Έχουμε περάσει δέκα μήνες να ακούμε καθημερινά, επαναλαμβανόμενες συγχορδίες ενορχηστρωμένων καταγγελιών από τον κάθε λογής κομματικό και κυβερνητικό αξιωματούχο για διαφθορά, διαπλοκή, σκάνδαλα, υπόγειες διαδρομές μαύρων και άσπρων χρημάτων αλλά ούτε ένας δεν πήγε φυλακή.
Οπότε καταλήγω στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα η διαφθορά ουδέποτε πρόκειται να προσωποποιηθεί, ουδέποτε πρόκειται να ταυτοποιηθεί, χρησιμοποιείται ως επικοινωνιακό κόλπο και η ιστορία καταγράφει στις δέλτους της τη χώρα μας ως μοναδική περίπτωση χώρας με τόση διαφθορά αλλά χωρίς έστω ένα διεφθαρμένο.
Σημειώστε και θυμηθείτε σας παρακαλώ: Ακούσαμε και διαβάσαμε για ομάδες διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων σε διάφορες υπηρεσίες που πληρώνονται παρ’ αξία, δε δουλεύουν και κάνουν κάθε λογής κομπίνες.
Ακούσαμε και διαβάσαμε για τελωνιακούς- λαμόγια που ενδιαφέρονταν για τη «μίζα» τους και δεν έκαναν τη δουλειά τους, για …εφοριακούς φοροφυγάδες που ξεχνούσαν να υποβάλουν δήλωση ή κι αν υπέβαλλαν, την άφηναν ανέλεγκτη και για ελέγχους σε κατόχους πολυτελών αυτοκινήτων και σκαφών που δήλωναν εισόδημα… 10.000 ευρώ το χρόνο ή δε δήλωναν καθόλου.
Ακούσαμε – και τι ΔΕΝ ακούσαμε - για σκάνδαλα ανάξιων πολιτικών, για τη φοβερή και τρομερή Ζιμενς με τα κυκλώματά της «ενίσχυσης προεκλογικών εκστρατειών» και για το Βατοπέδι με τους απίστευτους αποχαρακτηρισμούς λιμνών, θαλασσών και πεδιάδων προς όφελος καλογέρων και υπουργών, υπήρξαν μάλιστα μέχρι και μαρτυρίες στις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής και στη Δικαιοσύνη.
Ακούσαμε για χρηματισμούς με κάθε τρόπο και σε κάθε… είδος, για δωράκια εκατομμυρίων , για εταιρείες οff shore που είχαν δημιουργηθεί για να γίνονται «δουλειές» και να ξεπλένεται μαύρο χρήμα, ακούσαμε για κερδοσκόπους που κυνηγούσε η ΕΥΠ, ακούσαμε για γιγάντιες μίζες και «δουλίτσες» παντού, σε κάθε υπουργείο, σε κάθε Δήμο, σε κάθε υπηρεσία, εσχάτως δε και στον ΕΟΤ.
Και τι δεν ακούσαμε; Και πόσα και ποια ονόματα ΔΕΝ ακούστηκαν; Ατέλειωτα τηλεοπτικά παράθυρα, ατέλειωτα πρωτοσέλιδα, φρικτές καταγγελίες, λάσπη στον ανεμιστήρα κατά δικαίων και αδίκων, για τις απίστευτες ιστορίες για γιατρούς φοροφυγάδες στο Κολωνάκι, για τη βαλίτσα του Τσουκάτου, το σπίτι του Τσοχατζόπουλου, τον κουμπάρο του Μαντέλλη, για παράνομες κι αδήλωτες πισίνες, για αυθαίρετα σπίτια και κάθε λογής κτίσματα, για ψεύτικα και παραποιημένα ΕΠΙΣΗΜΑ στατιστικά στοιχεία που κορόιδευαν την Ευρωπαική Ένωση…
Τι ξεχνάω; Τους παράνομους, ευνοιοκρατικούς, χαριστικούς και με τοπικιστικά κριτήρια προεκλογικούς και μετεκλογικούς διορισμούς; Το κορεσμένο Δημόσιο που κάθε φορά που διαπιστώναμε ότι έχει «υπερδιογκωθεί», του στέλναμε άλλες 5-10.000; Την ΕΡΤ;
Πταίσματα. Και μέσα σ΄ όλα η μεγάλη «απάτη» του opengov, της «Ανοιχτής Διακυβέρνησης» που μέσα από αξιοκρατικούς διαγωνισμούς με υποβολή βιογραφικών στο Διαδίκτυο θα αξιοποιούσαν τους άριστους καταργώντας τους αρεστούς. Η δεύτερη μεγάλη χρεοκοπία του Γιώργου Παπανδρέου.
Που μέσα στο σίφουνα του ασφαλιστικού, μέσα στην καταιγίδα των νέων μέτρων, μέσα στην λαική οργή και απόγνωση, μέσα στη λαίλαπα των πυρκαγιών, των κινητοποιήσεων, της εντυπωσιακής αύξησης δραστηριότητας της τρομοκρατίας που έφτασε ΜΕΣΑ στο γραφείο του αρμόδιου υπουργού, με τα βενζινάδικα κλειστά, τα τρόφιμα να σαπίζουν, τα νησιά να λιμοκτονούν εν μέσω τουριστικής περιόδου, τους συνδικαλιζόμενους και συνδικαλιστές αλλά και εργαζόμενους της ΔΕΗ να απειλούν με sms τους κυβερνητικούς – άρα «δικούς τους» - βουλευτές, τους ροδακινοπαραγωγούς να είναι έτοιμοι για… αυτοκτονία, διαμήνυε στους υπουργούς του με email από τον Πόρο να μην αισθάνονται «τύψεις» να πάνε διακοπές!
Και ταυτόχρονα, έφευγε για την Κρήτη και μετά για την Πάρο παρέα με το κανό του.
Μ έχουν κοροιδέψει – ή έχουν προσπαθήσει να με κοροιδέψουν - πολλές φορές στη ζωή μου. Άλλες φορές το πήρα χαμπάρι έγκαιρα και τους επέστρεψα την κοροιδία, πληρώνοντάς τους με το ίδιο και χειρότερο, νόμισμα. Άλλες, το ήξερα ότι μου την «έφερναν» αλλά ήμουν επαγγελματίας και τους είχα ανάγκη. Μερικές φορές, δεν κατάλαβα τίποτε μέχρι που ήταν πολύ αργά για να κάνω ο,τιδήποτε εκτός του να αποχωρήσω με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Και την τελευταία φορά, στην πολιτική κοροιδία του 2004, βασίστηκαν στην προσωπική μου ηθική και με τσαλαπάτησαν μέχρι να τους γυρίσω την πλάτη.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα, δεν τόχω ξαναζήσει. Και αισθάνομαι ανίσχυρος.
Αλλά δεν είμαι. Γιατί πλέον, είμαστε πολλοί.
