Η αγόρευση που δεν έγινε ποτέ.

Είχα κρατήσει διακριτική  στάση στη Βουλή και είχα πάρει το λόγο μόνο δυο φορές σε  επιτροπές. Αποφάσισα να κάνω ένα βήμα μπροστά:  ν αρχίσω να μιλάω και στην Ολομέλεια.
Παρά την εμπειρία μου στο χειρισμό του λόγου αλλά και την καλή μου γνώση της Ελληνικής γλώσσας,  η αγόρευση στη Βουλή είναι «κάτι άλλο». Θέλει άλλα «προσόντα», άλλη «στάση» και – αν θέλεις να ξέρεις τι λες βέβαια- καλή προετοιμασία και γνώση .
Τα γράφω αυτά γιατί πολλοί έχουν έρθει και μου έχουν περίπου…ζητήσει το λόγο γιατί τηρώ μια στάση διστακτικότητας και «αναμονής» στο Κοινοβούλιο.
«Γιατί δεν ανεβαίνεις εκεί πάνω να τους τα πεις απ΄ την καλή;» μου είπε πρόσφατα μια συμπαθέστατη μεσήλικη  ψηφοφόρος μου  θεωρώντας ότι το βήμα της Βουλής μπορεί να  γίνει… εκτοξευτήρας κοινωνικοπολιτικής κριτικής.
Εγώ δεν έχω αυτή την θέση. Δόξα σοι ο Θεός, μπορώ να λέω στον κόσμο τις απόψεις μου μέσα από την εφημερίδα μου ή την τηλεόραση.  Το βήμα της Βουλής είναι άλλο πράγμα. Για μένα. Ήθελα να είμαι απόλυτα έτοιμος.
Πήρα το λόγο στη συζήτηση για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας και μίλησα για τις επιφυλάξεις μου για την προετοιμασία  και τη γνώση γύρω από τη δημιουργία νέων τμημάτων  Κινηματογράφου, «Ήχου και Εικόνας».
Προετοιμάστηκα δε να πάρω το λόγο και στο νομοσχέδιο για «Ρύθμιση θεμάτων Ολυμπιακών Αγώνων». Ωστόσο, η δεύτερη αγόρευσή μου, δεν έγινε ποτέ.
Κάτι οι εισηγητές των κομμάτων που αντί για 15΄ μίλησαν από 30΄, κάτι οι αλλεπάλληλες διακοπές και ο «διάλογος» που αναπτύχθηκε – αν και απαγορεύεται από τον Κανονισμό που όλοι έχουν «γραμμένο»-, κάτι οι μακρόσυρτες «παρεμβάσεις»  των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων  , διαπίστωσα ότι αν και βρισκόμουν εκεί από τις 10.25 ,δεν θα κατάφερνα να μιλήσω πριν από τις …16.00,  μόνος μου στον …εαυτό μου.
«Ανώμαλος» δεν είμαι να θέλω να μιλήσω ντε και καλά. Διέγραψα λοιπόν το όνομά μου.
Σας παραθέτω ωστόσο τα κυριότερα σημεία της αγόρευσής μου που δεν έγινε ποτέ :