Ζω όλη μου τη ζωή στην Αθήνα, στις γειτονιές της Φωκίωνος Νέγρη, της Πλατείας Βικτωρίας, της Πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα, της Πλατείας Αμερικής, της Νέας Κυψέλης, του Πεδίου του Άρεως. Πήγα σε τέσσερα σχολεία , σε φροντιστήρια, στα Αγγλικά μου, στα Γαλλικά μου, όλα σε «ιδρύματα» της περιοχής, ιδιωτικά και Δημόσια. Έκανα τις πρώτες μου «βόλτες» εκεί, τα πρώτα μου «τσιγάρα», τα πρώτα μου «ραντεβουδάκια» σε παρκάκια και οικοπεδάκια. Και κάθε μέρα, στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο, στο Πάρκο.Τέλειωσα το γυμνάσιο, το Πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα εκεί, έκανα οικογένεια, πήγα βόλτα τα παιδιά μου.Και τώρα, κάνω βόλτες με το σκύλο μου το Λάκη και τη γυναίκα μου τη Βίκυ και μόνος μου, πρωινά, απογεύματα, βραδάκια….

Σήμερα, περπατώντας σ΄ αυτούς τους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πλατείες, έξω από τα ίδια μαγαζιά , τα σινεμά, τις παλιές και καινούργιες πολυκατοικίες νοιώθω μεγάλη «συγγένεια» με τον συγγραφέα που έγραφε :

Μπαίνοντας στο δρόμο που με έφερνε στο σχολείο, ένιωθες να σε πνίγει η βαρειά μυρωδιά του ξινισμένου κρασιού, από τα ξεπλύματα των βαρελιών του ποτοποιείου, ανακατεμένη με την ερεθιστική οσμή της αμμωνίας από τα ούρα των περαστικών. Που, γυρνώντας τα βράδια, μεθυσμένοι συνήθως, στα σπίτια τους, έβρισκαν στο σκοτεινό δρομάκι, το κατάλληλο μέρος για να «ξελαφρώσουν» τον οργανισμό τους, από τα άχρηστα υγρά του.

Μια επιγραφή στον τοίχο, με κεφαλαία γράμματα «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΕ ΤΟ ΟΥΡΗΝ ΔΙΑ ΡΟΠΑΛΟΥ» δεν φαίνεται να προβλημάτιζε σοβαρά τους νυχτερινούς δράστες.

Ο χώρος του διπλανού νταμαριού χρησίμευε, στη διάρκεια της ημέρας, για επίσημο «ανακουφιστήριο», ελαφρών περιπτώσεων, όλων των πέριξ καταστηματαρχών.

Το Σάββατο όμως λειτουργούσε σαν χώρος στάθμευσης, ένα «παρκινγκ» θα λέγαμε της εποχής, όπου οι χωρικοί που έρχονταν στο γειτονικό παζάρι, «πάρκαραν» εκεί τα «φιατάκια» τους, τουτέστιν τα γαϊδούρια τους, ενώ αυτοί πήγαιναν να κάνουν τα ψώνια τους. Το τι γινόταν την ημέρα αυτή με τις φωνές, τις καθόλου αρμονικές, των ζώων αυτών, δε λέγεται».

Ο συγγραφέας του βιβλίου που διάβαζα, "Η παλιά, μικρή μας πόλη", γραμμένου το 1989, δεν περιέγραφε όμως την Αθήνα του 2015. Το Κιλκίς του 1948 περιέγραφε. Και το 2^ο Δημοτικό Σχολείο.

Ποτοποιείο, γαιδούρια και επιγραφές απαγόρευσης «δια ροπάλου» ίσως δεν έχουμε. Αλλά όλα τα άλλα… σε αφθονία. Η δική μας «Μικρή μας Πόλη» βαδίζει σταθερά προς την κατεύθυνση άλλων εποχών, άλλων πόλεων, άλλων πολιτισμών. Χωρίς να κάνουμε τίποτε να το αποφύγουμε.