Κατά τo blog, «στο άκουσμα του τραγουδιού οι μεγαλύτεροι
σε ηλικία πελάτες του Starbucks εξοργίστηκαν και διαμαρτυρήθηκαν στους
υπεύθυνους του καταστήματος οι οποίοι έδειξαν να μην κατανοούν πού ήταν το
πρόβλημα, αφού ήταν όλοι τους νέοι σε ηλικία.Το ερώτημα όμως παραμένει για το
ποιος ευθύνεται για την εισαγωγή του άτυπου «ύμνου» των ναζιστικών στρατευμάτων
ο οποίος παρότι είναι ένα τραγούδι ερωτικό, είναι συνυφασμένος με τις πιο
μαύρες στιγμές της Γερμανικής κατοχής και στην Ελλάδα.»
Και
ολοκλήρωνε το blog, αρκετά αιχμηρά, γράφοντας ότι « μάλλον εκεί στα αμερικανικά Starbucks
θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί στην επιλογή των τραγουδιών».
Χωρίς να
έχουμε σ αυτήν εδώ τη στήλη, την πολυτέλεια να παραδίδουμε «Μαθήματα Ιστορίας», το γεγονός παραμένει ότι
το τραγουδάκι αυτό, που έχει χαρακτηριστεί ως το πιο … διάσημο τραγούδι του Β’
Παγκοσμίου Πολέμου, η «συλλογική
μνήμη» έχει ταυτίσει σαν έναν άτυπο
ναζιστικό ύμνο. Από τη μια πλευρά πρόκειται για
λάθος αντίληψη καθώς ούτε το
νόημά του και η «λογική» του ήταν
ναζιστική, αλλά ούτε και η δημοφιλία του περιοριζόταν στο Γερμανικό και μόνο
στρατόπεδο. Αλλά από την άλλη, οι παλαιότεροι θυμούνται ότι το ερωτικό – στην ουσία- τραγουδάκι «άγγιξε» κάποια…χορδή του περίφημου στρατάρχη
Ρόμελ που διέταξε – ίσως χωρίς να γνωρίζει ούτε ο ίδιος το γιατί- να
παίζεται κάθε μέρα στις 09:55 ακριβώς από το γερμανοκρατούμενο «Ράδιο
Βελιγράδι».
Και εδώ, μπορούμε να αρχίσουμε να κάνουμε κακές σκέψεις όχι
για τον υπεύθυνο του καταστήματος που το έπαιζε χωρίς καν να γνωρίζει περί
τίνος πρόκειται αλλά για την «αφέλεια»
του πελάτη που διαμαρτυρήθηκε θεωρώντας ότι τα –κυρίως- παιδιά που
έπιναν τον καφέ τους θα ήταν δυνατόν να γνωρίζουν καν ποια ήταν η Ντίτριχ, ο
Ρόμελ, η Λιλή Μαρλέν, το «Ράδιο Βελιγράδι» ή – και για να φτάσουμε κάπως στα
άκρα- τι ακριβώς είχε γίνει στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το γράφω και πονάει η ψυχή μου : Τα παιδιά που έπιναν τον
καφέ τους, έμαθαν στο σχολείο ότι οι «Έλληνες της Σμύρνης συνωστίζονταν στην
αποβάθρα για να μπουν στα πλοία». Δεν έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία
ακούσει καν το όνομα «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» . Και θεωρούν «σταρ» και
«διάσημους» τους οποιουσδήποτε κομμωτές ή τα οποιαδήποτε μανεκέν με ωραία
οπίσθια. Η …Λιλή Μαρλέν μας έφταιξε;
