Επανειλημμένες επιβεβαιώσεις ανοησίας.

Θάθελα σήμερα να γράψω πολλά για την άρνηση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στη Σοφία Σακοράφα να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς με την ομάδα της Παλαιστίνης. Αυτή τη μεγάλη ανοησία του να επικαλεστεί «Τυπικούς λόγους» προκειμένου να μην επιτρέψει στη Σοφία Σακοράφα να συμμετάσχει  με τα χρώματα της Παλαιστινιακής Αρχής. Αυτή τη μεγάλη βλακεία των ανεγκέφαλων καρεκλοκένταυρων που επί μήνες μας απειλούσαν με διάφορα μέχρι του σημείου να φτάσουν τώρα να μας συγχαίρουν. Αλλά δεν θα γράψω.

Θάθελα σήμερα να γράψω και για τον κύριο Όσβαλντ, αυτό τον περίεργο τύπο που ζήτησε από τους συναδέλφους του στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΟΕ να ξεχάσουν και να διαγράψουν την τελευταία έκθεσή του περί του αν η Αθήνα είναι έτοιμη να κάνει καλούς αγώνες. Και για τον κύριο Ρογκ, αυτό το παράξενο κατασκεύασμα παράγοντα που κανείς νοήμων δεν έχει αντιληφθεί τι ξέρει, τι μπορεί να κάνει, τι έλεγχε, τι καταλάβαινε τόσους μήνες που μας έβγαζαν τις διάφορες κάρτες και τώρα έχει πέσει στα τέσσερα και φιλάει τα πόδια της Γιάννας Αγγελοπούλου. Αλλά δεν θα γράψω ούτε γι αυτούς.
Θάθελα να γράψω πάλι για τους υπεύθυνους της Λαμπαδηδρομίας που αποφάσισαν να τη μετατρέψουν σε επαρχιακό παζάρι και φτηνοσόου στα τελευταία χιλιόμετρά της, γι αυτό και όπως διαβάσαμε , δίνοντας τη Φλόγα στη Ναόμι Κάμπελ μετέτρεψαν την Ιερή διαδρομή σε πασαρέλα και σχεδιάζουν ήδη να βαφτίσουν «λαμπαδηδρόμους»  ανθρώπους όπως ο Σάκης Ρουβάς, η Αννα Βίσση, η Καίτη Γαρμπή, η Μιμή Ντενίση, ο Ακης Σακελλαρίου, η Κάρμεν Ρουγγέρη και ο …Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Οι άνθρωποι που δεν τίμησαν αυτούς που έφεραν τους Αγώνες στην Ελλάδα και ανέχθηκαν κομματικά και προσωπικά καπρίτσια των «δικών τους παιδιών» θεωρούν ότι η μεταφορά της Ιερής Φλόγας είναι ένα απλό αντικείμενο εμπορικού μάρκετινγκ και υλοποιούν τις ασεβείς πεποιθήσεις τους. Αλλά δεν θα γράψω ούτε γι αυτούς. Περιφρονώ βαθύτατα και τους ανθρώπους που «έκοψαν» από τους αγώνες τη Σακοράφα και τους ανθρώπους που ζητούν ανενδοίαστα συγγνώμη αφού πρώτα κατεξευτέλισαν παγκόσμια μια ολόκληρη χώρα και τους ανθρώπους που έκαναν τη Λαμπαδηδρομία φεστιβάλ της Γιουροβίζιον και επιβράβευσαν την αναξιοκρατία. Εμένα δεν με πείραξε καθόλου που μετέφερε τη φλόγα ο Λαλιώτης επειδή τώρα είναι τέως . Το άξιζε. Οι άλλοι;
Γιαυτό σήμερα θέλω να γράψω κι εγώ δυο λόγια για το Δημήτρη Παπαμιχαήλ που έφυγε από κοντά μας απρόβλεπτα, αιφνίδια και βίαια αφήνοντάς μας άφωνους και πικραμένους. Με την απώλεια της Ρένας Βλαχοπούλου τις προάλλες και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ τώρα, δεν γινόμαστε απλώς φτωχότεροι. Γινόμαστε πρωτόπλαστοι. Και αναρωτιέμαι: Ποιους αφήνουν άραγε πίσω για να τους αναπληρώσουν οι σπουδαίοι που φεύγουν; Γιατί η ένδεια που παρατηρείται σήμερα στο χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου δεν έχει καμία σχέση με τις μοιραίες απώλειες σε άλλους χώρους. Από πού θέλετε να αρχίσουμε; Πεθαίνουν οι πολιτικοί; Αντικαθίστανται. Το ίδιο και οι τραγουδιστές. Και οι συνθέτες. Και οι προπονητές. Και οι αρχιτέκτονες. Και οι γιατροί. Σε πολλές περιπτώσεις αντικαθίστανται από καλύτερους.