Έγραφα την περασμένη εβδομάδα για την επιστολή/ άρθρο που έστειλε ο νεαρός φίλος Βαγγέλης Αυγουλάς, μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, με τίτλο «Ούτε ένα ευρώ στο παζάρι της αξιοπρέπειάς μας» και δέχτηκα δυο ειδών παρατηρήσεις.

Η μία ήταν «Γιατί ασχολείσαι τόσο πολύ με τους τυφλούς;»

Και η δεύτερη ήταν «Γιατί δεν δημοσιεύσατε ολόκληρη την επιστολή;»

Ασχολούμαι με τους τυφλούς- στην αλήθεια με τους Ανάπηρους γενικότερα- γιατί πιστεύω ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι που ΔΕΝ είμαστε ανάπηροι, του απρόσωπου Κράτους συμπεριλαμβανομένου, δεν ασχολούμαστε αρκετά και συνεχίζουμε, το έτος 2008 να τους κρατούμε περιθωριοποιημένους.

Γιατί άραγε; Θεωρούμε ότι τους κάνουμε ελεημοσύνη; Ότι είναι κατώτεροι; Ότι θάπρεπε να ζουν σε μια δική τους «αποικία»;

Θεωρώ ότι η κυβέρνηση, το κράτος, οι φορείς, οι θεσμοί αντιμετωπίζουν τους ανάπηρους- ανάμεσά τους και τους τυφλούς- ως ανθρώπους Β΄. διαλογής, ως «βαρίδια», ως «αναγκαίο κακό». Και τους φερόμαστε ανάλογα.

Καλύτερα απ΄ ότι στο παρελθόν αναμφίβολα. Αλλά ακόμη, με κάποιο «ειδικό» τρόπο. Κάτι που οι ανάπηροι ΔΕΝ θέλουν.

Στηλιτεύει αυτός ο αριστούχος φοιτητής της Νομικής, το φαινόμενο διακίνησης «τυφλεμπορικών» εντύπων , το να πουλούν δηλαδή κάποιοι πόρτα-πόρτα διαφόρων ειδών περιοδικά ζητώντας χρήματα δήθεν υπέρ των τυφλών. Και επισημαίνει ότι «Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τυφλών, και η Εθνική Ομοσπονδία Τυφλών, δεν έχουν και δε θα μπορούσαν να έχουν καμία σχέση με τις ληστρικές πρακτικές κάποιων, που και στο όνομα των φορέων αυτών θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία και την κοινωνική αλληλεγγύη κάθε απλού πολίτη».

Εντοπίζει δηλαδή αυτό το παιδί μια από τις πηγές του κακού: Τις πρακτικές ανθρώπων που βγάζουν λεφτά εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία και – γιατί όχι- τον κατά περίπτωση οίκτο του πολίτη. Και αυτό ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ.

Λέει ο Βαγγέλης ότι «στη σημερινή, δύσκολη εποχή της ακρίβειας και της έλλειψης κρατικής αρωγής και πρόνοιας, οι χιλιάδες Έλληνιδες και Έλληνες τυφλοί-μέλη μας, πορεύονται με τα ιδανικά, το ήθος και την αξιοπρέπειά τους, ζητώντας από την πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της και να ανταποκριθεί με πράξεις επαρκώς στις ανάγκες τους. Σε καμία περίπτωση, ως φορείς-επίσημοι εκφραστές των τυφλών στη χώρα μας, δε θα δεχόμασταν να καλύψει καθένας και καθεμία από εσάς τα κενά της κοινωνικής πολιτικής του κράτους από το υστέρημά του». Και πιο κάτω δεν διστάζει να πει ότι «Οι –λίγοι- αυτοί άνθρωποι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να καταρρακώνουν την αξιοπρέπειά μας. Πρόκειται για επαγγελματίες εμπόρους της τυφλότητας, που οργανωμένοι σε συλλόγους – σφραγίδες κερδοσκοπούν σε βάρος της αναπηρίας μας, είναι όμως – και πρέπει να είναι – καταδικασμένοι, στη συνείδηση των αναπήρων και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας».

Και καταλήγει με τόλμη και ευθύτητα: «Απαιτούμε από την πολιτεία να δηλώσει επιτέλους παρούσα στον επίσημο αγώνα των ατόμων με προβλήματα όρασης έναντι όλων αυτών που με τις πράξεις τους ντροπιάζουν γενικότερα το αναπηρικό κίνημα». Γιατί τα άτομα με προβλήματα όρασης δεν επαιτούν. Απαιτούν ισότητα, σεβασμό και ισότιμη συμμετοχή στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή».

Ας μου πει κάποιος ότι έχει άδικο.