«Μα είναι δυνατόν να οδηγείται στη δικαιοσύνη ένας ταλαίπωρος μεροκαματιάρης επειδή δεν πλήρωσε 2-3 νοίκια ή - έστω- παραβίασε το νόμο για τους ημιυπαίθριους ενώ ο πολιτικός που κέρδισε τις εκλογές λέγοντας τόσο χοντρά ψέματα στο λαό, συνειδητά εξαπατώντας τον, να τη γλυτώνει χωρίς καμία ποινική συνέπεια;» σκέφτηκα.

« Είναι δυνατόν να θεωρείται – και ορθώς - ποινικό αδίκημα που τιμωρείται με πρόστιμο, κατάσχεση ή και φυλάκιση μια φορολογική εκκρεμότητα , ένα απλήρωτο χρέος ή μια «μη συμμόρφωση» σε κάποια διάταξη του νόμου και να μη θεωρείται η «στεγνή» εξαπάτηση εκατομμυρίων Ελλήνων με σκοπό το ίδιον όφελος ; » ρωτούσα τον εαυτό μου.

Διαβάζοντας ένα άρθρο στο πολύ σοβαρό πολιτικό blogpapaioannou.wordpress.com, οι σκέψεις μου ενισχύθηκαν:

«Ο Παπανδρέου- έγραφε- πρέπει να λογοδοτήσει στην δικαιοσύνη για τον πόνο που σκόρπισε στην χώρα και στις οικογένειες, για τους νεκρούς που αφήνει η πολιτική του, για τις χαμένες δουλειές για τα νέα παιδιά για την πατρίδα. Μιλάμε για προδοσία που σοκάρει. Αντίστοιχη με την προδοσία της Κύπρου. Οι πόρτες στους κερδοσκόπους άνοιξαν από μέσα. Υπάρχουν ένοχοι και ευθύνες με βάση κάθε είδους δίκαιο. Ποινικό ηθικό αλλά με βάση το σύνταγμα. Υπάρχει η ανάγκη να καλυφθεί το περί δικαίου αίσθημα.»

Ανάλογες απόψεις διάβασα , υπογεγραμμένες ή ανυπόγραφες και σε πολλά άλλα blogs και πολιτικά sites με προεξάρχουσα ιδέα το «πολιτικό ψεύδος με σκοπό την εξαπάτηση» και την « επιλεκτική ατιμωρησία».

Για να μπορέσω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου και να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα, πήρα στο τηλέφωνο τον διαλεχτό νομικό, καθηγητή Κώστα Μπέη ο οποίος μου είχε κάνει την τιμή να μου δώσει μια θαυμάσια συνέντευξη για το περιοδικό CRASH που μόλις κυκλοφόρησε, αμφισβητώντας τα πάντα και θεωρώντας ότι «χρειαζόμαστε ένα νέο, τίμιο πολίτευμα που να μην εμπαίζει τον κόσμο » λέγοντάς μου ότι « στις εκλογές του 2009, ο τότε πρωθυπουργός καλούσε τον κόσμο να τον ψηφίσει για …ακόμα καλύτερες μέρες ενώ ο «άλλος», που εξελέγη, έλεγε ότι θα μετατρέψει την Ελλάδα σε…Δανία του Νότου».

Του έθεσα το ερώτημα που χρησιμοποιώ στον τίτλο του άρθρου μου: « Είναι ποινικό αδίκημα η απόκρυψη της αλήθειας από τον Παπανδρέου προεκλογικά ;». Μου απάντησε αμέσως και παρ΄ όλο που μιλούσαμε από το τηλέφωνο, είμαι σίγουρος ότι έβλεπα το …χαμόγελο που διαγραφόταν στα χείλη του. «Φαινόταν» στη φωνή του.

«Μα τι λέτε; Είδατε ποτέ κανέναν να τιμωρείται; Θεωρητικά, ναι. Είναι ποινικό αδίκημα. Αλλά πρακτικά, ουδείς πρόκειται να υποβάλει μήνυση διότι τίποτε δεν πρόκειται να προχωρήσει».

«Τώρα τι να πω;» σκέφτηκα. Ο άνθρωπος, με δυο κουβέντες, μου είχε ξεδιπλώσει όλο το πρόβλημα της σημερινής – ενδεχομένως και της χθεσινής- Ελλάδας. Όσο δίκιο κι αν έχει ο οποιοσδήποτε εγκαλών έναν πολιτικό γι κάτι που είπε ή έκανε, όσο ισχύει ακόμη ο νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών – πόσο μάλλον περί ευθύνης…πρωθυπουργών- δεν πρόκειται να το βρει. Ο εγκαλούμενος, ακόμη και για συνειδητή εξαπάτηση εκατομμυρίων πολιτών, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει στο δικαστήριο. Κι πολύ περισσότερο, να τιμωρηθεί. Είναι προστατευμένος από την ασυλία που του δίνει η «πολιτική ευθύνη». Και το επιχείρημα τού ότι «ό,τι είπε ή έπραξε, το έπραξε κατά τη διάρκεια της πολιτικής του δραστηριότητας».

Αισθάνομαι –όπως κι εσείς, είμαι βέβαιος- βαθύτατα προσβεβλημένος και απογοητευμένος από την ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος και αρνούμαι να δεχτώ ότι το να εξεγείρομαι και να ενεργώ εναντίον του αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των «αριστερών». Δεν είμαι «αριστερός» αλλά απεχθάνομαι την ιδέα ότι η αδικία, η κοροιδία και η εξαπάτηση του πολίτη, του ψηφοφόρου, του λαού ΔΕΝ είναι ποινικό αδίκημα αλλά «πολιτική δραστηριότητα».

Δεν δέχομαι ότι ο πρωθυπουργός της χώρας ΜΟΥ :

- γνώριζε ότι η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στη χρεωκοπία ,

- επεδίωκε να κερδίσει τις εκλογές για να πραγματώσει σχεδιασμούς που είχε αρχίσει να επεξεργάζεται πολύ νωρίτερα με «ξένους δακτύλους»,

- εξαπάτησε «στην ψύχρα» το λαό λέγοντάς του ότι «λεφτά υπάρχουν» και

- έρριξε συνειδητά τη χώρα στο πεζοδρόμιο της επαιτείας και της εξάρτησης

αλλά κάνοντας όλα αυτά, ΔΕΝ διέπραξε ποινικό αδίκημα αλλά είχε απλώς «πολιτική δραστηριότητα»

Μπορεί το σύστημα που εκθρέψαμε, ενισχύσαμε, καλύψαμε και ανεχτήκαμε να έχει θεσπίσει τόσο ισχυρούς κανόνες ατιμωρησίας ώστε η δικαιοσύνη να μην έχει «έδαφος’ να ενεργήσει.

Η ιστορία όμως ΔΕΝ ελέγχεται τόσο ασφυκτικά. Και – τουλάχιστον αυτή- θα προσπαθήσει να αποδώσει τα δέοντα.