Πολύ με είχε απασχολήσει προεκλογικά το θέμα των ανθρώπων τους οποίους τόσο πολύ είχε ταλαιπωρήσει ο αμαρτωλός εκείνος διαγωνισμός του ΑΣΕΠ του ΄98.Είχα διαβάσει τα υπομνήματά τους, είχα συζητήσει με μερικούς γνωστούς την υπόθεσή τους και είχα επιδιώξει να τους δω και να μιλήσω με εκπροσώπους τους προς τους οποίους, αφού με ενημέρωσαν, προσέφερα τη συμπαράστασή μου όπου και όπως μπορούσα, μέσα στα πλαίσια του εφικτού και της νομιμότητας.
Όταν αρκετές εβδομάδες μετά τις εκλογές του Μαρτίου, προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνεται συζήτησα το θέμα με τον Υπουργό Δημόσιας Διοίκησης Προκόπη Παυλόπουλο, εισέπραξα και την «άλλη» όψη του θέματος, την κυβερνητική και τη συνταγματική. Ο υπουργός είχε καταλήξει σ αυτά που μπορούσε να κάνει για να διορθώσει ένα κοινωνικό πρόβλημα που ούτε αυτός, ούτε κανείς άλλος από εμάς είχε δημιουργήσει. «Δεν μπορούμε να το πολεμήσουμε το θέμα;» τον είχα ρωτήσει. Και μου είχε απαντήσει κατηγορηματικά «όχι».
Οι προταθείσες λύσεις δεν ικανοποίησαν τους διαμαρτυρόμενους υποψήφιους Δημοσίους Υπαλλήλους οι οποίοι και εγκαταστάθηκαν με σκηνές έξω από το Υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης.
Ξανασυζήτησα με τον Υπουργό 2-3 φορές το θέμα και κατάλαβα ότι δεν ήταν δυνατόν να λυθεί με τον τρόπο που εκείνοι επιθυμούσαν. Πέρασα δυο-τρεις φορές από τις σκηνές τους και κάθε φορά κουβεντιάζαμε λίγο και γινόμουν δέκτης σφοδρών διαμαρτυριών και άκρας επιθετικότητας.
Λίγες μέρες πριν από την Πρωτοχρονιά, ξαναπέρασα από τις σκηνές τους με τη γυναίκα μου με στόχο – όσο ήταν δυνατόν βέβαια- να τους πω «Χρόνια Πολλά», έστω κι αν με είχαν προειδοποιήσει αρκετοί ότι αυτό θα ήταν από τη μια πλευρά οξύμωρο και από την άλλη επικίνδυνο αφού οι άνθρωποι, είχαν ξεπεράσει τα όριά τους. Δεν μου φέρθηκαν απλώς άσχημα- όπως το περίμενα. Με …κατάβρισαν θεωρώντας με «απατεώνα», «ψεύτη» και «γελοίο», σχεδόν με προπηλάκισαν και με έδιωξαν με βιαιότητα και ακατονόμαστες φράσεις παρά το ότι προσπάθησα να τους …ηρεμήσω και να τους συζητήσω λογικά. Πρωτοστατούσε μια κυρία και ένας κύριος που δεν ήξερα τα ονόματά τους. Η κυρία αυτή – που αργότερα έμαθα ότι λεγόταν «Σκλαβάκη»- μου απηύθυνε τις φράσεις « Μαύρες Γιορτές να περάσεις» και «Ότι μας κάνατε εμάς, να το πάθουν τα παιδιά σου». Της απάντησα ότι εγώ είχα πάει για ευχές και μου απαντούσαν με ακρότητες. Εγινε έξαλλη και άρχισε να λέει απίστευτα πράγματα. Έφυγα.
Την περασμένη Τρίτη,   στην πρωινή εκπομπή του MEGA, μου είπαν ότι εμφανίστηκε η κυρία αυτή η οποία είπε ότι τους αποκάλεσα «τραμπούκους» απευθυνόμενος προς τους γονείς τους και παραδέχτηκε ότι κι αν τους είχα αποκαλέσει  «τραμπούκους» θα είχα δίκιο γιατί –όπως είπε-  « του κυρίου Κωνσταντάρα τα παιδιά δεν έχουν αδικηθεί για να δούνε πόσο τραμπούκοι μπορούν να γίνουν».
Δυστυχώς οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι του MEGA δεν θεώρησαν ότι θάπρεπε να με ενημερώσουν και να ζητήσουν και τη δική μου γνώμη, στην πραγματικότητα υιοθετώντας τις κατηγορίες της. Συνεπώς , αμυνόμενος, δηλώνω ότι ΠΟΤΕ δεν αποκάλεσα «τραμπούκους» εκείνους τους ανθρώπους. Ότι ΜΟΝΟΣ μου πήγα και τους βρήκα προεκλογικά και ΜΟΝΟΣ μου πήγα και τους συζήτησα μετεκλογικά. Ότι τα επιχειρήματα του κ. Παυλόπουλου με έπεισαν για τη βασιμότητά τους γιατί αν δεν με έπειθαν θα επέμενα. Ότι τα παιδιά μου ΕΧΟΥΝ επανειλημμένως αδικηθεί όπως και εγώ έχω επανειλημμένως αδικηθεί από διάφορες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ( κυρίως) αλλά ΚΑΙ της Νέας Δημοκρατίας, εγώ μάλιστα έχω  άδικα και αναιτιολόγητα ΑΠΟΛΥΘΕΙ τελεσίδικα από την ΕΡΤ επί Νέας Δημοκρατίας το 1992. Αλλά τραμπούκοι δεν γίναμε. Κι αν χρειαστεί να ξαναπολεμήσω για τα δίκια τους, θα το κάνω. Το αναφέρει ή δεν το αναφέρει το MEGA.