Ο 60ντάρης κύριος, μέλος μια Τοπικής Οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας που επισκέφτηκα τις τελευταίες εβδομάδες, αμέσως μετά την προκήρυξη των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου, κάθισε απέναντί μου, σ΄ ένα μακρόστενο τραπέζι όπου με είχαν βάλει να κάτσω τα μέλη του προεδρείου, χτύπησε και τα δυο του χέρια στο ξύλο και μου είπε σε έντονο – αλλά όχι απρεπές - ύφος: «Για κοίταξέ με στα μάτια κύριε βουλευτά…».
Συνηθίζω να κοιτάζω τον συνομιλητή μου στα μάτια γι αυτό και δεν δυσκολεύτηκα να κάνω αυτό που μου ζητούσε. Ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι δεν είχε τίποτε ευχάριστο να μου πει. Τριάμισυ χρόνια, δεν σταμάτησα να επισκέπτομαι γραφεία Τοπικών Οργανώσεων και να συζητώ με τα μέλη τους και γνώριζα καλά ότι είχε δίκιο.
«Για πές μου, γιατί να σε ψηφίσω; Τι έκανες εσύ για μένα τριάμισυ χρόνια; Πότε ενδιαφέρθηκες;»
Θα μπορούσα να δικαιολογηθώ. Να του πω «μισές αλήθειες». Να του επισημάνω ότι προσπάθησα πολύ να κάνω κάτι και γι' αυτόν και για τους άλλους και ότι κάποια πράγματα έκανα αλλά δεν μπορούσα να κάνω περισσότερα. Δεν το έκανα γιατί θα ήμουν υποχρεωμένος να μπω σε λεπτομέρειες που δεν εξηγούνται με υπεραπλουστεύσεις. Και οπωσδήποτε, εκείνον τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν τον αφορούν. Εκείνος είχε το δικό του, συγκεκριμένο πρόβλημα. Κι εγώ, δεν του το είχα λύσει.
Θα μπορούσα ίσως να τον «παραμυθιάσω».
Κοιτώντας τον πάντα στα μάτια, του αναγνώρισα το δίκιο του. Και του είπα, μέσα απ΄την καρδιά μου, αυτό που πιστεύω και που έχω αποφασίσει να εφαρμόσω στο εξής - αν ο Αθηναικός λαός με ξαναψηφίσει: Ότι η κυβέρνησή μας και το κόμμα μας και η παράταξή μας δεν φέρθηκε τόσο καλά όσο έπρεπε στον απλό πολίτη. Και ότι αυτό ήταν λάθος. Κι ότι κάτι τέτοιο, δεν θα ξαναγίνει. Ότι μάθαμε από τα λάθη μας. Και δεν θα τα ξανακάνουμε. Του ζήτησα συγγνώμη που κανείς δεν έσκυψε πάνω από το όποιο πρόβλημά του. Κι ότι προσωπικά, δεν προσπάθησα αρκετά, δεν μπόρεσα ίσως να πείσω τους «κρατούντες» ότι έπρεπε να προσέξουμε περισσότερο τους απλούς πολίτες. Γιατί αυτοί είναι η δύναμη του κάθε κόμματος.
Τον έπεισα; Δεν ξέρω. Αλλά αν μου ξαναδοθεί η ευκαιρία, πρώτη μου προτεραιότητα θα είναι η καθημερινότητα της διαβίωσης του απλού πολίτη. Που δικαιούται περισσότερα.
(Press Time - 8/9/2007)
|
