Στις αρχές της νέας χρονιάς, εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη στον ιστότοπο μας συνεχίζοντας μια πολύ ωραία ιδέα που είχαν στην εφημερίδα «Οι γειτονιές του Βύρωνα». "Γράφει ένας φίλος" είναι ο τίτλος της και τα λέει όλα. Γράφουν φίλοι, εσείς όλοι οι φίλοι μας, που περιδιαβαίνετε σε τούτο το site, που το διαβάζετε, που έχετε άποψη και θέλετε να ακουστεί και να διαβαστεί απο άλλους. Ξεκίνημα με τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο. Αναδημοσιευουμε το άρθρο του και σας προτρέπουμε να το διαβάσετε.
"Νιώθω μεγάλη τιμή και χαρά γιατί μου δίνεται η δυνατότητα μέσα από αυτή τη νέα στήλη, (που ελπίζω να αγαπηθεί!) να μιλήσω για κάτι που ξέρω καλά. Να πω τι είναι η αναπηρία με λόγια απλά και λόγια αληθινά, αφού τα τελευταία 23 χρόνια - δηλαδή από την ημέρα που γεννήθηκα - βιώνω μια κατάσταση που δεν την επέλεξα εγώ αλλά η κληρωτίδα της ζωής ήταν που μου «κλήρωσε» αυτό το λαχνό.
Που να φανταζόμουν πως μετά από λίγα χρόνια από την αποφοίτησή μου από το σχολείο, έχοντας τον τίτλο «σκράπας» στην έκθεση, θα έγραφα ολόκληρα κείμενα για μια εφημερίδα! Είναι γιατί ποτέ δε μου άρεσαν τα στρατευμένα και τα πρέπει. Αγαπώ την ελευθερία, με τη γενικότερη έννοια και στην προκειμένη περίπτωση,την ελευθερία του λόγου και τώρα έχω τη δυνατότητα αυτή. Να χρησιμοποιώ το γραπτό λόγο χωρίς «καλούπια».
Ωραία αυτά αλλά το θέμα είναι να συστηθώ και να σας πω το ποιος είμαι αφού η κρυφή ταυτότητα και η μυστικότητα ποτέ δε με εκφράζανε.
Το όνομά μου είναι Στέλιος Κυμπουρόπουλος ή «ο σημαιοφόρος από το Κορωπί» ή «το παιδάκι από την τηλεόραση». Τα δύο τελευταία είναι προσφωνήσεις που ακούω στο δρόμο όταν κυκλοφορώ, συχνά πυκνά, στους δρόμους της «σαρδελοποιημένης» Αθήνας. Και αυτό γιατί η φατσούλα μου έχει εμφανιστεί, κατά καιρούς, πολλές φορές στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), και κυρίως στην τηλεόραση, για διάφορα θέματα, με κύριο αυτό που συνέβη το 1999 όταν θέλησα να υψώσω τη σημαία της Ελλάδας μας, σαν άξιος δικαιούχος έχοντας γενικό μέσο όρο δεκαεννιά και έντεκα δωδέκατα, στην παρέλαση της εθνικής μας επετείου για το «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου του 1940 που είπαν οι Έλληνες στους Ιταλούς. Με αυτή μου την κίνηση, έφερα αναστάτωση στο τρόπο επιλογής των σημαιοφόρων και παραστατών των παρελάσεων,
αφού μέχρι τότε τα Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ) εξαιρούνταν από τη διαδικασία εκλογής εξαιτίας ενός «μεσαιωνικού» νόμου (ενός νόμου που εφαρμόστηκε περί το 1970) που υπήρχε σκουριασμένος και αραχνιασμένος στα κιτάπια κάποιου υπευθύνου της βουλής, ξεχνώντας πως πατριώτες είναι όσοι νιώθουν ΕΛΛΗΝΕΣ!
Περασμένα θα μου πείτε είναι αυτά αλλά όχι ξεχασμένα για εμένα, γιατί οι στιγμές που έζησα ήταν μοναδικές. Μετά ήρθαν και άλλες επιτυχίες με τελευταία την είσοδό μου στην ιατρική των Αθηνών. Πλέον έχω φτάσει στο πέμπτο έτος και όλα βαίνουν καλώς. Όμως στο μυαλό
των ανθρώπων η εικόνα που τους έχει αποτυπωθεί για εμένα είναι αυτή του μικρού παιδιού με την αναπηρία που σήκωσε τη σημαία στο Κορωπί. Ελπίζω κάποια στιγμή να μεγαλώσει αυτή η εικόνα όπως μεγάλωσα και εγώ!
Αρκετά όμως για εμένα. Η ζωή μου και η προσωπικότητά μου θα ξεδιπλώνεται σιγά - σιγά μέσα από τα άρθρα μου που θα διαβάζετε κάθε μήνα στην εφημερίδα σας «Οι γειτονιές του Βύρωνα».
Σκοπός μου όμως δεν είναι να αραδιάσω μια πλειάδα πληροφοριών σχετικά με την αναπηρία ή να συντάξω το δεκάλογο του καλού - επιτυχημένου αναπήρου. Στόχος είναι να έρθουμε σε μια επαφή και επικοινωνία για θέματα που αφορούν την αναπηρία και όχι μόνο. Να ανοίξουμε ένα δίαυλο διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων με γλώσσα καθημερινή, απλή, φιλική και όχι στηλιτευμένη και στείρα. Να γίνουν γνωστές οι ανάγκες και οι επιθυμίες των ανθρώπων που είναι ανάπηροι, με μια αναπηρία που είτε φαίνεται (πχ κινητική) είτε όχι (πχ ψυχική). Αυτή η διαδικασία ελπίζω πως θα οδηγήσει στο να πέσουν τα τοίχοι της άγνοιας και του αγνώστου, σε ένα μικρό τουλάχιστον ποσοστό. Θα δούμε! Τι είναι λοιπόν η αναπηρία; Πιστεύω πως κάνεις δε μπορεί να την ορίσει - εκτός βέβαια από τον καθαρά ιατρικό, επιστημονικό ορισμό που υπάρχει. Εγώ την ορίζω απλά σαν κάτι που υπάρχει επάνω σου, όπως τα δυο σου χέρια, τα δυο σου πόδια κ.λπ. Θα μου πείτε πολύ απλοϊκός ο ορισμός μου και σίγουρα δε θα διαφωνήσω. Σίγουρα η αναπηρία δεν είναι το μίασμα της ζωής, το «ξέπλυμα» των αμαρτιών των προγόνων σου, αλλά ούτε βέβαια μια ευλογία, μια δοκιμασία που αν την εκτελέσεις σωστά θα έχεις μεταθανάτια ανταμοιβή. Η αναπηρία είναι μια κατάσταση που την αποκτάς είτε από την ημέρα της ζωής σου (πχ. γενετικής αιτιολογίας, λάθη γιατρών κατά τη διάρκεια του τοκετού) είτε κατά τη μετέπειτα ζωή σου (πχ. ατυχήματα). Ο καθένας τη βιώνει και δίνει το δικό του ορισμό για την αναπηρία, συμφωνά με τα βιώματά του, την προσωπικότητά του και το είδος της αναπηρίας του. Εγώ γιατί δίνω αυτό τον ορισμό, θα το πω σε κάποιο από τα επόμενα τεύχη. Θα θέσω μια ερώτηση και με αυτή θα ολοκληρώσω τη στήλη αυτού του μήνα. Θα περιμένω τις απαντήσεις σας στο e-mail της εφημερίδας μας geitonies@tellas.gr . Η ερώτησή μου είναι απλή: Θα κάνατε ποτέ σχέση με έναν/μια ανάπηρο/-η; Και αν ναι, κάτω από ποιες συνθήκες; Αν όχι, τι θα σας εμπόδιζε; Περιμένω με αγωνία τις απόψεις σας! Εις το επανιδείν! Να περνάτε καλά, να μιλάτε για τα προβλήματά σας στους αγαπημένους σας και να χαμογελάτε. Γιατί ένα χαμόγελο φτιάχνει την ημέρα σας και την ημέρα των άλλων όσο δύσκολη και αν είναι!" |
