Γιορτινές μέρες οι μέρες του Πάσχα, με θρησκευτική ευλάβεια για το Θείο Δράμα της Μεγάλης Εβδομάδας και με πίστη στην ψυχή μας για την Ανάσταση έτσι ώστε όπως μπορεί, θέλει και πιστεύει ο καθένας μας να τις χρησιμοποιεί και ως κάθαρση, αφορμή για περίσκεψη και ανασύνταξη.

Πόσο δύσκολο όμως φαντάζει κάτι τέτοιο , ακόμη και ως θεωρία, σε μέρες σαν κι αυτές που ζούμε, μέρες σκληρές και δύσκολες που προοιωνίζονται ακόμη χειρότερες εποχές και δοκιμασίες για το μέσο Έλληνα;

Με κάθε καλή διάθεση μέσα μου, διαβάζω, ακούω, βλέπω και παρατηρώ και…χαλάω το όποιο κέφι μού έχει απομείνει.«Ανοχύρωτη πόλη η Αθήνα. Κίνδυνος να υπάρξει μεγαλύτερη έκρηξη της εγκληματικότητας λόγω οικονομικής κρίσης. Μια ληστεία κάθε δυο ώρες στην Αθήνα. Ένας άνθρωπος χάνει τη ζωή του κάθε 15 μέρες από ληστές. Η ανεξέλεγκτη βία απλώνει τα πλοκάμια της σε κάθε πόλη και χωριό. Μία βόμβα κάθε τέσσερις μέρες.»

Αλλά συνεχίζω να προσπαθώ να κρατήσω κάπως καλή διάθεση, ώσπου σκέφτομαι τα οικονομικά μας ΜΕΤΑ το κορύφωμα της κρίσης του Μαρτίου και ανακαλύπτω ότι κάποιοι «μαθητευόμενοι μάγοι» μας διέσυραν με ερασιτεχνισμούς και έπαιξαν το παιχνίδι των κερδοσκόπων, ότι επρόκειτο περί «φιάσκου» όλη αυτή η πολυσυζητημένη υπόθεση με τα Κρατικά ομόλογα που δεν αποκλείεται να άνοιξαν την όρεξη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ότι ελπίζαμε να αντλήσουμε 1 δισεκατομμύριο αλλά δεν φτάσαμε ούτε τα 400 εκατομμύρια.

Κάποιοι όμως τα βλέπουν, τα παρατηρούν, τα εξετάζουν και τα αναλύουν - σκέφτομαι- και αφού μας διοικούν, κάτι θα κάνουν. Μπα. Ακούω το Θόδωρο Πάγκαλο να λέει ότι αυτοί οι «κάποιοι», έχουν -λέει- αποκτήσει «ιδιοκτησιακή αντίληψη για τα υπουργεία τους» και διαβάζω ότι όπου νάναι, θα έχουμε τον πρώτο ανασχηματισμό γιατί «το κάρο δεν τραβάει».

Αφού λοιπόν δεν «τραβάει το κάρο», πρέπει να κοιτάξουμε το …άλλο κάρο, αυτό που έφερε στην εξουσία ετούτο το κάρο, μήπως από ‘κει μπορούμε να περιμένουμε φως αλλά μάταια. Διότι το «άλλο κάρο» που δεν τράβαγε πεντέμισυ χρόνια αλλά εμείς ούτε που το είχαμε πάρει χαμπάρι, μετασχηματίστηκε σε ένα «καινούργιο άλλο κάρο» που για να «τραβήξει» θέλει και καμιά δεκαριά χρόνια για φάει όλους τους προηγούμενους, να δημιουργήσει πολιτική σκέψη, στελέχη, όργανα και φιλοσοφία και να ξαναπάρει μπροστά.

Αυτό το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι τριγύρω μας δεν υπάρχει -εμφανώς τουλάχιστον- πουθενά έμπνευση και ελπίδα . Δείχνουμε σαν ένας αποκαρδιωμένος λαός, με προδομένα και απογοητευμένα άτομα, ένα πλοίο χωρίς καπετάνιο στο δοιάκι που πλέει προς το ολοκληρωτικό ναυάγιο. Κι αφού μου είναι αδύνατον να φανταστώ πως η θυσία του Υιού του Ανθρώπου - με τον όποιο συμβολισμό εμπεριέχει - είναι δυνατόν να πάψει να εμπνέει τους ανθρώπους, ακόμη και συμβολικά, ακόμα κι αυτούς που δεν πιστεύουν, ακόμη κι αυτούς που δεν είναι Χριστιανοί, σας παρακαλώ να στραφείτε προς κατευθύνσεις που τουλάχιστον, προσφέρουν αφορμή για έμπνευση και ελπίδα. Μερικές είναι γνωστές. Άλλες, χρειάζονται λίγο «ψάξιμο». Όλες όμως οι πηγές ελπίδας γι αυτόν τον αποκαρδιωμένο λαό περνούν - εδώ και αρκετά χρόνια- αυτό που λέμε «γενικευμένη κρίση». Οι ιδέες, οι θεσμοί, τα σύμβολα, ο λόγος, οι άνθρωποι. Υπάρχουν. Απλώστε τα χέρια και αναζητείστε με αποφασιστικότητα, χωρίς δισταγμούς, χωρίς φόβο λοιπόν τα σύμβολα, τις ιδέες, τα άτομα που εμπνέουν και γεννούν ελπίδα.