Φτάσαμε τελικά στα Χριστούγεννα….φτάνουμε και στην Πρωτοχρονιά….όσο κι αν τόσοι πολλοί είχαν φοβηθεί, είχαν πιστέψει ότι δεν θα φτάναμε. Όχι γιατί θα ερχόταν το Τέλος του Κόσμου που προφήτευαν οι Μάγια και ο Νοστράδαμος και η Αποκάλυψη του Ιωάννη σύμφωνα με τις τρομολαγνικές ερμηνείες των απανταχού της γης μικροαπατεώνων. Αλλά γιατί αυτό που βλέπαμε να έρχεται, ούτε σε Χριστούγεννα «έφερνε», ούτε σε Πρωτοχρονιά, τουλάχιστον έτσι όπως 2-3 γενιές Ελλήνων κι Ελληνίδων είχαν συνηθίσει . Αυτό που ερχόταν, παρέπεμπε στην απόλυτη εξαθλίωση, έτσι όπως οι γηραιότεροι μπορούν, έστω αμυδρά να θυμηθούν, φάνταζαν οι «γιορτές» τα χρόνια της Κατοχής.

Ήρθαν τα Χριστούγεννα, έρχεται και η Πρωτοχρονιά και τέτοια απόλυτη εξαθλίωση δεν ζήσαμε. Ούτε κουρεμένα γουλί παιδάκια να πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα, ούτε τυμπανιαία πτώματα, ούτε σειρήνες, ούτε περίπολα της Βέρμαχτ, ούτε συλλήψεις και ομαδικές εκτελέσεις…τίποτε απ΄ όλα αυτά.

Συνεπώς, πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι. Διότι την απόλυτη εξαθλίωση τη ζήσαμε και τη ζούμε μεν καθημερινά αλλά τη ζήσαμε και τη ζούμε με απόλυτα παγκοσμιοποιημένο, «πολιτισμένο» εν ολίγοις τρόπο. Comme il faut που λένε και οι Γάλλοι.

Αυτό είναι. Ζήσαμε και ζούμε και θα συνεχίσουμε να ζούμε μιαν απόλυτη καταστροφή, μιαν απόλυτη Κατοχή, μια κοινωνική, οικονομική, οικογενειακή εξαθλίωση πολύ …comme il faut. Με τα συσσίτιά μας, με τις «προσφορές» καταναλωτικών ειδών από μεγαλο- επιχειρήσεις που τώρα που «έβγαλαν» το κέρδος της χρονιάς, κάνουν «φιλανθρωπίες», με τα κουπόνια και τα δώρα των εφημερίδων που ανενδοίαστα πια προσφέρουν εκπτώσεις σε σουπερμάρκετ, με τις «μοδάτες» προσφορές των «καφενείων - αλυσίδων» που διαφημίζουν «μια τυρόπιτα δώρα για κάθε καπουτσίνο»…

Και με τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα μας στις πλατείες και με γιορτινά τραγούδια –κυρίως αμερικάνικα- σπονσοραρισμένα από απρόσωπες πολυεθνικές που πουλάνε άχρηστα προιόντα που σε κάνουν να ξεχνιέσαι και με εκδηλώσεις και συναυλίες δημοφιλών καλλιτεχνών σε στοές και σε πλατείες , καλλιτεχνών που μην έχοντας στην ουσία δουλειά παρά μ,ια-δυο φορές την εβδομάδα, σπεύδουν να ικανοποιήσουν τα «αφεντικά» τους μετέχοντας σε…φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που διαφημίζουν το «κοινωνικό πρόσωπο» της νέας τάξης…

Οφείλω να συγχαρώ την σύγχρονη μεγαλο- επιχειρηματικότητα που αφού συνέπραξε με τους νέους άρχοντες, επιβίωσε στραγγαλίζοντας τους φούρνους, τα καφενεία, τα ψιλικατζίδικα, τα μαγαζάκια, τα εμπορικά, τα γαλατάδικα, τα περίπτερα της γειτονιάς.

Οφείλω να συγχαρώ και όλους αυτούς – εκδότες περιοδικών «ποικιλίας» , ιδιοκτήτες μουσικών ραδιοφωνικών σταθμών, επιχειρήσεις τηλεοπτικών παραγωγών, εκδότες εφημερίδων, εταιρείες παραγωγής μουσικής, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων - που προφανώς «ψυλλιασμένοι» γι αυτό που ερχόταν, φρόντισαν επί μια δεκαετία, δεκαπενταετία να διαμορφώσουν στην Ελλάδα νέα ήθη, νέα έθιμα, νέα πρότυπα, νέους ήχους, νέες μυρωδιές, νέα οράματα, νέα ιστορία μέχρι και νέα γλώσσα έτσι ώστε να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα για την επικράτηση της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης του Έλληνα χωρίς να το καταλάβει, θεωρώντας ότι … «και τι έγινε δηλαδή;»

Βεβαίως, μαζί με όλες τις μικρές, μικρομεσαίες επιχειρήσεις «της γειτονιάς» που αποτελούσαν τη σπονδυλική στήλη, τη ζωή της πρωτεύουσας, της μεγαλούπολης, της πόλης και του χωριού που καταστράφηκαν και εξαφανίστηκαν σιγά – σιγά βοηθούσης και της προιούσης διαφθοράς σ΄ ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό , καταστράφηκαν κι εξαφανίστηκαν κι αυτοί οι ίδιοι . Οι εκούσιοι συνεργάτες της εξαθλίωσης.

Βλέπετε όποιος διαβάζει ιστορία, διδάσκεται. Ο εισβολέας, κατακτά τους λαούς και τις χώρες αρκετές φορές με το…χαμόγελο και με την υπόσχεση ότι θα τους απαλλάξει από τους τυράννους του αλλά στη συνέχεια, αρχίζοντας την «άντληση» των πλουτοπαραγωγικών πηγών, κρατά μόνο δούλους. «Καθαρίζει» το τοπίο. Εκτελεί τους κάθε λογής «συνεργάτες». Ερημώνει τη γη. Χτίζει τους δικούς του ναούς και τα δικά του παλάτια. Φέρνει τους δικούς του Θεούς.

Κάπου εκεί βρισκόμαστε αν δεν το έχετε καταλάβει. Αυτοί που ακόμη χαμογελούν, είναι μεταξύ εκείνων που «εμήδισαν». Και μην έχοντας – βεβαίως- γνώση ιστορίας, όντας απλώς «μυαλοπώληδες», δεν αντιλαμβάνονται ότι όπου νάναι, έρχεται ο ευνουχισμός τους και τελικά, ο εξευτελιστικός τους θάνατος. Φυσικά, εκτός από αυτούς που απλώς «εμήδισαν», είναι και οι προδότες. Οι Εφιάλτες. Οι οποίοι αρχικά αμείβονται πλουσιοπάροχα αλλά τελικά καταλήγουν δολοφονημένοι, σε κάποιο σοκκάκι.

Ήρθαν λοιπόν τα Χριστούγεννα…έρχεται και η Πρωτοχρονιά, ο Έλληνας «δεν έχει μια» στην τσέπη, μπορεί να μην έχει δουλειά, μπορεί να τον κυνηγούν τα χρέη, μπορεί γύπες να τον καταδιώκουν αλλά προσπαθεί να σταθεί όρθιος. Και όσο περισσότεροι προσπαθούν να σταθούν όρθιοι, τόσο χειρότερες γίνονται οι προοπτικές και για αυτούς που «εμήδισαν» και γι αυτούς που πρόδωσαν.