Παρακολουθώντας αυτή τη συζήτηση - που πραγματικά μου θύμισε «Παιδικές Ασθένειες»- τις μέρες αυτές στη Βουλή για το νομοσχέδιο Παυλόπουλου για τη Δημόσια Διοίκηση, από τη μια πλευρά δεν μπόρεσα να μην διασκεδάσω με τη στάση των ομιλητών του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι πραγματικά δεν έχουν κατανοήσει ότι τους τελευταίους 4- 5 μήνες έχασαν «κολλητά» δυο εκλογικές αναμετρήσεις και από την άλλη μ έπιασε θλίψη για τον πολιτικό λόγο και τα πολιτικά επιχειρήματα των εκπροσώπων της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Άκουγες ομιλητές από το ΚΚΕ ή τον Συνασπισμό και καταλάβαινες ότι οι άνθρωποι ασκούσαν κοινοβουλευτική κριτική, εξέφραζαν τεκμηριωμένα τις αντιρρήσεις τους, προέβαλλαν τις θέσεις των κομμάτων τους, επέκριναν, δέχονταν όμως και τα όποια καλά, τις όποιες διαφορές ανάμεσα στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.
Δεν συμφωνούσαν βέβαια οι άνθρωποι με τις περισσότερες ρυθμίσεις για τους Δημοσίους Υπαλλήλους και τις καταψήφιζαν. Είχαν όμως μια λογική τα επιχειρήματά τους. Μια συνοχή οι σκέψεις τους. Μια δομή ο λόγος τους.
Οι εκλεκτοί συνάδελφοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, προεξάρχοντος του νέου προέδρου τους, «διενήνοχαν αναισχυντίας» όπως έγραφε ο Λυσίας στον «Υπέρ Αδυνάτου», χιλιάδες χρόνια πριν. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι μιλούσαν αναίσχυντα, αλαζονικά, αστήρικτα, χωρίς να «κοκκινίζουν» από ντροπή που τα έλεγαν. Γνωρίζοντας δηλαδή ότι έλεγαν απίθανα πράγματα, τα οποία και αυτοί οι ίδιοι ως κυβέρνηση υποστήριζαν αλλά –για τους όποιους λόγους- δεν κατάφεραν ή δεν θέλησαν ποτέ να υλοποιήσουν, έφτασαν στο σημείο να κατηγορήσουν τη Νέα Δημοκρατία ότι θέλει να …κομματικοποιήσει τη Δημόσια Διοίκηση.
Είναι να γελάνε και τα τσιμέντα! Οι άνθρωποι που κομματικοποίησαν και τους …στύλους της ΔΕΗ τολμούν να υποστηρίζουν μέσα στη Βουλή ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πάει να περάσει νομοσχέδιο για να κομματικοποιήσει το κράτος και ότι αυτή είναι η υλοποίηση της εξαγγελίας Καραμανλή περί «Επανίδρυσης».
Τους άκουγα να τα λένε αυτά και πάλι και πάλι και πάλι και να μην κοκκινίζουν, να μη διστάζουν, να μην ντρέπονται. Τους άκουγα να μιλάνε για πράγματα απίθανα, με ισχυρισμούς «αλλού γι αλλού», λες και δεν ήξεραν, λες και δεν ήταν ποτέ τους κυβέρνηση, λες και δεν έχουν ευθύνη για όσα έκαναν και για όσα δεν έκαναν επί είκοσι χρόνια, λες και οι δυο διαδοχικές τους ήττες τους …εξάγνισαν από τα μαύρο τους παρελθόν και τους απέδωσαν ως λευκές περιστερές στην κοινωνία για να παίξουν το ρόλο του ηθικολόγου σχολιαστή.
Και το αποκορύφωμα: Να ζητούν να γίνουν δεκτές οι ΔΙΚΕΣ τους προτάσεις, οι ΔΙΚΕΣ τους αντιρρήσεις, οι ΔΙΚΕΣ τους ιδέες, σαν να μην ήξεραν ΑΚΟΜΑ ότι ΕΧΑΣΑΝ τις εκλογές και θα είναι πολλά χρόνια αντιπολίτευση. Χαμένος χρόνος, χαμένα λόγια, χαμένα χρόνια.
Η Μαριέτα Γιαννάκου δεν κρατήθηκε: «Μα τι μας ζητάτε τώρα; ( ρώτησε σχεδόν έξαλλη από τα νεύρα της) Να σας αφήσουμε να συγκυβερνήσετε; Δεν το έχετε καταλάβει ότι χάσατε τις εκλογές, ότι εμείς τις κερδίσαμε και εμείς κυβερνάμε και υλοποιούμε τη δική μας γραμμή και όχι τη δική σας;»
Ύστερα απ΄ όλα αυτά – και αφήνοντας στην άκρη την ασυνάρτητη ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου την οποία αγωνιζόταν σκληρά να διαβάσει χωρίς να φαίνεται ότι διαβάζει αλλά δεν τα κατάφερνε με αποτέλεσμα να βάζει λάθος τα κόμματα και τις τελείες και τα επίθετα και τους προσδιορισμούς- προτείνω στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Καραμανλή να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να δώσει μερικά υπουργεία σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους και να τους αφήσει να περάσουν τη δική τους πολιτική.
Κάτι τέτοιο δεν υπονοούσαν οι διαπρεπείς ομιλητές του ΠΑΣΟΚ;