Ένα μεγάλο «ουφ» , ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και μια σειρά από ερωτηματικά διαμορφώνουν την ψυχολογία μου από τη Δευτέρα τα ξημερώματα, όταν διασφαλίστηκε και ο θρίαμβος της Νέας Δημοκρατίας και η προσωπική μου εκλογή στο Κοινοβούλιο. Γι αυτό άλλωστε και τα «βήματα» του Smart – με το οποίο άλλωστε πρόκειται να πάω να ορκιστώ την άλλη Τετάρτη- το οδήγησαν αυτόματα στο γραφείο μου στην εφημερίδα. Η εφημερίδα ήταν εκεί, το γραφείο μου ήταν εκεί, ο υπολογιστής με περίμενε, συνεπώς έπρεπε να γράψω.

Γιατί μεγάλο «ουφ»; Γιατί έφυγε ένα βάρος από το στήθος μου, ένα βάρος που είχε διογκωθεί τις τελευταίες μέρες καθώς –παρά τη γνώση μου αλλά και την ψυχραιμία μου- είχα γίνει δέκτης εκατοντάδων «ανήσυχων» μηνυμάτων του τύπου «προσέχετε…δεν ξέρετε ποτέ τι πρόκειται να κάνουν» και τα τοιαύτα. Και γιατί να πω ψέματα; Κάποια στιγμή, ήρθε και με πλάκωσε ένα μεγάλο βάρος  στο στήθος και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι πράγματα, μ αυτούς που έχουμε να κάνουμε, όλα είναι πιθανά. Ακόμη και να βγάλουνε  πεντακόσιες χιλιάδες ψήφους «από το μανίκι», γιατί όχι; Κι όταν καθισμένος απέναντι στο Γιώργο Τράγκα, στο καινούργιο στούντιο του καναλιού 10, πήρα τα νούμερα…ήρθε αυτόματα το «ουφ».

Γιατί ένα μεγάλο «ευχαριστώ»; Γιατί αυτό που έγινε μ εμένα δεν γίνεται τόσο εύκολα και τόσο συχνά στα πολιτικά μας πράγματα. Χωρίς χρήματα, χωρίς πολιτικό-εκλογικό μηχανισμό, χωρίς ιδιαίτερη υποστήριξη από τα περισσότερα ΜΜΕ πλην ελαχίστων , χωρίς βοήθεια πλην του Γιώργου Τράγκα, χωρίς εξειδικευμένη γνώση και με 21 μέρες στη διάθεσή μου, κέρδισα την εκλογή μου στη δυσκολότερη περιφέρεια, τη ναυαρχίδα των περιφερειών, την λεγόμενη και «Πρώτη Εθνική». Και την κέρδισα γιατί οι Αθηναίες και οι Αθηναίοι με εμπιστεύτηκαν, έστω κι αν μέχρι το Σάββατο προ των εκλογών υπήρχαν πολλοί που δεν ήξεραν καν ότι είμαι υποψήφιος. Το ευχαριστώ λοιπόν στον ανώνυμο Αθηναίο, την ανώνυμη Αθηναία που με ψήφισαν και τους χρωστώ την εκλογή μου και συνεπώς, τους αφιερώνω τη βουλευτική μου θητεία.

 Γιατί «μια σειρά ερωτηματικά»; Γιατί δεν ξέρω ακόμη τίποτα. Στο χώρο αυτό δεν ξέρω ανθρώπους, νοοτροπίες, συμπεριφορές, μεθόδους, τακτικές. Γιατί τους φόβους και τις έγνοιες μου γύρω από τομείς και αντικείμενα που γνωρίζω –αν και τους εκμυστηρεύτηκα- δεν συνειδητοποίησα ότι τους συμμερίζονται και άλλοι αφού δεν μίλησα με κανέναν. Τελικά,  κανένας δεν με ξέρει. Δεν ξέρει γιατί βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, τι θέλω να κάνω, τι μπορώ να κάνω, τι μπορώ να προσφέρω. Με ξέρουν σαν πρόσωπο και σαν όνομα, με ξέρουν γιατί βλέπουν τις ταινίες του πατέρα μου, με ξέρουν γιατί έλεγα χρόνια τις ειδήσεις στα κανάλια, με ξέρουν γιατί έκανα τα  «Κυριακάτικα», με ξέρουν γιατί  έκανα την πρωινή ζώνη στον  πρώτο ελεύθερο ραδιοφωνικό σταθμό, γιατί γράφω βιβλία, γιατί περιέγραφα τένις και στίβο και Φόρμουλα και Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί