Το αισιόδοξο της ιστορίας αυτής πάντως είναι ότι μια ολοένα και διογκούμενη πλειοψηφία πολιτών του ελληνικού λαού σιγά- σιγά αντιλαμβάνεται απλά ότι «δεν γίνεται αλλιώς». Οι ίδιοι ωστόσο αυτοί πολίτες δεν θεωρούν ότι αυτή η κυβέρνηση θα καταφέρει στο τέλος να ανακόψει την πορεία που έχει ήδη πάρει ο τόπος προς την καταστροφή και τη φτώχεια.

Αλλά δεν υπάρχει μόνο αισιόδοξο συμπέρασμα. Υπάρχει και το απαισιόδοξο της ιστορίας : Ότι πολιτικά κόμματα και κοινωνικοί φορείς εξακολουθούν ακόμη και τώρα να αρνούνται να δουν την κρισιμότητα της στιγμής. Πάρτε για παράδειγμα τη  στάση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία κορυφώνει την στείρα αντιπαράθεση και φορτώνει τη σημερινή κρίση στο ΠΑΣΟΚ της τελευταίας εικοσαετίας, λησμονώντας προφανώς τις μέγιστες ευθύνες των δύο τελευταίων κυβερνήσεων νεοκαραμανλή. Δείτε και την αριστερά, η οποία συνεχίζει να ευαγγελίζεται ότι ένας άλλος κόσμος ιδανικός είναι εφικτός, χωρίς εντούτοις να μας λέει ποτέ πώς θα τον επιτύχει. Πάρτε και τις συντεχνίες που με τη γνωστή αυτοκαταστροφική συνταγή του συνδικαλιστικού κορπορατισμού θεωρούν ότι μπορούν να συνεχίσουν να; ξεζουμίζουν περαιτέρω τον κρατικό  «κορβανά» κατά τη συνήθη τους πρακτική τις τελευταίες δεκαετίες, εκβιάζοντας και απειλώντας το λοιπό κοινωνικό σύνολο.Βέβαια, δεν παύουν να ξεχωρίζουν και λιγοστές περιπτώσεις πολιτών με συνείδηση, που μίλησαν έγκαιρα για τα μεγάλα ζητήματα του τόπου. Είναι όμως λίγοι και συνήθως περνιούνται για γραφικοί. Η δε φωνή τους σπάνια βρίσκει εύφορους διαύλους προκειμένου να ακουστεί στην κοινωνία.

 Σήμερα, οι δύο αυτές κοινωνικές ομάδες ήδη παρατάσσονται στα "οδοφράγματα" των δρόμων. Οι κοινωνικές συγκρούσεις είναι προ των πυλών. Και μάλιστα θα είναι βίαιες με δεδομένο πλέον ότι το διακύβευμα είναι ξεκάθαρα η ατομική επιβίωση. Οι συλλογικοί στόχοι που θα προσέφεραν μια κάποια εκτόνωση έχουν πάψει πλέον να υφίστανται, αφού εξέλιπε το όραμα.

 Ήδη μετά τις εκλογές του 2007 αρθρογραφούσα και σε εφημερίδες και στην προσωπική μου ιστοσελίδα για την προδιαγεγραμμένη έκτοτε πορεία που σήμερα βιώνουμε. Τότε οι περισσότεροι κώφευαν και χρέωναν στην φωνή μου ιδιοτέλεια. Τώρα, ο εχθρός είναι προ των πυλών. Αυτός ο εχθρός δεν είναι ούτε ο Τρισέ, ούτε ο Αλμούνια, ούτε οι ευρωπαίοι εταίροι, ούτε οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, ούτε το ΔΝΤ. Είναι οι πολιτικοί και πολίτες που για χρόνια κώφευαν στην υποβόσκουσα κρίση. Σήμερα, όλοι τηρούν μια στάση αναμονής. Ένα στραβοπάτημα ακόμη θα σβήσει και την τελευταία ελπίδα ανάκαμψης. Και τότε η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη. Κι αυτό δεν είναι κινδυνολογία. Είναι ακόμη μια ασφαλής πρόβλεψη".