Πολύ μικρή εκτίμηση έχω για τις πάσης φύσεως «δημοσκοπήσεις» και το έχω ξαναπεί και ξαναγράψει πολλές φορές στο παρελθόν αλλά το τρομερό της υπόθεσης είναι ότι όσο αναξιόπιστες κι αν φαίνονται οι περισσότερες σε σχέση με τον – άγνωστο τις περισσότερες φορές- «πελάτη, αριθμό και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του «δείγματος», τα ευρήματά τους δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.Πως γίνεται αυτό; Πώς είναι δυνατόν μια δημοσκόπηση που την έχει «παραγγείλει» σαν ομελέτα σε εστιατόριο ένας πελάτης, να «πέφτει μέσα»;

Το μυστικό βρίσκεται στην επιρροή που έχουν οι δημοσκοπήσεις και η μεγάλη τους αναπαραγωγή – λόγω έλλειψης άλλων θεμάτων- από τα πάσης φύσεως Μ.Μ.Ε. Οι πολίτες είναι –τουλάχιστον τα τελευταία 6-7 χρόνια- ΠΟΛΥ μπερδεμένοι. Δεν ξέρουν στην κυριολεξία τι τους γίνεται στα «εσωτερικά» των κομμάτων γιατί η πολιτική ασκείται ανορθόδοξα και μακριά από το λαό, γιατί τα Μ.Μ.Ε. «σπρώχνουν» άγρια προς τα εμπρός αυτούς που τους συμφέρει , γιατί οι δημοσκοπήσεις διαμορφώνουν κλίμα καθώς αναπαράγονται και συζητούνται με αποτέλεσμα να επηρεάζουν άμεσα τον πολίτη που θεωρεί ως «γεγονός» μια απλή «πρόβλεψη» και γιατί και τα τελικά αποτελέσματα μιας άμεσης εκλογής μπορούν, ακόμη και την τελευταία στιγμή να «διαμορφωθούν», με έμμεσους –κυρίως- αλλά και με άμεσους τρόπους.

Δεν θα επεκταθώ. Καταθέτω την άποψη ότι ο πολίτης πρέπει να βάλει βαθιά μέσα στο σύστημά του πως όσο περισσότερο προβάλλεται το «αποτέλεσμα» μιας δημοσκόπησης, τόσο περισσότερο επιθυμητό από τους υπεύθυνους φορείς και «πελάτες» τους είναι το «αποτέλεσμα» των ευρημάτων.

Μέχρι στιγμής, οι δημοσκοπήσεις …χειμάζουν. Δυο- τρεις απόπειρες να «χώσουν» τα κόμματα στη διαδικασία δεν πέτυχε γιατί ούτε χρήματα υπάρχουν στα κόμματα, ούτε θέλει στην πραγματικότητα κανείς να «δει» τι πιστεύει ο πολίτης διότι είναι απόλυτα βέβαιο ότι κακό θα είναι. Και διαμόρφωση κλίματος είναι πολύ νωρίς ακόμα να γίνει.

Μελέτησα μια μεγάλη δημοσκόπηση που «βγήκε» διαδικτυακά χωρίς να πολύ- αναφέρεται η πηγή και υπάρχουν, υποκρυπτόμενα, κάποια συμπεράσματα που οδηγούν σε κάποιες σκέψεις αλλά δεν τους δίνω και μεγάλη σημασία. Κι αυτό γιατί κυρίως δεν γνωρίζω τα ερωτηματολόγια, εργαλείο που συντελεί αποφασιστικά στην «έκδοση» αποτελέσματος. Πώς να εκφράσεις λ.χ. γνώμη για τον Καρατζαφέρη, το Μάνο, τον Τζήμερο, την Κατσέλη με τον Καστανίδη, τον Λοβέρδο, τους Οικολόγους όταν τα ονόματά τους δεν αναφέρονται καν στο ερωτηματολόγιο; Πώς να πάρεις στα σοβαρά μια δημοσκόπηση που το «αποτέλεσμά» της δείχνει πτώση δημοτικότητας 15 μονάδων στον Φώτη Κουβέλη και άνοδο 8 μονάδων στον Μιχαλολιάκο, τη στιγμή μάλιστα που και με την πτώση του -15%, ο Κουβέλης παραμένει ο πιο δημοφιλής; Και πώς να εκλάβω τα υψηλά ποσοστά καταλληλότητας Σαμαρά και Τσίπρα για την πρωθυπουργία, τη στιγμή που το υψηλότερο ποσοστό καταλληλότητας παίρνει ο …κανένας;

Πώς γίνεται μόλις το 29% να εμπιστεύεται πολύ τον «Τσάρο» Στουρνάρα για την αντιμετώπιση των οικονομικών μας προβλημάτων και να μην τον εμπιστεύεται το 64% αλλά το 79% να δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση ενώ το 37% να θεωρεί ότι μία κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα της χώρας ;

Πως γίνεται, το 60% να πιστεύει ότι η θέση της Ελλάδος αδυνάτισε παγκοσμίως, το 74% να θεωρεί ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση, να υπάρχει ένα 54% των ερωτηθέντων που δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται κανένα κόμμα αλλά ένα 46% να θεωρεί απίθανο να χρεοκοπήσει το ελληνικό κράτος τους επόμενους 12 μήνες ;

Μια δημοσκόπηση –αρπαχτή στις αρχές Σεπτεμβρίου δεν είναι δυνατόν να βοηθήσει κανέναν να βγάλει συμπέρασμα διαφορετικό από το προσωπικό κριτήριό του. Αντίθετα. Συρρικνώνει την όποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχει απομείνει στις δημοσκοπήσεις και παγιώνει την άποψη ότι μια σωστή δημοσκόπηση μπορεί να είναι ένα αξιόπιστο εργαλείο δουλειάς. Τίποτε άλλο.

Στην Ελλάδα του 2012, όπου οι δημοσκοπήσεις και τα Μ.Μ.Ε. «έβγαλαν» αποτέλεσμα πολύ πριν πάνε οι Έλληνες να ψηφίσουν, «πουσάρισαν» ανεξέλεγκτα ανθρώπους και καταστάσεις αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που σήμερα βιώνουμε, υποβάθμισαν και κατέστρεψαν χωρίς λόγο προσωπικότητες και σχηματισμούς μόνο και μόνο για να …ξεκαθαρίσει το τοπίο στο πολιτικό προσκήνιο και να απομακρυνθούν οι διαφωνούντες και οι …δυσάρεστοι, επικρατεί αυτή τη στιγμή πλήρης σύγχυση.

Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πια ούτε πολιτικούς αρχηγούς, ούτε προεκλογικές φανφάρες, ούτε κομματικά προγράμματα, ούτε «πάνελ» στην τηλεόραση, ούτε δημοσκοπήσεις , ούτε τα Μ.Μ.Ε. και –δυστυχώς- ούτε τον Κοινοβουλευτισμό, έτσι όπως έχει καταντήσει. Όλα αυτά, συντρίβονται από τη λαική οργή, την αγανάκτηση,, τον πόνο, τη δυσαρέσκεια, την απαξίωση, την επιπεδοποίηση του «όλοι είσαστε ίδιοι». Και αυτό είναι ένα τραγικό λάθος. Θα μπορούσε να οδηγήσει σε δραματικές «εκτροπές».

Αλλά οι ηγεσίες των κομμάτων και η «τριμερής κυβέρνηση» το ευνοούν. Με κάθε τρόπο. Με κάθε τους ενέργεια. Συντρίβοντας το λαό, αυτό-απαξιώνονται , απαξιώνοντας το Κοινοβούλιο, τους θεσμούς, τις Ένοπλες Δυνάμεις, τη Δικαιοσύνη και διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό. Δυστυχώς, βρισκόμαστε στη θέση του Όλοι εναντίον Όλων. Και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.