Ελάχιστος χρόνος έμεινε μέχρι και το δεύτερο γύρο των Αυτοδιοικητικών Εκλογών και τις Ευρωεκλογές και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα περισσότερα έχουν γραφτεί, ξαναγραφτεί, σχολιαστεί και ξανα-σχολιαστεί με αποτέλεσμα, ό,τι και να γράψεις, να κινδυνεύει να αποτελέσει επανάληψη. Ωστόσο οι λίγες μέρες που μεσολάβησαν από τον πρώτο γύρο των Δημοτικών – Περιφερειακών και η ευκαιρία που δόθηκε στο λαό μας να σκεφτεί κάπως σοβαρότερα ΚΑΙ τις Ευρωεκλογές , μας έδωσαν τη δυνατότητα να μελετήσουμε λίγο πιο σοβαρά κάποια «φαινόμενα», κάποιες πράξεις, κάποιες ενέργειες και πρωτοβουλίες . Μας δόθηκε επίσης η δυνατότητα και μελετήσουμε και κάποια αποτελέσματα, όλα σε σχέση με τις κομματικές ισορροπίες , την τρομερή αποχή από την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος αλλά και την ελπίδα- πίστη- πεποίθηση κάποιων εκλογέων ότι στην Ελλάδα ΕΙΝΑΙ δυνατόν να υπάρξει άμεση Δημοκρατία.

Αυτοί οι εκλογείς – οι ολίγοι αλλά όχι λιγότερο σημαντικοί- που πιστεύουν ότι ΕΚΕΙΝΟΙ έχουν υποχρέωση και δικαίωμα να μπορούν να αποφασίζουν και οι οποίοι ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα ανεπηρέαστα και με βάση την πολιτική ανάλυση που ήταν σε θέση, που μπόρεσαν να κάνουν , έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώνουν – μερικώς έστω- το αποτέλεσμα. Και αυτό, πρέπει να το χωνέψουν γιατί είναι μια δική τους κατάκτηση, μια κατάκτηση πολιτών που ΔΕΝ υποκύπτουν στη διαμορφωμένη από «τρίτους» λογική της «χαμένης ψήφου». Που δεν τρομοκρατούνται, που δεν γίνονται αντικείμενα τηλεοπτικής διαφημιστικής εκμετάλλευσης, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και πηγαίνουν συνειδητά να ψηφίσουν ανεξάρτητα από πιέσεις, «άνωθεν» επιταγές, απειλές, εκφοβισμό, πειθαναγκασμούς και ψευτοδιλήμματα.

Τους «γουστάρω» αυτούς τους πολίτες. Είτε ανήκουν στο δικό μου «χώρο», είτε όχι. Αντίθετα, αισθάνομαι δυσφορία απέναντι σε πολίτες που αποφασίζουν να ψηφίσουν εδώ ή εκεί ή παραδίπλα επειδή «έτσι λένε όλοι», επειδή «έτσι γράφουν οι εφημερίδες», επειδή «έτσι δήλωσε ο υποψήφιος», επειδή «του άρεσε η διαφημιστική καμπάνια» ή επειδή «τον έπεισε το τηλεοπτικό σποτάκι» με την κοπελίτσα που «θα πάει να το κάνει για πρώτη φορά».

Αυτοί οι πολίτες, οι απόλυτα χειραγωγούμενοι και καθοδηγούμενοι, έχουν «πάθει τη ζημιά» από τα διαφημιστικά σποτάκια στην τηλεόραση, αυτά που εάν παίζονται πολύ συχνά επειδή οι «έμποροι» έχουν πολλά λεφτά και το σποτάκι τους παίζεται περισσότερες φορές, πειθαναγκάζουν τον κόσμο να το αγοράσει το προιόν, να το φάει, να το πιεί, να το φορέσει ή τέλος πάντων να το χρησιμοποιήσει.

Δεν είναι ούτε πρωτότυπο, ούτε καινούργιο το ερωτηματικό μου : Γίνεται καλύτερο ένα προιόν επειδή διαφημίζεται πολύ; Διαφημίζονται τα βιβλία; Το καλό θέατρο; Η καλή μουσική; Ναι. Διαφημίζονται ακόμη κι αυτά. Δεν γίνονται όμως καλύτερα. Όπως δεν γίνεται καλύτερο το γάλα, το σαπούνι ή η ξυριστική μηχανή. Κι εκεί, ερχόμαστε στο μεγάλο ερώτημα: Διαφημίζονται οι ιδέες; Το ήθος; Η σοβαρότητα; Η φιλοπατρία; Η ικανότητα; Η πολιτική;

Ναι. Διαφημίζονται. Περισσότερο όταν οι «κάτοχοι» έχουν περισσότερα λεφτά.

Ε λοιπόν γι αυτό εκτιμώ και σέβομαι αυτούς που στηρίζουν αυτό που πιστεύει η ψυχή τους, ακόμα κι αν δεν διαφημίζεται πολύ, ακόμα κι αν δεν διαφημίζεται καλά. Είναι κακό πράγμα η διαφήμιση; Όχι βέβαια. Αρκεί να είναι καλό και το προιόν. Και πως θα το ξέρω αυτό ΠΡΙΝ το πάρω;

Εδώ έρχεται η στιγμή της αλήθειας. Θα το ξέρεις μόνο αν το γνωρίζεις ΠΡΙΝ διαφημιστεί. Γιατί αλλιώς, θα το μάθεις ΑΦΟΥ το χρησιμοποιήσεις. Κι αν σου βγει «μάπα το καρπούζι», θα το ξαναπάρεις, όσο καλή και πολλή είναι η διαφήμιση;

Συμπεράσματα: Μας τις «πλασάρουν» χρόνια τις δημοσκοπήσεις. Δεν είναι – στην πλειοψηφία τους- σωστές. Μας λένε ότι είναι απλώς « εργαλεία μελέτης». Μόνο που μέχρι να τις μελετήσεις, έχουν ήδη διαμορφώσει το «κλίμα».

Μας «πλασάρουν» και τα αμερικανόφερτα exit polls. Που απέτυχαν οικτρά την περασμένη εβδομάδα αλλά στο μεταξύ, είχαν δημιουργήσει «κλίμα» για τις επαναληπτικές.

Μας «πλασάρουν» τις «διαρροές πληροφοριών» και τις «πληροφορίες των επιτελείων» ( που βρίσκουν πρόθυμη φιλοξενία στα ελεγχόμενα ΜΜΕ, κυρίως τα ανώνυμα ηλεκτρονικά) για … «μέχρι στιγμής αποτελέσματα» τα οποία δεν είναι αποτελέσματα αλλά απόψεις αφού τα αποτελέσματα βγαίνουν μόνο στο Πρωτοδικείο όπου – θεωρητικώς- δεν μπορούν να …αναμορφωθούν αλλά αναμορφώνονται. Και μέχρι να βγούν τα …οριστικά, έχει πέσει η «σπέκουλα» του αιώνα.

Ποιον να πιστέψεις; Και γιατί να πιστέψεις τον οποιονδήποτε; Προσωπικώς, έχουν δει τόσα πολλά τα μάτια μου και έχουν ακούσει τόσα πολλά τα αυτιά μου που δεν πιστεύω ποτέ τίποτα. Αφού – προσωπική μου εμπειρία- στις εκλογές του 2007, έγινε δεκτό ως «επίσημο» ένα αποτέλεσμα ΕΝΟΣ εκλογικού τμήματος όπου είχαν ΨΗΦΙΣΕΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ 178 εκλογείς, το ΠΡΩΤΟ κόμμα είχε πάρει 69 ψήφους αλλά ΜΙΑ υποψήφια αυτού του κόμματος είχε πάρει…480 σταυρούς ! Και ύστερα από ενδελεχή έρευνα, είχα βρει άλλα 25 τμήματα στα οποία τα ΕΠΙΣΗΜΑ, δημοσιευμένα αποτελέσματα έδειχναν ότι οι ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΙ να μετρούν, θεωρούσαν ότι αυτή η ίδια υποψήφια μπορούσε να παίρνει 300 , 275,266 ή 204 σταυρούς ενώ όλοι κι όλα κι όλα τα έγκυρα ψηφοδέλτια ήταν από 70 ως 95.

Θα πάμε να ψηφίσουμε και στο δεύτερο γύρω. Και στις ευρωεκλογές. Ξέρουμε όλοι τι θα ψηφίσουμε. Και ΠΟΙΟΝ. Το θέμα είναι να «βρούμε» την ψήφο μας και μετά την καταμέτρηση.