Μια καινούργια «πολιτική έννοια» έχει μπει πια στη ζωή μας τις τελευταίες μέρες: Η ...ορθοπεταλιά που θα κάνουμε το 2010. Και ήταν περίπου τραγελαφικό να γίνεται εισαγωγή πολιτικής έννοιας στην Ελληνική πολιτική ζωή από έναν άνθρωπο που γνωρίζει σαφώς χειρότερα την Ελληνική γλώσσα απ΄ όλους τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, τον Γιώργο Παπανδρέου.
Το πιο πιθανόν είναι, αν ρώταγε κανείς τον κ. Παπανδρέου την περασμένη εβδομάδα τι σημαίνει «ορθοπεταλιά» στα Ελληνικά, να μην ήξερε να απαντήσει. Αλλά έμελλε απ΄αυτόν τον άνθρωπο να ακούσουμε έναν από τους ευφυέστερους πολιτικούς συνειρμούς των τελευταίων ετών. Κάτι που σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος, βελτιώνεται. Κι όταν μίλησε για «ορθοπεταλιά» τις προάλλες, στη συνέντευξη τύπου για τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, ήταν αρκετά άνετος στην αναφορά ότι «μ΄έχετε ταυτίσει με το ποδήλατο», παρά το γεγονός ότι ήταν απόλυτα βέβαιο να ακούσει σχολιασμό γι΄ αυτή του την ενασχόληση αφού το ποδήλατο ταυτίζεται με την «τούμπα». Το άκουσε λοιπόν – μοιραία μάλιστα- το σχόλιο και δεν δίστασε να απαντήσει ότι « αυτή τη φορά, δεν θα πέσουμε».
Φυσικά, τους λόγους του κ. Παπανδρέου κάποιος τους γράφει. Αλλά όποιος και να τους γράφει, θεωρείται αναγκαίο ο ομιλητής να ξέρει τι διαβάζει και πως το διαβάζει γιατί αλλιώς, πέφτει γέλιο. Και στον κ. Καραμανλή κάποιος του έγραφε τους λόγους. Ο οποίος δεν μπορούσε να φανταστεί, γράφοντάς του τη φράση « επί 3,5 χρόνια» ότι αυτός θα έλεγε «επί... τρισήμισυ χρόνια», μετατρέποντας το γένος της λέξης. Υπερβολή; Λεπτολογία; Κι όμως. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πει κι αυτός αρκετά «κουφά» που παίζονται και ξαναπαίζονται από την τηλεόραση. Αλλά 1. αυτός δεν ξέρει καλά ελληνικά και 2. βελτιώνεται.
Φυσικά μ αυτά που γράφω δεν έρχομαι ως όψιμος υποστηρικτής του κ. Παπανδρέου με πολλές πολιτικές του οποίου βρίσκομαι στο άλλο άκρο. Διαπιστώνω ωστόσο ότι είναι σαφώς βελτιωμένος στη δημόσια εμφάνισή του, καλύτερος από τους περισσότερους υπουργούς του και με σαφώς καλύτερο δημόσιο λόγο και από τον προκάτοχό του ( θύμιζε προπονητή ποδοσφαίρου της Β΄. Εθνικής κάθε φορά που έπαιρνε το λόγο) και από τον Κώστα Σημίτη ( με το αξέχαστο «μακέτο» και τα χίλια άλλα) και από τον Αντώνη Σαμαρά ( με λόγο φορτωμένο άγνοια κάθε κανόνα ορθοφωνίας).
Θα μου πείτε «αυτό είναι που κάνει τον καλό πρωθυπουργό;» Όχι βέβαια. Αλλά είναι κάτι κι αυτό. Δεν έχω την απαίτηση να είναι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί και οι πρωθυπουργοί προικισμένοι ρήτορες σαν το Γιώργο Καρατζαφέρη του οποίου η πολιτική δεινότητα μετουσιώνεται σε σύντομο, κοφτό και ευφυή λόγο. Αλλά ο πολιτικός ηγέτης είναι υποχρεωμένος , όταν μιλάει στο Κοινοβούλιο και στα Μ.Μ.Ε. ( στην ουσία στο λαό) για τα σημαντικά προβλήματα και ζητήματα που αφορούν και ενδιαφέρουν τους πάντες, να προσέχει και πως μιλάει και τι λέει.
Στα χρόνια που παρακολουθώ τους πολιτικούς μας, μόνο ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής απόλαυσε ασυλίας για τον κακό του λόγο. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε ...έγραψαν ιστορία, είτε αποθεώθηκαν. Από τις «κουκουνάρες» του Γεωργίου Ράλλη, ως το «Καρδίτσα...Καρδίτσα» του Μιλτιάδη Έβερτ. Σήμερα, με τους φακούς και τα μικρόφωνα εκατοντάδων Μ.Μ.Ε. στραμμένα επάνω τους, οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να προσέχουν περισσότερο και όταν μιλάνε και όταν ακούνε. Τίποτε απ΄ όσα κάνουν ή λένε δεν περνά απαρατήρητο. Και ο Γιώργος Παπανδρέου, ο αντικειμενικά χειρότερος ρήτορας εκ των πολιτικών αρχηγών, έχει αρχίσει και κάνει σοβαρά βήματα προόδου ενώ οι υπόλοιποι απλώς αφήνουν τον Καρατζαφέρη μόνο του να ...αλωνίζει.
Φυσικά το σημαντικό στην πολιτική είναι το έργο. Αν δεν κάνεις έργο, αν εξαγγέλλεις χωρίς να πραγματοποιείς, αν υπόσχεσαι χωρίς να παραδώσεις, αν αλλάζεις αιφνιδιαστικά γραμμή και αποφάσεις, αν δεν κρατάς το λόγο σου, αν μένεις μακριά από την κοινωνία, αν δεν βρίσκεις τρόπους να ξεπερνάς τις αγωνίες και τα βάσανα της καθημερινότητας του απλού πολίτη, αν υποχρεώνεσαι να πεις ψέματα , είσαι καταδικασμένος. Ιδίως σε μια συγκυρία σαν τη σημερινή. Και μέχρι στιγμής, ο κ. Παπανδρέου δεν έχει πολλά να δείξει. Με τη βελτίωση όμως της δημόσιας εικόνας του και του δημόσιου λόγου του, έχει κάνει μιαν αρχή. Κι αν ο κόσμος, ο πιεσμένος, ο ζορισμένος, ο ταλαιπωρημένος, συμπαθήσει κάποιον πολιτικό, τότε η ανοχή του γίνεται αυτόματα μεγαλύτερη. Όπως και η υπομονή του. Εκεί δείχνει να στοχεύει αυτή τη στιγμή ο κ. Παπανδρέου ( και μερικοί εκ των συνεργατών του, κυρίως ο κ. Παπακωνσταντίνου και ο κ. Λοβέρδος). Και να πετυχαίνει.
|
