Όταν την περασμένη Κυριακή, 28 Οκτωβρίου το πρωί, ξεκίνησα από το σπίτι μου για να πάω στην Πλατεία Συντάγματος, στον Άγνωστο Στρατιώτη για να καταθέσω στεφάνι εκ μέρους του Λαικού Ορθόδοξου Συναγερμού, ούτε η πιο «τρελή» πλευρά της φαντασίας μου δεν θα μπορούσε να μου …υποδείξει καν την οδυνηρή περιπέτεια που θα ζούσα, την απογοήτευση που θα ένοιωθα και τα λόγια που θα άκουγα. Ευτυχώς αποφάσισα να χρησιμοποιήσω ταξί γιατί φαντάστηκα – και σωστά- ότι δεν θα με εξυπηρετούσε ιδιαίτερα να πάρω αυτοκίνητο ενώ είχα διαβάσει ότι η στάση του Μετρό στο Σύνταγμα θα ήταν κλειστή.

Το ταξί αναγκάστηκε να με αφήσει στο ύψος της Ομήρου γιατί εκεί άρχιζαν τα «μπλόκα» της αστυνομίας. Προχώρησα με τα πόδια και περπάτησα την Ακαδημίας για να «πάρω λίγη αίσθηση» του τι γινόταν. Άκρα του τάφου σιωπή. Οι μόνοι που υπήρχαν στις διάφορες γωνίες ήταν οι άνδρες των ΜΑΤ που «έκαναν τσιγάρο» και συζητούσαν αφού δεν υπήρχε τίποτε άλλο να κάνουν. Αυτοκίνητα δεν περνούσαν και ο μόνος πεζός ήμουν εγώ.

Στη γωνία με τη Βουκουρεστίου, έστριψα προς τα κάτω. Ερημιά στον πεζόδρομο. Ακόμα και τα καφενεία ήταν κλειστά ενώ λίγος κόσμος φαινόταν κάτω, στην Πανεπιστημίου. Δυό-τρεις «παρέες» ανθρώπων, μερικοί νεαροί και κάποιες οικογένειες βάδιζαν προς την Κριεζώτου ενώ στην απέναντι πλευρά της Πανεπιστημίου δεν υπήρχε ψυχή ζώσα.

Ακολούθησα την ίδια πορεία με τους άλλους μη μπορώντας να κάνω και αλλιώς γιατί ο δρόμος ήταν σιδερόφρακτος και κανείς δεν μπορούσε να περάσει απέναντι. Στη γωνία Πανεπιστημίου και Κριεζώτου, τα σίδερα και τα ΜΑΤ μας σταμάτησαν. Ο κόσμος διαμαρτυρόταν. Ήθελαν να προχωρήσουν ή να περάσουν απέναντι, προς το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας αλλά δεν τους επέτρεπαν κι’ έτσι, καμιά πενηνταριά άνθρωποι στριμώχνονταν πάνω στα κάγκελα της γωνίας.

Πλησίασα το μπλόκο και είπα στους αστυνομικούς το όνομά μου και την πρόθεσή μου να πάω στον Άγνωστό Στρατιώτη όπου θα κατέθετα στεφάνι και θα παρακολουθούσα την παρέλαση. Αφού με κοίταξαν καχύποπτα, ρώτησαν ο ένας τον άλλον, μου ζήτησαν την πρόσκλησή μου, τους είπα ότι δεν την είχα μαζί μου γιατί τις προσκλήσεις τις παίρνεις μαζί σου όταν πάς στο θέατρο και τελικά, κάποιος αξιωματικός που πλησίασε, με γνώρισε, με χαιρέτισε και με άφησε να περάσω σπρώχνοντας τα σίδερα.

Έφτασα σιγά-σιγά στο χώρο του Άγνωστου Στρατιώτη αφού χρειάστηκε να περάσω από άλλα 2-3 μπλόκα. Άνθρωπος δεν υπήρχε κανείς. Πουθενά. Μόνο αστυνομικά οχήματα, σιδερένιοι φράχτες και ΜΑΤ με ασπίδες. Απέναντι από τον Άγνωστο Στρατιώτη, υπήρχαν καμιά εκατοστή άνθρωποι που σπρωχνόντουσαν με τους αστυνομικούς για να «πιάσουν» μια θέση ώστε να βλέπουν την παρέλαση.

Στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο «επισήμων» υπήρχαν μόνο 2-3 άνθρωποι του Δήμου Αθηναίων που προθυμοποιήθηκαν να μου δείξουν τη θέση μου. Ήμουν μόνος. Η ώρα ήταν 10.30 και η κατάθεση στεφάνων θα γινόταν στις 10.40. Κάθισα. Σιγά-σιγά άρχισαν νάρχονται και καμιά δεκαριά άλλοι προσκεκλημένοι που κάθονταν στις πλαστικές καρέκλες, κάτω από το στέγαστρο. Σηκώθηκα να περπατήσω λίγο, να δω τι συμβαίνει, αν είχαν φτάσει τα στεφάνια, βρήκα το Νάσο Αθανασίου, το Δημήτρη Καλογερόπουλο και την Έλενα Κουντουρά, ήρθαν και 2-3 ακόμη εκπρόσωποι κομμάτων , κάποιοι άλλοι κύριοι που δεν τους ήξερα, η αναπληρώτρια του Δημάρχου Καμίνη Νανά Σπυροπούλου και 7-8 στρατηγοί με τη μεγάλη στολή που πήραν θέση κοντά στο φυλάκιο του εύζωνα. Φτιάξαμε κι εμείς μια μικρούλα γραμμή, απέναντι από το Μνημείο, ήρθαν και 5-6 άλλοι και στις 10.38 «αρριβάρισαν» και τα στεφάνια. Μέτρησα 6.

«Τι στο καλό» σκέφτηκα. «Ποιος θα πρωτοκαταθέσει;» Σε 1 λεπτό άρχισε να παιανίζει η μπάντα του Δήμου και μια ομάδα ανδρών εμφανίστηκε στα σκαλιά που οδηγούσαν από τη Βουλή στον Άγνωστο Στρατιώτη. Κοίταξα τριγύρω μου. Ερημιά. Κόσμος ελάχιστος και μόνο απέναντι. Προσκαλεσμένοι καμιά πενηνταριά, σκορπισμένοι στις καρέκλες. Η ομάδα κατέβηκε υπό τους ήχους της μπάντας με επικεφαλής τον Υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο, τον πρώην υπουργό κ. Μπούρα και κάποιους ακόμα και
«παρέλασαν» μπροστά από ένα άγημα στρατιωτών και αεροπόρων .

Ο κ. Αρβανιτόπουλος μας χαιρέτισε έναν προς έναν. Κάτι ρώτησε η Έλενα το Νάσο κι αυτός απάντησε : «Όχι…όχι…στεφάνια δεν θα καταθέσουμε…κόπηκε η κατάθεση». Παίχτηκε ο Εθνικός Ύμνος, κατέθεσαν στεφάνια η κυρία Σπυροπούλου, ο κ. Αρβανιτόπουλος, ο κ. Μπούρας και 3 στρατηγοί και…

«’Αντε…άντε…ελάτε να καθίσετε ν αρχίσει η παρέλαση…να τελειώνουμε. Τέσσερα – πέντε σχολεία θα παρελάσουν » άκουσα να λέει μια φωνή. Σκορπιστήκαμε. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι είχε γίνει. Ποιος – και πότε- είχε αποφασίσει να μη γίνει κατάθεση στεφάνων από τα κόμματα; Γιατί δεν υπήρχε πουθενά κόσμος; Τι είδους Εθνική Γιορτή ήταν αυτή; Τι είδους παρέλαση; Τι είδους γιορτή;

Περπάτησα αργά-αργά προς τη Βασιλίσσης Σοφίας κοιτάζοντας να δω τι συνέβαινε. Η μπάντα άρχισε να παίζει, η παρέλαση άρχισε, ο κόσμος που είχε γίνει περισσότερος σπρωχνόταν να φτάσει κοντά στα σίδερα για να δει…

Πέρασα απέναντι, πήγα προς την Κριεζώτου, έσπρωξα μόνος μου τα σίδερα, ανέβηκα προς την Ακαδημίας. Μια οικογένεια κατέβαινε τρέχοντας και φωνάζοντας : « Γιατί μας ταλαιπωρείτε; Χούντα έχουμε; Το παιδί μας που θα παρελάσει θέλουμε να δούμε».

Κατηφορίζοντας την Ακαδημίας για να βρω ταξί, έφερνα στο νου μου τις παρελάσεις του παρελθόντος. Το ΄56 που με είχε πρωτοπάει η μαμά μου και μετά με κέρασε λουκουμάδες και με πήγε στο Σινεάκ , το ΄62 και το ΄63 που είχα παρελάσει κι εγώ, το ΄70 που έβλεπα την παρέλαση με τους συμφοιτητές μου έξω από του «Ζώναρς» με την Πανεπιστημίου «πηγμένη» από κόσμο και γεμάτη γαλανόλευκες, το ΄77 που ήμουνα με το συνεργείο της ΕΡΤ στο τέλος της παρέλασης για δηλώσεις των μαθητών, το ΄88 που κάναμε εκπομπή για τον 9.84 σε «περίπτερο» στημένο έξω από την Ακαδημία…

Βρήκα ταξί στην Ιπποκράτους και γύρισα πικραμένος, έκπληκτος και γεμάτος οργή στο σπίτι. Και μετά, έμαθα ότι η κατάθεση στεφάνων των κομμάτων ακυρώθηκε με εντολή Σαμαρά. Πόσο θάθελα να πιστέψω πώς η πληροφορία ήταν λάθος…