Στην Ελλάδα του 2014, των μνημονίων, της κατάρρευσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στην Ελλάδα μιας ετερόκλητης κυβερνητικής συμμαχίας μεταξύ προαιώνιων εχθρών που βασίζεται σε απειλές, ψεύτικες υποσχέσεις για καλύτερες μέρες , φρούδες ελπίδες, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αμφισβητήσιμο πρωτογενές πλεόνασμα και κομματική πειθαρχία, με ένα λαό που ζει στα όρια της φτώχιας, με τα …μυαλά κυριολεκτικά «στα κάγκελα», καταχρεωμένο ,χωρίς την παραμικρή ουσιαστική ελπίδα, χωρίς εμπιστοσύνη στους ταγούς, το πολιτικό προσκήνιο, τη διανόηση, εξακολουθούμε να αρνιόμαστε να μιλήσουμε. Τα έχουμε ξεχάσει όλα. Λες και δεν υπήρξε χτες. Λες και ήμασταν απόντες. Αρνιόμαστε να θυμηθούμε ότι ΥΠΗΡΧΕ και καλύτερη Ελλάδα.

Αρνιόμαστε να κοιτάξουμε στα μάτια το διπλανό μας, αποφεύγουμε να φέρνουμε στη μνήμη μας πρόσωπα και καταστάσεις, κάνουμε ότι δεν ξέρουμε, δεν είδαμε, δεν ακούσαμε. Έχουμε ξεχάσει.

Οι παλαιότεροι μιλάνε για τότε όταν η Ελλάδα έκανε κάποια βήματα και προς τα μπροστά. Όταν η Οικονομία λειτουργούσε. Όταν οι επιχειρήσεις δεν χρωστούσαν «της Μιχαλούς». Όταν τα νοικοκυριά, με την τίμια δουλειά, μπορούσαν να έχουν κάθε μέρα φαγητό στο τραπέζι, τότε που χάνοντας μια δουλειά, έβρισκες μιαν άλλη, τότε που οι έφηβοι έκαναν όνειρα για σπουδές και καριέρα, τότε που το να είσαι φοιτητής ήταν τιμή και προσφορά γνώσης και εφοδίων, τότε που το ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι θεωρείτο αυτονόητο. Τότε που η δουλειά υπήρχε δεν ήταν ντροπή.

Οι νεότεροι, τα αμφισβητούν . Πιστεύουν ότι η Ελλάδα ήταν πάντα ανεπρόκοπη, αντιπαραγωγική, γεμάτη τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες, κλέφτες και απατεώνες, διεφθαρμένους πολιτικούς, διεφθαρμένους Δημόσιους υπαλλήλους, διεφθαρμένους επιχειρηματίες. Τα ισοπεδώνουν όλα.

Μόνο που δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αισθανόμαστε προδομένοι, εγκαταλελειμμένοι, μόνοι, θύματα μόνιμης κυβερνητικής ανικανότητας, μιας ύποπτης μεγαλοαστικής τάξης, μιας αντιπαραγωγικής Δημόσιας Διοίκησης και μιας ανάξιας ηγεσίας. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Υπήρχαν και καλύτερες μέρες.

Σύμφωνα με τη γνώμη και την εμπειρία σημαντικών ανθρώπων που μου εμπιστεύονται σκέψεις τους, ανθρώπων που ξεκίνησαν από την μεταπολεμική Αριστερά, «μετανάστευσαν» στο Ανδρεικό ΠΑΣΟΚ , έμειναν άστεγοι πολιτικά με τον Σημίτη και άρχισαν να «δένουν την πέτρα στο λαιμό τους» με το Γιώργο , χρειάστηκαν περίπου σαράντα χρόνια πριν ένας ιδιότυπος, αυτοπροστατευόμενος πολιτικός και κοινωνικός βόθρος άρχισε να ξεβράζει ψήγματα της απύθμενης διαφθοράς του « συστήματος» της μεταπολίτευσης.

Ήταν άραγε μόνον αυτό που μας οδήγησε με αργά αλλά σταθερά βήματα, στην κρίση και στην καταστροφή ; Ίσως όχι. Υπήρξαν και άλλοι παράγοντες, του «ξένου παράγοντα» πρωτοστατούντος. Πότε όμως απείχε αυτός ο «ξένος παράγοντας» από τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα;

Φοβούνται οι σκεπτικιστές αυτοί της κεντροαριστερής κουλτούρας που δεν παραβλέπουν τα δικά τους σφάλματα,ότι ακόμη και σήμερα, η κοινή γνώμη έχει πραγματικά μεσάνυχτα για το ποιος και ποιοι μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού και ας παριστάνουν πολλοί τον «έξυπνο».

Μου κάνει κατάπληξη που αριστεροί , οργανωμένοι τη δικτατορία στο ΠΑΚ και μετά στο ΠΑΣΟΚ, σήμερα δεν διστάζουν να καταγγέλλουν ως «πρωταρχικό υπαίτιο της καταστροφικής πορείας του τόπου» , κυρίως τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και να επιχειρηματολογούν ότι το «σύστημα της διαφθοράς» δεν τον έχει αγγίξει ενώ αντιθέτως, τον καλύπτει.

Μιλάμε άραγε για μετά θάνατον «αποκαθήλωση »; Και τι νόημα θα είχε άραγε κάτι τέτοιο; Φυσικά δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ο Ανδρέας ήταν αυτός που έβαλε τα θεμέλια της κακοδαιμονίας της Ελλάδας. Είναι όμως και ο μόνος που μας οδήγησε εδώ που είμαστε;

Φυσικά και όχι. Αλλά για όσους ενδιαφέρονται να το …ψάξουν λίγο περισσότερο , να το συζητήσουν, να ερευνήσουν για αίτια και αιτιατά, να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα για το μεγάλο «γιατί» και στη συνέχεια να ενημερώσουν όπως μπορούν αυτούς που δεν έχουν γνώση και συνεπώς δεν έχουν καν γνώμη αλλά απλά εκτοξεύουν κατηγορίες κατά πάντων, υπάρχει πράγματι λόγος να το κάνουν.

Θα επιχειρηθεί μια αλλαγή κλίματος σε διάφορα επίπεδα. Θα περιοριστεί η προχειρότητα στο συλλογισμό του δυστυχούντος πολίτη που θέλει, εδώ και τώρα, αλλαγή προς το καλύτερο γιατί δεν αντέχει άλλο και θεωρεί τους πάντες υπεύθυνους για τα χάλια του. Αλλά έτσι δεν θα φτάσουμε ποτέ πουθενά.

Ενδεχομένως και σε κάποιο νέο διχασμό. Επικίνδυνα πράγματα.

Ρίχνω ένα σπόρο. Ναι, η μέθοδος που εφάρμοσε ο Ανδρέας ήταν σίγουρα και η «επιχείρηση διαφθορά». Και, την πέτυχε με το παρασιτικό, μέσω Δανεικών καταναλωτικό μοντέλο, που εφάρμοσε. Και ναι, ενσωμάτωσε σ αυτό το μοντέλο όλα τα κόμματα και όλη την ελληνική κοινωνία από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά.

Ωστόσο ΔΕΝ διέφθειρε τους πάντες. ΔΕΝ κατέστρεψε όλους τους θεσμούς, όλες τις αξίες, όλες τις αντιστάσεις, όλα τα «όπλα» των ενάρετων και εργατικών Ελλήνων.

Συνεπώς όχι. Δεν είμαστε ΟΛΟΙ υπεύθυνοι. Δεν είμαστε ΟΛΟΙ ίδιοι. Έχουμε όλοι τις ευθύνες μας. Αλλά Ελλάδα ΥΠΗΡΧΕ πριν από την κρίση. Και θα πρέπει να βρούμε τα απρόσβλητα κύτταρα ώστε να συνεχίσει να υπάρχει.