| 24 Μαίου 2016 - Άρθρο στο crashonline Οι εξελίξεις που
σοβούν στο MEGA Chanel είναι πολύ δυσάρεστες για το μέλλον του Πρώτου Ιδιωτικού
Τηλεοπτικού Καναλιού στην Ελλάδα, τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματίες,
έστω αυτούς τους ολίγους που παραμένουν ακόμη «ενδιαφερόμενοι» και
προσπαθούντες. Έχω προσωπικό ενδιαφέρον και προσωπικά «αισθήματα» γι αυτό
το κανάλι αφού ήμουν μέλος της πρώτης ομάδας που το σχεδίασε και εκτέλεσε το
τεράστιο έργο της δημιουργίας και
λειτουργίας του: Το έργο δημιουργίας και
λειτουργίας ενός ραδιοτηλεοπτικού φορέα
που δεν θα βασιζόταν στο Κράτος, σε επιχορηγήσεις και σε κανενός είδους «βοήθεια και στοργή» από οποιονδήποτε
άλλον έξω από τους χρηματοδότες / μετόχους του και τους εργαζόμενους.
‘Ηταν τότε, το 1989
μια επιχείρηση στην επιτυχία της οποίας
ελάχιστοι πίστευαν ή «ποντάριζαν», σε μια εποχή που κάτι τέτοιο
φάνταζε τουλάχιστον δυσπραγματοποιήσιμο, δεδομένου ότι όλοι μας γνωρίζαμε μόνο
τα Κρατικά Κανάλια που βάδιζαν «στα
σίγουρα».
Σήμερα και το MEGA υποκύπτει στις πιέσεις των καιρών. Δεν φιλοδοξώ να αναλύσω
τα αίτια γιατί ούτε «εσωτερική» γνώση έχω, ούτε κάτι τέτοιο οφελεί κανέναν. Να αποδώσει κανείς ευθύνες;
Πως θα ήταν δυνατόν; Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να
παρακολουθούμε, να συμπαριστάμεθα ηθικά στους εργαζόμενους και να ελπίζουμε να
βρεθεί κάποια λύση. Αλλά όσοι εξ ημών είμαστε αρκετά χρόνια σ αυτό το χώρο,
έχουμε ζήσει πολλά παρόμοια επιχειρηματικά ναυάγια. Προσωπικά έχω ζήσει
«λουκέτα» σε εφημερίδες, περιοδικά,
ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, πολύ πρόσφατα μάλιστα ανήκα στην μεγάλη
ομάδα δημοσιογράφων που έζησαν «από μέσα»
το «κλείσιμο» της «Ανεξαρτησίας».
Φυσικά τα μεγέθη δεν είναι τα ίδια. Η εφημερίδα μας
στηρίχθηκε στο όραμα, τη φιλοδοξία και τη χρηματοδότηση ΕΝΟΣ
δημοσιογράφου/εκδότη και όταν
διαπιστώθηκε ότι «δεν έβγαινε» και έπρεπε να αναστείλει την έκδοσή της, μόνο
ΕΜΕΙΣ οι 40-50 χάσαμε τη δουλειά μας και κλάψαμε. Ουδείς άλλος. Το ίδιο έχει
γίνει τα τελευταία χρόνια και σε ιστορικές εφημερίδες αλλά και περιοδικά. Η
σοβούσα κρίση της ελληνικής οικονομίας δεν άφησε ανέπαφα τα ΜΜΕ, που άφησαν πίσω τους τα «καλά» χρόνια
(προ του 2008) και βρέθηκαν μπροστά σε μια νέα συνθήκη που οδήγησε σε κλείσιμο τίτλων, ανεργία και άμεση
εξάρτηση από την κεντρική εξουσία.
Για διάφορους λόγους και αιτίες, με την ευθύνη λίγων ή
πολλών, εξαφανίστηκαν σπουδαίοι και κραταιοί «τίτλοι» : Βραδυνή,
Ελευθεροτυπία, Απογευματινή, Ακρόπολις, Γυναίκα. Παλαιότερα
Ρομάντζο, Πάνθεον, Alter, Τempo, Flash, Seven X, Planet, New Chanel. Ας μην προχωρήσω τον κατάλογο. Έκλαψε κανείς τότε;
Κλείνει το MEGA;
Ίσως ναι, ίσως όχι. Αισθανόμαστε πίκρα και στεναχώρια. Ευχόμαστε το καλύτερο για τους εργαζόμενους
και τους συνεπείς και αξιόπιστους μετόχους. Αλλά «πάνω απ΄ το χυμένο γάλα» ας
μην κλαίμε. Κι ας βρούμε , όλοι, το θάρρος και το κουράγιο να συνεχίσουμε.
Αλλοίμονο αν είχε γίνει αυτό που γίνεται σήμερα για το MEGA, για όλα τα ΜΜΕ που έκλεισαν τη
δεκαετία του ’90 ή του 2000. Δεν θα είχε ξανακυκλοφορήσει καμία εφημερίδα,
κανένα περιοδικό, δεν θα είχε ξαναλειτουργήσει κανένα τηλεοπτικό κανάλι,
κανένας ραδιοφωνικός σταθμός.
Ας κοιτάξουμε πιο μακριά κι ας δούμε το μέλλον.
|
