| H “συναίνεση” είναι η λέξη της εποχής. Είναι μια “καλή” λέξη. Απαραίτητη σήμερα. Απόλυτο ζητούμενο. Δείχνει καλή προδιάθεση, προσαρμοστικότητα, προθυμία για συνεννόηση, επιθυμία για χαλάρωση των άτεγκτων θέσεων, διάθεση για συλλογικότητα, πρόσκληση για διάλογο, αποδοχή μιας διαδικασίας εξαγωγής κοινών συμπερασμάτων. Αλλά η επίτευξή της είναι δύσκολο πράγμα. Σημαίνει ότι για να την επιτύχεις, θα χρειαστεί να αλλάξεις ενδεχομένως τις προτεραιότητές σου, ότι θα δεχτείς να ακούσεις τη γνώμη και του αντιπάλου σου, ότι θα αντιμετωπίσεις θετικά την αντίθετη γνώμη όσο αντίθετη κι αν είναι, ότι θα θέσεις το κοινό καλό υπεράνω κάθε άλλου, ότι θα αναγνωρίσεις την αναγκαιότητα να υποτάξεις το “εγώ” στο “εμείς”, ότι θα δεχτείς να ενταχθείς σε μιαν ομάδα.
Για να τα επιτύχεις αυτά, χρειάζεται σοβαρότητα, ταπεινοφροσύνη, καθαρό μυαλό και οξυδέρκεια για να διαπιστώσεις την αναγκαιότητα, υψηλό φρόνημα ώστε να “δείς” το στόχο, πολιτική ωριμότητα ώστε να αντιληφθείς πού και πόσο είσαι υποχρεωμένος να “κάνεις πίσω”, γενναιότητα για να παραδεχτείς ότι και ο “άλλος” έχει δίκιο. Να μη φοβηθείς συνέπειες, να μη διστάσεις μπροστά σε φόβο απόρριψης , να μην δειλιάσεις , να συγκρουστείς με παρωχημένες αντιλήψεις . Να τολμήσεις να μπεις μπροστά, να υποτάξεις εγωισμούς και προσωπικές επιδιώξεις, να έχεις ανοιχτά αυτιά και να ενδιαφέρεσαι για το στόχο.Για να συμμετάσχεις στη διαδικασία της συναίνεσης , χρειάζεται να είσαι δυνατός, ακέραιος, οραματιστής και ιδεαλιστής.
Ο Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, είχε ζητήσει συναίνεση από τους πολιτικούς αρχηγούς εν τω μέσω της τρομακτικής πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Έγραφε ο δυναμικός, πολιτικός αντιρρησίας Πέτρος Τατούλης στις 26 Φεβρουαρίου του 2009: “ Πρόκειται για μία ακόμη πολιτική ορολογία που αποδείχθηκε ήδη επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Ο πρωθυπουργός της χώρας ζητεί συναίνεση για να ξεπερασθούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Αυτό ζητούσε και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πριν από πέντε χρόνια, όταν αισθανόταν αδύναμος, πελαγωμένος στα μεγάλα εσωκομματικά ζητήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι σημαίνει συναίνεση για το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τους "προπάτορές" του; Μα, ασφαλώς το ευκαιριακό δεκανίκι του πολιτικά αδύναμου”.
Δεν είχε άδικο. Αλλά δεν είχε και απόλυτο δίκιο. Γιατί είσαι πραγματικά ισχυρός ,μεγαλόψυχος και χρήσιμος, το δίνεις το “δεκανίκι”. Ποιος το είχε κάνει και είχε επικριθεί γι αυτό.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, τη συναίνεση τη ζητά ο “άλλος” πολιτικός αρχηγός, ο Γιώργος Παπανδρέου. Εξελέγη πρωθυπουργός αν και δεν “είδε” την κρίση, δεν μπόρεσε να “δει” το σκόπελο, ή γιατί “σπεκουλάρησε” πάνω στην αδυναμία του Καραμανλή για να τραβήξει δυσαρεστημένους, απογοητευμένους, φοβισμένους πολίτες κοντά του. Ακόμα και συκοφαντώντας τον ΛΑ.Ο.Σ.ως “ακραίο”, προωθώντας μέσα από γνωστά “παπαγαλάκια”, επιχειρήματα προς άγραν ψήφων.Και τι κάνει ο Καρατζαφέρης; Την προσφέρει αυτή τη συναίνεση. Πρόθυμα. Για δεύτερη φορά. Σε δεύτερο πολιτικό αρχηγό, άλλου κόμματος. Γενναία, τολμηρά, χωρίς να εκφεύγει των βασικών του θέσεων, χωρίς να κάνει πίσω. Γιατί τη συναίνεση δεν τη χρειαζόταν το 2009 μόνο ο Καραμανλής, ούτε τη χρειάζεται το 2010 μόνο ο Παπανδρέου. Τη χρειάζεται η Ελλάδα. Κι εμείς είμαστε και πάλι εδώ.
|
