Για «δηλώσεις αδιαλλαξίας και προκλητικότητας εκτός κάθε μέτρου» έκανε λόγο, σχεδόν οργισμένη και αναφερόμενη στο τελευταίο «ξέσπασμα» του απίθανου αυτού Γκρούεφσκι η Ντόρα Μπακογιάννη. Υποχρεωμένη ήταν. Και ο τρόπος που έχουμε επιλέξει να κάνουμε την εξωτερική μας πολιτική, δεν της έδινε άλλα περιθώρια. Για να λέμε «και του στραβού το δίκιο», για μια χώρα που σέβεται τους θεσμούς, τους εταίρους και τη σοβαρότητά της, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν της επιτρέπεται να πέσει στο χαμηλό επίπεδο των υβριστών της.

Ωστόσο διαβάζοντας τις τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ, μας πιάνει μια βαθιά θλίψη για δυο λόγους:

1. Για το πολύ χαμηλό επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας μιας γειτονικής – πολύ αδύναμης- χώρας που προσπαθεί να βρει μια …χαραμάδα και να περάσει στη σκάλα που θα την οδηγήσει στην ελπίδα κάποιας ανόδου και

2. Για την επιπολαιότητα ημών και υμών που κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δώσουμε τροφή στον κάθε Γκρούεφσκι να μας εξευτελίζει σε όσους έχουν την προδιάθεση να μας απορρίπτουν. Και παρά τα όσα θέλουμε να πιστεύουμε, ύστερα από τα διάφορα υποκριτικά «Efkaristoume Athina, efkaristoume Ellada», τέτοιοι υπάρχουν παγκοσμίως πολλοί.

Κάτι ανάλογο δηλαδή με τον δανδή πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Ζακ Ρογκ. Περίπου το ίδιο κάνουν εναντίον μας και ο Γκρούεφσκι και ο Ρογκ, δυο όρθια «τίποτα» στον παγκόσμιο χάρτη που για λογαριασμό ένας θεός ξέρει ποιανού, μας χτυπούν αλύπητα. Και το χειρότερο: Τις πέτρες που μας πετούν, με μίσος, με δύναμη, με υπόγεια στρατηγική, εύστοχα και προετοιμασμένα, φροντίζουμε με πάσα επιμέλεια να τους τις προμηθεύουμε, να τους τις προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι με αυτά που κάνουμε και με αυτά που δεν κάνουμε.

Και εδώ, μεγάλη είναι η ευθύνη των Ελληνικών Μ.Μ.Ε. που μου θυμίζουν τον γίγαντα Σχορτσανίτη μπροστά το καλάθι, με τη μπάλα στα χέρια, πριν από την εκτέλεση φάουλ, να σκέπτεται: «Δεν θα το βάλω. Θα το χάσω. Δεν μπορώ να το βάλω. Ρε δε βαρυέσαι, ας το χάσω, να πάω να φάω τις 10 πίτσες μου». Και φυσικά…να το χάνει. Και είναι μεγάλη η ευθύνη μας ημών των δημοσιογράφων, των διευθυντών, των εκδοτών, των ιδιοκτητών γιατί μπροστά στις …πίτσες, ξεχνάμε και τη βαρυστομαχιά και το λογαριασμό. Δυστυχώς, έρχονται πάντα ΚΑΙ τα δυο λίγο αργότερα. Πιστεύω ακράδαντα, ύστερα από 37 χρόνια στο κουρμπέτι της δημοσιογραφίας, του αθλητισμού και της πολιτικής ότι τα Ελληνικά Μ.Μ.Ε. ΕΧΟΥΝ τη δύναμη να βοηθήσουν ώστε να επιδιορθώσουμε το σαράβαλό μας και να βάλουμε την Ελλάδα μας στη σωστή τροχιά.

Τι όπλα θα έχουν οι εχθροί, αντίπαλοι, ανταγωνιστές, επικριτές μας εάν μας βρουν ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ; Τι ελπίδα θα έχουν να μας καταφέρουν θανατερά χτυπήματα αν βρουν τα «τείχη μας οχυρωμένα»; Τι θα μπορούν να προσδοκούν εάν τριγύρω τους δεν θα βρίσκουν πλέον ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΕΦΙΑΛΤΗ; Να είμαστε οχυρωμένοι, απαλλαγμένοι από προδότες και καιροσκόπους, όλοι μαζί και στο θέμα των ανάξιων ανθρώπων που αναρριχώνται περίεργα και ανώμαλα και παρ αξίαν και στο θέμα των απατεώνων που μας συμπαρασύρουν στην παρανομία και των πλαστογράφων της πραγματικότητας στην πολιτική και στην κοινωνία και στον αθλητισμό και στην επιστήμη;

Τα τείχη μας δεν θ αντέξουν πολύ. Γιατί ότι κάνουμε όλη μέρα για να τα οχυρώσουμε, κάθε βράδυ, κάποιοι τρέχουν και τα ξε- οχυρώνουν.