Προσέξτε: « Είναι τρομακτική έως επικίνδυνη η ευκολία με την οποία δημοσιογράφοι, πολιτικοί και ο καθένας μας ξεχωριστά κρίνουμε τους αντιδρώντες. Είναι ανατριχιαστικά τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούμε για να κατακρίνουμε τον απέναντι που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, το οποιοδήποτε πρόβλημα. Είναι σαφής ένδειξη πισωγυρίσματος της κοινωνίας ολόκληρης και των πνευματικών και πολιτικών ταγών όταν αντί να ασχολούμαστε με το πρόβλημα ασχολούμαστε με τον κλεισμένο δρόμο και τις κορώνες.»

Αυτά γράφει ο Χρ. Φράγκος. Με αφορμή την τραγωδία της Κερατέας. Αλλά έχω την εντύπωση ότι περίπου τα ίδια θα έγραφε ο ικανός αρθρογράφος αν αντί για την Κερατέα, αναφερόταν στην κατάληψη του Δημαρχείου.

Δυο «καταλήψεις», δυο τραγωδίες, δυο κόσμοι, μία αλήθεια: Είδηση είναι κάτι που μας έχει παρουσιαστεί ως είδηση.

Και στις περιπτώσεις της Κερατέας και της Πλατείας Κοτζιά, η συντριπτική πλειοψηφία των καταταλαιπωρούμενων Ελλήνων , αντιμέτωπων με τη φρικτή τους πραγματικότητα, των ζωσμένων με χιλιάδες προβλήματα και με μάτια που δεν τολμούν να κοιτάξουν το «αύριο», που ενημερώνεται από τους υπάρχοντες, παραδοσιακούς διαύλους ενημέρωσης, η Κερατέα και η Πλατεία Κοτζιά – όπως άλλωστε οι διάφορες πορείες και διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις- μπορεί να είναι δίκαιες, απλώς όμως προσθέτουν ένα ακόμη πρόβλημα στην καθημερινότητα.

Υπάρχει μια παγιωμένη θέση : Έτσι είναι τα πράγματα. Αυτή είναι η κατάσταση. Έτσι τα έκαναν οι «προηγούμενοι», έτσι τα έκαναν οι «προ- προηγούμενοι», έτσι τα κάνουν οι σημερινοί, χρεωκοπήσαμε, δανειστήκαμε, κάναμε συμφωνίες, υπογράψαμε Μνημόνια, υποθηκεύσαμε το «σπίτι» μας για να το σώσουμε, έγιναν λάθη, υπονομευτήκαμε, μας ξεγέλασαν, δεν πήραμε σωστές αποφάσεις αλλά πάρτε το χαμπάρι: ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ.

Συνεπώς, τι φωνάζετε; Τι κάνετε πορείες; Τι κάνετε καταλήψεις ; Γιατί κλείνετε τους δρόμους; Αφού ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ να αλλάξετε τίποτα. Φταίνε κι αυτοί, φταίνε κι εκείνοι, φταίνε και οι παλιότεροι, φταίει μέχρι κι ο …Κολοκοτρώνης αλλά τι να κάνουμε; Αφού όλοι μαζί ζούσαμε τόσα χρόνια; Αφού αυτούς ψηφίζαμε, από αυτούς περιμέναμε δουλειά και ευημερία και ρουσφέτια, αφού σ΄αυτούς δίναμε τα «Κλειδιά της Βασιλείας»; Αφού – τελικά- «μαζί τα φάγαμε»;

Πρέπει να αισθανθούμε συνεπώς όλοι συνυπεύθυνοι και να μην κοιτάξουμε το ότι – όπως γράφει ο Χρ. Φράγκος- « Στην Κερατέα δεν ασχολείται κανείς με το περιβαλλοντικό έγκλημα ή με τις εναλλακτικές λύσεις αλλά το πρόβλημα είναι οι αντιδράσεις των πολιτών στη δημιουργία σκουπιδότοπου του προηγούμενου αιώνα μέσα στις αυλές τους.»

Η κυβερνητική επιβολή του «μαζί τα φάγαμε» μας κάνει να θεωρούμε ότι αυτά που συμβαίνουν στην Κερατέα δεν ΜΑΣ αφορούν γιατί εμείς έχουμε τα ΔΙΚΑ μας προβλήματα. Τι γίνεται όμως όταν « κάποιος βάλει τον τοπικό κάδο περισυλλογής απορριμμάτων κάτω από το μπαλκόνι μας»; Έχουμε ή όχι την « απαίτηση κάποιοι άλλοι να επωμιστούν τα δικά μας σκουπίδια και μην κλείσουν ούτε ένα δρόμο»; Είμαστε ή όχι « οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουμε καταγγελίες στην πολεοδομία όταν μας πιάσουν τη θέση στάθμευσης μπροστά από την πόρτα μας»;

Πολύ απλό: Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ το πρόβλημα με αφορά περισσότερο. Το ΔΙΚΟ ΣΟΥ μου δημιουργεί νέα προβλήματα. Και έχω αρκετά δικά μου. Και τι άλλο είναι αυτό παρά η επικράτηση της τακτικής του «διαίρει και βασίλευε»;

Και την εκφράζει πολύ σωστά την καταλυτική αλήθεια ο Χρ. Φράγκος γράφοντας ότι «καταλυτικό ρόλο στον τρόπο εκδήλωσης αυτής της οργής έχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι πολιτικοί. Ρόλο μέχρι προσφάτως είχαν και οι πνευματικοί ταγοί, οι διανοούμενοι, οι οποίοι είτε έχουν εξαφανιστεί είτε έχουν σωπάσει, για άγνωστους λόγους.»

Ας δούμε λίγο προσεκτικότερα την κατάσταση έτσι όπως μας την παρουσιάζουν να «διαμορφώνεται» κι ας αποκτήσουμε προσωπική γνώμη. Αν όλοι μπορούσαμε να πάμε μια βόλτα μέχρι την Κερατέα, μέχρι τον καταυλισμό των Ρομά στο Βοτανικό, μέχρι την Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, αν μπορούσαμε να μπούμε στο Δημαρχείο της Αθήνας, αν μπορούσαμε να συζητήσουμε οι μεν με τους δε για τα «ιδιαίτερα», τοπικά ή κλαδικά προβλήματα που υπάρχουν και διαιωνίζονται, αν μπορούσαμε να πεισθούμε να καταλάβουμε ότι μπορεί να ΜΗΝ τα φάγαμε όλοι μαζί αλλά ο καθένας μας έχει τις ευθύνες που του αναλογούν, τότε είναι βέβαιο ότι θα συνεργαζόμαστε όλοι καλύτερα και σωστότερα, χωρίς να αμφισβητούμε τα κίνητρα οι μεν των δε.

Αλλά αυτό δεν γίνεται. Άσε που δεν θα μας άφηναν να το κάνουμε. Και με το πολιτικό μας σύστημα γενικά απαξιωμένο, δίνεται η ευκαιρία στους κάθε λογής «προβοκάτορες», στα κάθε λογής «παπαγαλάκια» να παίξουν τα συγκεκριμένα τους πολιτικο-οικονομικά παιχνίδια και να συνεχίσουν να μας ενημερώνουν ΟΠΩΣ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ.

Έτσι, τα προβλήματα διαιωνίζονται. Το Μνημόνιο ισχύει. Οι « αγορές» μάς καταδυναστεύουν. Οι Τράπεζες προχωρούν τα σχέδιά τους παραμερίζοντας ή ελέγχοντας τις κυβερνήσεις. Οι λαθρομετανάστες πληθαίνουν και διεκδικούν – δικαίως από την πλευρά τους- ένα κομμάτι από το δικό μας «ψωμί». Το χρέος ανεβαίνει, οι ξένοι μας λένε ό,τι τους βολεύει κι εμείς τους πιστεύουμε και η Κερατέα ή η Πλατεία Κοτζιά «παίζουν ένα ρόλο»

Λοιπόν: Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αλλά έχουμε όλοι κάποιες ευθύνες. Και δεν αντέχουμε – ούτε «σηκώνουμε»- άλλα ψέματα.