Για το περιοδικό CRASH - Δεκέμβριος 2010
Ανοίγω διάπλατα τη μπαλκονόπορτα, αφήνω τον απογοητευμένο αέρα της Πατησίων να μπει στο σπίτι, κάνω δυο βήματα προς τα έξω. Ψιλοβρέχει. Κοιτάζω κάτω το γερασμένο κι απογοητευμένο δρόμο και χαζεύω τα ταξί να συνωθούνται στη λωρίδα που υποτίθεται ότι απαγορεύεται, γι α ν αρπάξουν κάποιο «πελάτη». Σηκώνω τα μάτια και παίρνω μια «οσμή» απογοητευμένης Αθήνας, λίγο Λυκαβηττό, μια ιδέα θέας, μια απογοητευμένη δόση ελπίδας για το μέλλον που του’ χουμε όλοι γυρίσει την πλάτη.
Και μετά, βγαίνω στο δρόμο. Με υποδέχεται η κατήφεια της Άννας, της αισθητικού, στο περίπτερο που το δουλεύει εκείνη γιατί ο άντρας της ο Αντρέας, ο οικονομολόγος, έφυγε για το Λονδίνο να εργαστεί ως βοηθός chef σε Κυπρέικο εστιατόριο, να βγάλει λίγα λεφτά και να την καλέσει κι εκείνη.
Χαιρετάω τον απογοητευμένο Μιχάλη που έχει το μαγαζί με τις τσάντες και μονολογεί πίνοντας καφέ και καπνίζοντας έξω απ΄ το μαγαζί του, στο δρόμο, όχι γιατί δε θέλει να καπνίζει μέσα αλλά γιατί βαρέθηκε να κάθεται μόνος του αφού πελάτης δεν μπαίνει, ούτε για να κοιτάξει.
Χαιρετάω τις καλοσυνάτες, απογοητευμένες κοπέλες που πουλάνε καφέδες και τυρόπιτες στο γωνιακό «Έβερεστ» και δουλεύουν 12 ώρες όρθιες για 700 ευρώ το μήνα.
Περνάω απέναντι. Γωνία Πατησίων και Αγίου Μελετίου. Το ιστορικό νεοκλασικό του «Μικρού Πολυτεχνείου» έχει γίνει ένα απογοητευμένο επώνυμο «στοκατζίδικο» στο οποίο δύσκολα μπαίνει πελάτης γιατί όλο το πεζοδρόμιο μπροστά του έχει καταληφθεί από κουρελούδες, πάνω στις οποίες εκτίθεται η πλαστή και παράνομη πραμάτεια που πουλάνε οι απογοητευμένοι Αφρικανοί λαθρομετανάστες.
Ανηφορίζω την απογοητευμένη Φωκίωνος Νέγρη, τον υποτιθέμενο πεζόδρομο που είναι γεμάτος μοτοσυκλέτες, μηχανάκια με ντελιβεράδες και κάποιους απογοητευμένους πεζούς, κυρίως συνταξιούχους που προσπαθούν να περπατήσουν ανάμεσα στα σκουπίδια που έχουν μείνει «αμάζευτα», τα αδέσποτα και τους μαυριδερούς τύπους που προσπαθούν να πουλήσουν τα dvd της Τζούλιας Αλεξανδράτου και τα κλεψίτυπα cd της Άννας Βίσση και της Νατάσας Θεοδωρίδου.
Χαιρετάω μερικούς απογοητευμένους φίλους και γείτονες που πίνουν τον καφέ τους στο Φλοκαφέ, το Σελέκτ και το Χάγκεντας, στα τραπεζάκια που βρίσκονται έξω, στον πεζόδρομο, για να μπορούν να καπνίσουν ενώ το εσωτερικό των μαγαζιών παραμένει απελπιστικά άδειο, μόνο και απογοητευμένο.
Μετά παίρνω το αυτοκίνητο και περνάω μια βόλτα από την Πλατεία Αμερικής, την Πλατεία Βικτωρίας, τον Άγιο Παντελεήμονα, την Καραμανλάκη, την Πλατεία Αττικής, την Κολιάτσου, «πετιέμαι» στην Πλατεία Εξαρχείων, κατεβαίνω ως τη Λιοσίων, την Πλατεία Λαυρίου, τη Βερανζέρου, την Πλατεία Καραισκάκη…
Μα δεν είναι δυνατόν να είναι αυτή η Αθήνα. Η Αθήνα «μου». Η Αθήνα «μας». Απίστευτο. Μια «πόλη διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι» τόσο θλιμμένη, τόσο απογοητευμένη, τόσο απελπιστικά γερασμένη, τόσο «μόνη» μέσα στην κίνηση, μες « τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες», μέσα στη βουή…μια βουή που κρύβει τόση και τέτοια σιωπή, τόση και τέτοια απογοήτευση και δυστυχία και πόνο και παρακμή.
Δεν με ανακουφίζει ούτε το τετράγωνο του Πολυτεχνείου, του Μουσείου, το τρίγωνο της Πλατείας Αιγύπτου στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Όλα τα ίδια. Όλα γεμάτα ανθρώπους και αυτοκίνητα και λεωφορεία και τρόλει και μηχανάκια και πεζούς και θόρυβο και φωνές και κορναρίσματα και υπαίθριο εμπόριο και ζωή σε κίνηση.
Βουβή ζωή. Πίσω απ΄ το θόρυβο, η σιωπή. Η απογοήτευση. Η κατάντια. Η επίφαση μιας μακιγιαρισμένης κατάθλιψης.
Όπως και σ΄ όλη η Ελλάδα. Που τα δελτία ειδήσεων μου λένε ότι «δεν έχει αύριο».
Αρνούμαι.
|
