Διαβάζω τις τελευταίες μέρες τα πικρόχολα και για εσωτερική κατανάλωση σχόλια “παλαιοΠΑΣόκων” και Νεοδημοκρατών που αυτή τη στιγμή αισθάνονται προδομένοι και περιφρονημένοι και ξεχασμένοι . Αλλά παρ΄ όλα ταύτα, συνεχίζουν να θεωρούν “ακραίους” τους ψηφοφόρους του ΛΑ.Ο.Σ. και το Γιώργο Καρατζαφέρη και “ηλίθιους” τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που πίστεψαν ότι εκλέγοντας τον Αντώνη Σαμαρά θα ...αναβαπτισθούν και οι ίδιοι. Ειλικρινά, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ συμπόνια.

Σας φαίνεται περίεργο; Μέσα σ΄ αυτή την ατμόσφαιρα της απότομης προσαρμογής της Ελλάδος στην πραγματική διάσταση της Ευρωπαικής της παρουσίας ( ναι...εντάξει...άργησε να εμφανιστεί το “τέλος της τεχνητής ευμάρειας” αλλά μην ξεχνάτε τη “δημιουργική λογιστική”) προσφέρομαι κι εγώ να βοηθήσω όσο μπορώ να αντισταθούμε ως Έθνος στις εξωγενείς πιέσεις και μέσα απ΄ αυτή την προσπάθεια την κοινή μας, ανακαλύπτω και πάλι όλα αυτά που μπορούσαν να μας κρατούν και παλιότερα όρθιους και σε ειρήνη με τον εαυτό μας. Τους καλούς φίλους, τη μουσική και τα βιβλία μου, τα ταβερνάκια, τις βόλτες στην Αθήνα, τις καλές παρέες, τις αναμνήσεις μου...

Αισθάνομαι συμπόνια και για τους απλούς ανθρώπους/ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και τους αναγνωρίζω ότι προδόθηκαν άσχημα απ΄ αυτούς που πίστευαν, εμπιστεύονταν, στήριζαν και ψήφιζαν.

Και το ξέρουν όλοι πολύ καλά πλέον, τώρα που έπεσαν εντελώς οι μάσκες και αποδείχτηκε πέραν πάσης αμφιβολίας η κοροιδία, το ψέμα, η αδιαφορία, η ανικανότητα. Τους συμπονώ. Αλλά δεν τους δικαιολογώ. Ήξεραν. Αλλά έκαναν ότι δεν ήξεραν. Έβλεπαν. Αλλά έκαναν ότι δεν έβλεπαν. Άκουγαν. Αλλά κάποια στιγμή, έκλειναν τ' αυτιά τους.

Είχαμε γράψει ένα τραγούδι κάποτε, λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας και την επιστροφή του Καραμανλή ο Γιάννης Κακουλίδης κι εγώ. Ακουγόταν σε μια επιθεώρηση του 1974. Και μέσα στην αγνότητα των 27-28 χρόνων μας , μιλούσαμε ιδεαλιστικά για τον “Αφέντη Λαό” και λέγαμε:

“Μπροστά να κοιτάζεις, μη σκύψεις ποτέ. Λαέ προδομένε, αφέντη Λαέ.”

Και τώρα, κάτι τέτοιο σκέφτομαι. Ότι ο λαός μας δεν πρέπει να σκύβει ποτέ το κεφάλι και να κοιτάζει πάντα μπροστά γιατί αυτός είναι ο αφέντης. Και μόνο μ αυτόν, τον “Αφέντη το Λαό” μπορεί η χώρα, το Έθνος να ανακάμψει. Και θα ανακάμψει.

Όχι γιατί με μαγικό τρόπο θα βελτιωθούν τα spreads ή επειδή θα μας βοηθήσουν οι Γερμαναράδες που εξακολουθούν να μας χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους ή επειδή θα μας ...ξαναγαπήσουν “οι αγορές”. Αλλά γιατί μέσα από τέτοιες κρίσεις, ερχόμαστε κοντά οι Έλληνες. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο. “Κόβουμε” τα σάπια κομμάτια. Παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις και δεχόμαστε επώδυνα μέτρα και τα βγάζουμε πέρα. Και μετά...συγχωρούμε. Αλλά δεν ξεχνάμε ΠΟΤΕ.

Νοιώστε λοιπόν κι εσείς λίγη συμπόνια για όλους αυτούς τους “ηγήτορες” που τα έκαναν μαντάρα , συγχωρείστε όσους απ΄ αυτούς πιστεύετε ότι όσα έκαναν, τα έκαναν χωρίς κακή πρόθεση αλλά μην ξεχάσετε ΠΟΤΕ ποιοι και τι έλεγαν, τι υπόσχονταν και -κυρίως- τι έκαναν.

Μετά, βάλτε τους στο ντουλάπι και διπλοκλειδώστε τους . Κρατείστε στην ψυχή σας τους ανθρώπους, τους ηγέτες, τις ιδέες που παραμένουν άφθαρτες. Και “πάμε ξανά απ΄ την αρχή”.

Σάμπως θα είναι η πρώτη φορά; Ή μήπως η τελευταία;