αντικείμενο και από τους ανθρώπους και από τις εφημερίδες και από την τηλεόραση. Κι έχω κάπου μια μικρή φλογίτσα, μιαν ελπίδα, μια προσδοκία: Να έχουν κερδίσει κι όλοι αυτοί κάτι από εμένα. Ένα τόσο δα. Σας ευχαριστώ.