Τα τελευταία χρόνια έχω κάνει μια δυσάρεστη  διαπίστωση : Η «Γειτονιά των Αγγέλων» έχει γεμίσει επικινδύνως.
Και ...ξέρετε  βέβαια ποια είναι αυτή η «Γειτονιά». 
Είναι αυτός ο ιδιωτικός Παράδεισος που έφτιαξε ο Θεός για τους ξεχωριστούς ανθρώπους που τελειώνουν το δρόμο, τον αγώνα, την πορεία τους και πρέπει να πάνε να μπουν κάπου διαφορετικά απ΄ όλους τους άλλους όπως εσείς κι εγώ. Η «Γειτονιά των Αγγέλων» είναι το στέκι των μύθων και των συμβόλων και των ηρώων μας. Είναι γεμάτη μουσικές και μυρωδιές και μπαλάντες και ζωγραφιές και ιδέες και μεγαλοσύνη.
Όχι...όχι...δεν έχει καταργηθεί ο ...κανονικός Παράδεισος. Εκεί είναι. Δίπλα-δίπλα. Για όλους τους καλούς . Εκεί, δεν υπάρχει υπερπληθυσμός και συμφόρηση . Τα πράγματα είναι ελεγχόμενα.
Στη «Γειτονιά των Αγγέλων» μόνο παρατηρείται οξύ πρόβλημα.
Ίσως γιατί οι ξεχωριστοί μας άνθρωποι έχουν πεθάνει σχεδόν όλοι. Ενώ οι άλλοι, εμείς, οι κανονικοί, οι «απλώς καλοί», δεν πεθαίνουμε φαίνεται με τους ίδιους ρυθμούς. Λες και ο Θεός ο ίδιος αποφάσισε να πάρει κοντά του , στον ιδιωτικό του Παράδεισο, όλους τους ξεχωριστούς για να του κάνουν καλή παρέα.
Μάλλον γι΄ αυτό κοιτάζεις κι εσύ κάθε τόσο τριγύρω σου και δεν μπορείς πια να βρεις «ξεχωριστούς». Δεν τον έχετε ακούσει τον κόσμο να το λέει; Οι «ξεχωριστοί», έχουν φύγει πια. Και δεν έχουν αντικατασταθεί.
Δεν την ξέρουν πολλοί τη διεύθυνση στον Παράδεισο. Ούτε να περιμένετε από εμένα να σας την αποκαλύψω. Θα περιμένω πρώτα να φτάσουν εκεί όλα τα δικά μου τα γράμματα και μετά... θα δω.
Έγραψα γράμματα και τα στέλνω .
Στον καθένα απ΄ τους παραλήπτες ,είχα και κάτι να του πω που ίσως δεν το ήξερε. Ή δεν το θυμόταν. Ή που ήθελε να το ξεχάσει.
Και φυσικά, δεν  περιμένω γραπτή απάντηση.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ

Ένα γράμμα είναι  κάποιο πολύ προσωπικό στοιχείο. Αφορά σε γενικές γραμμές μόνο αυτόν που το γράφει κι αυτόν που το διαβάζει γιατί σ αυτόν απευθύνεται.  Αυτά εδώ όμως τα γράμματα, στον ταχυδρομικό μας σάκο,  είναι διαφορετικά γράμματα. Είναι γράμματα «κοινής χρήσης». Πρέπει να διαβαστούν και από τους παραλήπτες τους αλλά –κυρίως-  από όσους θέλουν να τα διαβάσουν γιατί εκτιμούν τη μοναδικότητα και το ξεχωριστό ύφος. Γιατί – ίσως όχι όλα αλλά κάποια απ αυτά – τους αφορούν. Τους ενδιαφέρουν. Ίσως... και να τους ανήκουν σε κάποιο ποσοστό. Έτσι κι αλλιώς, με όρους αυτού του κόσμου, αυτής της κοσμικής γνώσης, αυτής της επιστημονικής πραγματικότητας που γνωρίζουμε και χωρίς καθόλου… μα καθόλου φαντασία και ανάταση ψυχής , οι παραλήπτες... μάλλον δεν θα τα διαβάσουν.
Ξεπληρώνω ένα χρέος στον εαυτό μου μ αυτό το βιβλίο. Λέω πράγματα που χρόνια ήθελα να πω αλλά δεν είπα. Δεν στέλνω τυχαία καμία επιστολή. Όλες οι επιστολές περιέχουν τουλάχιστον ένα προσωπικό λόγο. Κι αυτό είναι ακριβώς το σημείο που κάνει αυτό το βιβλίο μοναδικό.
Δεν την ξέρουν πολλοί τη διεύθυνση στον Παράδεισο. Ούτε να περιμένετε από εμένα να σας την αποκαλύψω. Θα περιμένω πρώτα να φτάσουν εκεί όλα τα δικά μου τα γράμματα και μετά... θα δω. Έγραψα γράμματα και  τα στέλνω .Στον καθένα απ΄ τους παραλήπτες ,είχα και κάτι να του πω που ίσως δεν το ήξερε. Ή δεν το θυμόταν. Ή που ήθελε να το ξεχάσει. Και φυσικά, δεν  περιμένω γραπτή απάντηση. Τα  26 γράμματα απευθύνονται στον Χαράλαμπο Τσιριμονάκη, τη Μαρία Ρεζάν, τη Μαλβίνα Κάραλη, τη Μελίνα Μερκούρη, το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Αντώνη Σαμαράκη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Εμιλ Ζάτοπεκ, τον Άλκη Στέα, το Δημήτρη Χορν, τον Κώστα Πρετεντέρη, την Έλλη Λαμπέτη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Φρέντυ Γερμανό, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, την Ελένη Βλάχου, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Γεώργιο Κανδύλη, τον Αλέκο Σακελλάριο, τον Αντώνη Τρίτση, το Λυκούργο Κομίνη, τον Σάββα Κωνσταντόπουλο, τη Μίτση Κωνσταντάρα, τον πατέρα μου και τη μητέρα μου. Το γράμμα προς τη μάννα μου – και το βιβλίο- τελειώνει ως εξής: «Κάθε φορά που πάω στο Κόρθι , κοιτάζω τα βουνά και τα χωριά και σε φαντάζομαι να κατεβαίνεις το δρόμο με την ομπρέλα που σου είχε ράψει η γιαγιά στο χέρι και να σε παίρνει ο αέρας. Σου στέλνω μηνύματα τακτικά. Τα παίρνεις ε; Τα παίρνεις. Σε φιλώ αγαπημένη μου. Εμείς, θα τα ξαναπούμε σύντομα. Στα όνειρά μας».