Μετά την αιφνίδια και απρόκλητη βίαιη, προκλητική και υβριστική συμπεριφορά της κυρίας Μαρίας Δαμανάκη εναντίον του πρωθυπουργού, των μελών της κυβέρνησης και των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, ήρθε και το πρώτο οκτάλεπτο της ομιλίας του κυρίου Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή, στην προ ημερησίας συζήτηση για την Παιδεία και…ήρθε κι έδεσε το γλυκό.

Είπε…είπε…και τι δεν είπε ο κύριος Παπανδρέου από του βήματος της Βουλής σε μια ομιλία που ήρθε αμέσως μετά τον ήπιο πολιτικό λόγο ,τον γεμάτο συναίνεση και καλή διάθεση του Κώστα Καραμανλή και μας αιφνιδίασε για την κακοπιστία , την κακή του πρόθεση ,την άγνοια της κατάστασης του κόμματός του και την ανθρώπινη μοχθηρία που δεν είχε καμία σχέση με ομιλία πολιτικού μέσα στη Βουλή.

Και φυσικά, αυτοί που δυσαρεστήθηκαν περισσότερο δεν ήταν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που πρόσκεινται στον κύριο Σημίτη και οι διατελέσαντες υπουργοί και υφυπουργοί Παιδείας – πλην βεβαίως του ιδίου του Γιώργου Παπανδρέου- επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ήταν αυτοί που …σκυθρώπιασαν περισσότερο μ αυτά που άκουγαν.

Διότι μπορεί να προσπάθησε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να θίξει και να προσβάλει την κυβέρνηση με αγοραία, δήθεν χιουμοριστικά επιχειρήματα αλλά κυρίως «κατακεραύνωσε» τον ίδιο το …ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας ότι απέτυχε πλήρως στα προγράμματά του για την παιδεία είκοσι τόσα χρόνια.

Διαβάστε – αν δεν το ακούσατε-  επίπεδο πολιτικού λόγου : «Ακούσαμε σκέτα ευχολόγια. Έναν προεκλογικό λόγο, οκτώ μήνες αφότου γίνατε κυβέρνηση» είπε ο Παπανδρέου αρχίζοντας την ομιλία του για να συμπληρώσει αμέσως μετά :  «Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί ζητά σήμερα η ΝΔ τη συζήτηση. Η ΝΔ ζητά το διάλογο, γιατί ελπίζει ότι ίσως μπορέσουμε μέσα απ'' αυτόν να τη φωτίσουμε τι να κάνει για την Παιδεία». Κι αφού είπε κι άλλα διάφορα που ο ίδιος θεωρούσε ως «ευφυή και χιουμοριστικά επιχειρήματα» για να θίξει καίρια την κυβέρνηση και αφού έβγαλε εντελώς άχρηστη την Παιδεία και πρότεινε μια σιερά από μέτρα για ν αλλάξουν όλα ,χωρίς ωστόσο να μας πει γιατί τόσα χρόνια που ήταν το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση δεν τα έκανε, κατέληξε στη δευτερολογία του : « Η κυβέρνηση, επί οκτώ μήνες, αντί να ασχολείται με τα προβλήματα του ελληνικού λαού, ασχολείται με τη σπίλωση της αντιπολίτευσης».

Ίσως θεωρούσε ότι με τέτοια επιχειρήματα, απαντούσε στον Καραμανλή που λίγο νωρίτερα του είχε πει: «Κρίμα που δεν τα εφαρμόσατε όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια, μείνατε στις αγκυλώσεις σας και δεν πείσατε καν το κόμμα σας να αλλάξει στάση κατά τη διάρκεια της συνταγματικής αναθεώρησης». Πείτε μου παρακαλώ; Άδικο είχε; Κι ακόμα, πως κρίνετε τον πολιτικό λόγο του πρωθυπουργού που έχει τη λεβεντιά να πει ξεκινώντας τη δευτερολογία του ότι «Ακουσα σωστά πράγματα» και να τα αναφέρει ένα – ένα , παραδεχόμενος αντρίκια ότι όλες οι προτάσεις είναι καλοδεχούμενες, γι αυτό και επιζητεί το διάλογο.Πως κρίνετε έναν πρωθυπουργό μιας άνετης πλειοψηφίας που τάσσεται  υπέρ της εθνικής συνεννόησης και μιας «πλατιάς συστράτευσης» με τα κόμματα και την εκπαιδευτική κοινότητα για ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα «μακράς πνοής»;

Του αξίζει αυτού του ανθρώπου να δέχεται από τον ίδιο τον υπεύθυνο για τα χάλια της Παιδείας τις ειρωνείες και τις απόπειρες χιούμορ που του απηύθυνε , με πολύ μέτρια ελληνικά και αρκετά φραστικά , γραμματικά και συντακτικά λάθη ο κ. Παπανδρέου μέσα από μια κακόπιστη ομιλία που οι «κακοί» στο καφενείο της Βουλής θεωρούσαν ότι «γράφτηκε στα Αγγλικά και μετά …μεταφράστηκε στα ελληνικά»;

Τι να πω μετά το «διπλό χτύπημα» Δαμανάκη και Παπανδρέου ;  Άφες αυτοίς; Ή να προτιμήσω πιο …λαική φράση;