Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εκάστοτε κυβερνητικοί βουλευτές αντιμετωπίζουν πολύ περισσότερα προβλήματα κατά την άσκηση των καθηκόντων τους του νομοθετικού έργου απ΄ ότι οι εκάστοτε βουλευτές της αντιπολίτευσης. Κι αυτό γιατί δεν αποκλείεται να έχουν διαφορετική άποψη για διάφορα θέματα που αφορούν συγκεκριμένα νομοσχέδια, γύρω από τα οποία δεν τους ζητείται η γνώμη ή δεν έχουν την ευχέρεια  και τη δυνατότητα να εκφέρουν γνώμη αφού είτε δεν μετέχουν στις ανάλογες επιτροπές ή – το σπουδαιότερο- δεν θέλουν ( και δεν τους επιτρέπεται) να διαφοροποιηθούν από τις κυβερνητικές θέσεις.

Είναι λογικό: Δεν μπορείς από τη μια να είσαι υποψήφιος και να εκλέγεσαι με ένα κόμμα γνωρίζοντας τις πολιτικές θέσεις του και από την άλλη, να διαφοροποιείσαι. Δεν είναι λογικό, δεν είναι σωστό και δεν είναι έντιμο να «σηκώνεις μπαιράκι» δικό σου μέσα στη Βουλή. Από την άλλη όμως, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που εξελίσσονται πράγματα γύρω από τα οποία θέλεις ( και πρέπει) να πεις τη γνώμη σου και την άποψή σου ως ελεύθερος άνθρωπος γιατί διαφορετικά, δεν θα τα «είχες καλά» με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Και το πρακτέον; Πως μπορείς να είσαι συνεπής κυβερνητικός βουλευτής, να στηρίζεις την κυβερνητική πολιτική, να μην κάνεις κακό στο κόμμα σου και παράλληλα να λες τη γνώμη σου σαν ελεύθερος νους;

Μερικοί βουλευτές, βρίσκονται μεταξύ σφύρα και άκμονος και εξετάζουν το ενδεχόμενο, εάν η γνώμη τους δεν είναι επί ενός τόσο σημαντικού θέματος, να σηκωθούν και να το πουν στη Βουλή. Δύσκολο και αρκετά άκομψο. Άλλοι, επιλέγουν να το αναφέρουν στην επιτροπή στην οποία μετέχουν. Και άλλοι, το λένε κατ ιδίαν στους υπουργούς όταν και αν τους δοθεί η δυνατότητα.

Εγώ έχω τη δυνατότητα να γράφω τα άρθρα μου στη «ΧΩΡΑ» και να εκφράζω τις απόψεις μου αντικειμενικά, ήπια και όσο πιο ανώδυνα μπορώ για το κόμμα μου κι όποιος τα διαβάσει, τα διάβασε.

Για παράδειγμα: Χωρίς να διαφωνώ με το πνεύμα του νομοσχεδίου για τον βασικό μέτοχο, έχω τις απόψεις μου για μερικά πράγματα που ωστόσο επέλεξα να μην τις δημοσιοποιήσω θεωρώντας ότι στην πράξη, αρκετά πράγματα θα γίνουν κάπως διαφορετικά. Έχω και τις απόψεις μου γύρω από τον τζόγο: Είμαι κάθετα εναντίον κάθε μορφής «κρατικού τζόγου», είτε μέσω ΠΡΟ-ΠΟ, είτε μέσω οποιουδήποτε άλλου παρόμοιου τζογαδόρικου παιχνιδιού. Εφ όσον όμως είναι γενικά αποδεκτός ο τζόγος αρκετών ειδών μέσα από λαχεία, δελτία, ξυστά και τα λοιπά, μου είναι αδύνατον να καταλάβω γιατί εξαιρούνται τα  γνωστά σε όλους μας «φρουτάκια» που είναι και τα πιο διασκεδαστικά. Κι αν υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι «διαφθείρεται η νεολαία», - αν είναι δυνατόν!-  το κράτος και οι υπηρεσίες του έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν τα λεγόμενα μηχανάκια «περιορισμένου κέρδους». Γιατί όμως να επιμένουν τόσο πολλοί κάποιοι «επαίοντες» γι αυτό το συγκεκριμένο είδος τζόγου; Πολύ θάθελα να μάθω.

Πάντως,  την κατάργηση του νόμου 3037 που απαγορεύει τη λειτουργία καταστημάτων ηλεκτρονικών παιχνιδιών  τη ζητούν με κάθε τρόπο οι εργαζόμενοι των Σωματείων Τεχνικών Ηλεκτρονικών, οι οποίοι πραγματοποίησαν το πρωί της Τετάρτης συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Οικονομικών.

Πόσοι είναι οι εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι σ αυτό το είδος; Οι εκπρόσωποί τους μας λένε ότι είναι… 70.000 !

70.000 άνθρωποι έχουν μείνει χωρίς δουλειά επειδή εφαρμόζεται ένας νόμος που – εκτός των άλλων- έχει κριθεί αντισυνταγματικός από τα ελληνικά δικαστήρια και το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Συνεπώς;