Αρχική > Βιβλία > Η Τελευταία Καληνύχτα > Συνέντευξη στη "Ραδιοτηλεόραση"

- Ξεκίνησα την «Τελευταία καληνύχτα» καλοκαίρι του 2007, πριν από τις εκλογές, σε μια περίοδο πολιτικών εξελίξεων και προσωπικών «τραυμάτων. «Έφτιαχνα» την ιστορία, την πορεία και την εξέλιξη ενός νεαρού των sixties, παρουσιάζοντας την ανάμιξή του σε γνωστά γεγονότα , ακριβώς όπως τα είχαμε ζήσει εγώ και συγκεκριμένοι φίλοι της παρέας μου μέχρι και τα nineties. Μ αυτή την έννοια, οι βασικοί ήρωες ζουν. Υπάρχουν ανακατεμένοι ανάμεσά μας, μοιρασμένοι σε 7-8 συγκεκριμένους ανθρώπους. Σταμάτησα στα τέλη Αυγούστου.

- Μια βδομάδα μετά τις εκλογές, όταν βγήκα στο δρόμο, διαπίστωσα ότι έχοντας μείνει εκτός Βουλής μέσα από μια πολύ περίεργη διαδικασία, δεν είχα δουλειά, δεν είχα «περιβάλλον», δεν είχα καμία στήριξη, ζούσα έναν εφιάλτη χωρίς να χτυπάει καν το τηλέφωνό μου...Με μόνη παρέα τη γυναίκα μου, κάθισα και συνέχισα το βιβλίο από εκεί που το είχα αφήσει. Διαπίστωσα αμέσως ότι είχα βρει ένα τρόπο να μεταβιβάσω την πίκρα και την απογοήτευση που ένοιωθα στους ήρωες οι οποίοι μάλιστα είχαν πολύ σοβαρότερους λόγους από εμένα να αισθάνονται αδικημένοι. Και αυτό έκανα. Επέλεξα να μην αντιδράσω στην αδικία, να μην βάλω τις φωνές, να μην εμπλακώ σε αμφισβητήσεις και σε έριδες αλλά να «φορτώσω» αυτά τα συναισθήματα στους ήρωες της «Τελευταίας Καληνύχτας».

- Τελειώνοντας το βιβλίο, κάθισα να σκεφτώ πως θα είχα αντιδράσει εγώ προσωπικά στις εξελίξεις της ιστορίας του βιβλίου μου δεδομένου ότι είχα ζήσει στις ίδιες ακριβώς κοινωνικό-πολιτικές παραμέτρους των πρωταγωνιστών μου. Δεν είμαι τόσο ακραίος σαν χαρακτήρας και όσες φορές ενεργώ παρορμητικά, όπως ο ήρωάς μου, έχω βγει χαμένος. Το σκέπτομαι, το θέλω αλλά δεν το τολμώ. «Κάτι»με φρενάρει. Με αποτέλεσμα να μου μένουν κάποια ...απωθημένα. Αλλά απωθημένα ή όχι, «λύτρα» σαν του Δημήτρη Καρρά της «Τελευταίας Καληνύχτας» δεν έχει χρειαστεί να πληρώσω. Και φυσικά, τώρα πια, νομίζω ότι δεν θα μου χρειαστεί. Διάφορες συναφείς, ανάλογες καταστάσεις που έζησαν άλλοι φίλοι μου, εγώ τις παρακολούθησα από κοντά χωρίς να συμμετέχω. Από την άλλη πλευρά, έζησα κι εγώ τις δικές μου «ακρότητες». Τις δικές μου επαναστάσεις και ...εξεγέρσεις. Τόσο στα φοιτητικά, όσο και στα επαγγελματικά μου χρόνια.

- Δεν έφτασα ποτέ στο ακραίο σημείο να γίνω θύτης. Κάποιες φορές, κόντεψα. Μέχρι εκεί. Επέλεξα άλλες «μεθόδους» επιβίωσης. Ανάμεσα σ αυτές, υπήρξα και θύμα. Κάποιες φορές... εν γνώσει μου. Μια-δυο φορές σκοπίμως. Πίστευα, ότι ένα «θύμα» κουβαλάει πολύ λιγότερες δυσμενείς επιπτώσεις στην πορεία και την εξέλιξή του από ένα σκληρό θύτη. Με το να πάρω «την κατάσταση στα χέρια μου», να γίνω ...γκάνγκστερ της δεκαετίας του '80 και '90 όπως έγιναν τόσοι και τόσοι ...όχι, δεν ήταν για μένα. Δεν μου «πήγαινε» με τίποτα. Είχα τη βεβαιότητα ότι πολύ ευκολότερα θα ξέφευγα από την κατάπτωση του «θύματος» παρά από τις τύψεις του θύτη. Είχα δίκιο. Το ήξερα. Μέσα μου κρυβόντουσαν δυνάμεις που δεν θα με άφηναν τελικά να ηττηθώ. Προτίμησα να υποστώ την αδικία και να ζήσω μ αυτήν και να προσπαθήσω να ξεφύγω παρά να πατήσω επί δικαίων και αδίκων. Πολλοί το έκαναν. Και το κάνουν. Αυτούς λυπάμαι. Όχι εμένα. Μπορώ και κοιμάμαι τα βράδια. Ενώ εκείνοι...

- Δεν ξέρω τι κατάφερα με την ανάμιξή μου στην πολιτική. Σίγουρα, δοκίμασα νέες «γεύσεις». Χάρηκα την αγάπη και την αναγνώριση του κόσμου. Ένοιωσα στο πετσί μου τη δυσαρέσκειά του. Αλλά η πολιτική, δημοσιογραφία δεν είναι. Η δημοσιογραφία είναι καριέρα. Η πολιτική είναι ένα όραμα. Η καριέρα σε γοητεύει με την πρόοδο, την ολοκλήρωσή της. Το όραμα σε «σκοτώνει» όταν τσαλακώνεται. Αλλά μπορείς να το ξαναϊσιώσεις το τσαλακωμένο σου όραμα. Και θα το επιχειρήσω, όταν έρθει η ώρα. Πότε; Όταν η ατμόσφαιρα πάψει να είναι βαρίδι στο όνειρό μου και να ξαναπιστέψω ότι μπορείς να δημιουργήσεις κάποια πράγματα μέσα σ΄ έναν Άγονο Κήπο.

 
        
 
©2004-2024 Created and Powered by EXIS I.T. - Designed by ::ittech.gr::