Αναφορικά με την καινούργια «ιστορία» για το ντόπινγκ των αρσιβαριστών, ανήκω στην μειοψηφία των Ελλήνων που ουδόλως εξεπλάγησαν όταν έμαθαν τι συνέβη και απλώς κούνησαν το κεφάλι τους «με σημασία». Το περίμενα. Ποιο άθλημα ήταν δεν ήξερα και την ακριβή προέλευση της «ντόπας».

Επίσης καθόλου δεν με εξέπληξε ούτε η πληθώρα των ειδικών και «ειδικών» που εξηγεί εδώ και μέρες σε όλα τα Μ.Μ.Ε. τι, πώς και πότε συνέβη αυτό που συνέβη ενώ όταν καλούνται να δώσουν ονόματα, αποδείξεις και στοιχεία «σφυρίζουν αδιάφορα» αφού ακριβώς το ίδιο έκαναν στην Διακομματική Επιτροπή της Βουλής το 2005, ούτε η προαναγγελία της εφόδου και έρευνας που προανήγγειλε ο εισαγγελέας και ερμηνεύτηκε από τις εφημερίδες ως «αιφνιδιαστική» και η οποία έγινε 5 (!!!) μέρες αργότερα.

Το έχω καλά χωνέψει ότι στην σημερινή Ελλάδα όπου ζω, η αναγκαία σύγκρουση για να βρεθεί λύση σ΄ αυτό το πρόβλημα ΔΕΝ θα γίνει ποτέ.

Δεν με εξέπληξε τέλος ούτε το ότι ο Χρήστος Ιακώβου προανήγγειλε την κλήση και απολογία του στον ανακριτή λέγοντας «Είπα την αλήθεια, έχω μάθει να λέω την αλήθεια. Ό,τι έχω να πω, θα το πω στη δικαιοσύνη όταν με καλέσει», λες και για ένα τέτοιο «χοντρό» θέμα που συνταράσσει την Ελλάδα, η γνώση της αλήθειας είναι αποκλειστικότητα κάποιων ολίγων και όχι δικαίωμα όλων μας.

Σε δυο-τρεις φράσεις της Βούλας Πατουλίδου θέλω να μείνω, δυο-τρεις φράσεις μόνο από την θαυμάσια συνέντευξη που μου έδωσε και η οποία θα δημοσιευτεί στην Κυριακάτικη «Χώρα» όπου μου λέει:

«Τα σκευάσματα είναι πάρα πολύ τοξικά. Αυτά τα 11 παιδιά που τα πήρανε, πού πάνε τώρα ; Πόσο θα πρέπει ν ανησυχούν; Ποιος θα τα προστατέψει; Γιατί τα πήραν; Ένας έξυπνος και πεπαιδευμένος άνθρωπος δεν θα τα ’παιρνε ποτέ. Τα πήραν επειδή είχαν εμπιστοσύνη σε κάποιους. Ποινικοποιείται και ο αθλητισμός και η εμπιστοσύνη δηλαδή;»

Και εδώ είναι η κατακλείδα της όλης υπόθεσης Και το βασικό ερώτημα: Ήξεραν αυτά τα νεαρά παιδιά τι ήταν το «σκεύασμα» που έπαιρναν; Ήξεραν ότι η υγεία τους θα κινδύνευε - ενδεχομένως και σοβαρά - με βλάβες; Ήξεραν ότι παρανομούν και αυτοί; Ή τους αρκούσε το κίνητρο των προνομίων, του οικονομικού οφέλους, της καταξίωσης και η εμπιστοσύνη που είχαν στον προπονητή τους;

Το ζήτημα των αναβολικών, των όποιων εν πάση περιπτώσει φαρμάκων, ιδιοσκευασμάτων, επιβοηθημάτων, ενισχυτικών - πείτε τα όπως θέλετε - δεν είναι καθόλου καινούργιο. Είναι πολύ παλιό. Η είσοδός τους στην Ελλάδα και η χρήση τους είναι γνωστή σε γενιές και γενιές δημοσιογράφων, πολιτικών, βουλευτών, υπουργών, πρωθυπουργών, Δημάρχων, καθηγητών, γιατρών, προπονητών, αθλητικών παραγόντων και αθλητών.

Το γιατί δεν έβαλαν φραγμό, γιατί δεν αποφάσισαν να το σταματήσουν έχει άμεση σχέση με την απροθυμία του «καθεστώτος», του όποιου καθεστώτος αρχικά να αποφασίσει τι προτιμά, καθαρό ή «βρώμικο» αθλητισμό, διεθνείς διακρίσεις ή απλό συναγωνισμό και στη συνέχεια να συγκρουσθεί με τις δυνάμεις που στήριζαν τη δημιουργία του «σούπερ αθλητή». 

«Τι θα ’νοιωθες αν ήσουν ντοπαρισμένη, κέρδιζες το χρυσό μετάλλιο και σε πιάνανε στον έλεγχο αντιντόπινγκ ;» ρωτώ τη Βούλα Πατουλίδου, τη χρυσή Ολυμπιονίκη της Βαρκελώνης, στη συνέντευξη που θα διαβάσετε την Κυριακή.

Και μου απαντά ελεύθερα κι αβίαστα: “Θα ’θελα ν ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Να εξαφανιστώ από προσώπου γης. Δεν θα το άντεχα. Επ’ ουδενί».