Αρχική > Άρθρα > Άρθρα στη ''Χώρα'' > Το ευτυχισμένο καλοκαίρι του 2007
Τετάρτη πρωί, γύρω στις 10. Πλησιάζω στη Βουλή. Έχω διασχίσει τη μισή Αθήνα για να φτάσω στο Σύνταγμα. 36 βαθμοί ήδη. Έχω κινδυνέψει τουλάχιστον 10 φορές από δολοφονικές κινήσεις «μεθυσμένων» φορτηγών και δικύκλων με 2 και 3 επιβάτες σε Βουλιαγμένης και Ηλιουπόλεως.

Έχω σωθεί  «από του χάρου τα δόντια» καθώς ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Κυρίως βγάζει φλάς και αλλάζει ακαριαία λωρίδα επειδή θεωρεί ότι …προειδοποίησε.

Καταφέρνω να διεισδύσω προς τη Βασιλίσσης Σοφίας μέσα από το χάος της Αμαλίας. Τρόλει και λεωφορεία «παίζουν» με τα νεύρα μας, καταλαμβάνοντας ΤΡΕΙΣ λωρίδες.

Ένα φορτηγό «κάτι» ξεφορτώνει»  λίγο μετά την είσοδο του Εθνικού Κήπου. Ένα πούλμαν  έχει σταματήσει «καβαλλητά» μεταξύ πρώτης και δεύτερης λωρίδας και κατεβάζει ευτυχισμένους τουρίστες στον Άγνωστο Στρατιώτη, ένας ταξιτζής «ψαρεύει» δεξιά και αιφνιδίως αποφασίζει να πάει αριστερά αλλά δεν μπορεί γιατί εκεί ακριβώς προσπαθεί να κινηθεί το περίεργο «τραινάκι» που προσφέρει «Γύρο της Αθήνας» σε άλλους ευτυχισμένους τουρίστες που  αναπνέουν το καυσαέριο της χρονιάς.
 
Στρίβω μετά χιλίων βασάνων. Υπάρχει μόνο μια λωρίδα που «ανεβαίνει». Προσπαθώ να μπω στο γκαράζ της Βουλής αλλά σταματώ και μπλοκάρω την κίνηση καθώς από τη Βουλή πάει να βγει  και έχει σταματήσει πάνω στο δρόμο για να βρει άνοιγμα, μοτοσυκλετιστής με το κράνος στο χέρι. Έχει κλείσει την είσοδο και όλο το δρόμο. Ο εντεταλμένος αστυνομικός παρακολουθεί.
 
Μετά την μεγαλοπρεπή, αντισυμβατική έξοδο του αλαζόνα Κοινοβουλευτικού μηχανόβιου, πάω να μπω αλλά «κολλάω» γιατί το ίδιο περήφανα και αδιάφορα, βγαίνει με το «έτσι γουστάρω»  ένα μηχανάκι μ' ένα πιτσιρικά. Πίτσα ντελίβερυ άραγε; Ουδεμία αντίδραση από τον εντεταλμένο αστυνομικό. Δεν μπορεί! Τους έχει πιάσει όλους η ζέστη!
 
Να και μια χοντρούλα σε μηχανάκι. Σταματά εκεί δίπλα και βάζει το κράνος που κρατούσε στο χέρι. Είδε τον αστυνομικό. Ξαναφεύγοντας, της …βγαίνει η μια σαγιονάρα. Ξανασταματά μές τη μέση του δρόμου, «ξαπλώνει» το μηχανάκι στο οδόστρωμα, γυρίζει, μαζεύει τη σαγιονάρα, ξανανεβαίνει στο μηχανάκι και φεύγει.
 

Με τα νεύρα τσατάλια παρκάρω, πηγαίνω στο εντευκτήριο, στον υπολογιστή και διαβάζω το πρώτο μου email :

«Ο νομαρχιακός σύμβουλος Μάκης Βορίδης και ο Λαϊκός Νομαρχιακός Συναγερμός  καταδικάζουν απερίφραστα την ενέργεια της διευθύντριας του Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου να αποπειραθεί να θέσει θέμα στο Δ.Σ. του νοσοκομείου για παραχώρηση 40 στρεμμάτων στον Δήμο Αθηναίων για την δημιουργία νέας μονάδας απεξαρτήσεως.
 
Στον χώρο του Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου ήδη λειτουργεί μονάδα απεξάρτησης. Η Νομαρχία Ανατολικής Αττικής έχει ήδη δηλώσει ότι μέρος του συγκεκριμένου χώρου προορίζεται ως χώρος δημιουργίας του Νοσοκομείου της Ανατολικής Αττικής. Ευτυχώς η απόπειρα της κας Διευθύντριας προς το παρόν παρέμεινε απρόσφορη χάρις στην εγρήγορση των φορέων της τοπικής αυτοδιοικήσεως.»
 

Αναζητώ στο λεξικό τη λέξη «απρόσφορη». Δεν τη βρίσκω. Συνειδητοποιώ ότι ο Δήμος Αθηναίων θέλει να φτιάξει άλλη μια μονάδα απεξάρτησης αλλά ο κ. Βορίδης και ο ΛΑΟΣ, που διεκδικούν είσοδο στη Βουλή, δεν θέλουν και το εμποδίζουν.

Συνεχίζω. Μήνυμα από Μarketing Manager, International. Μου προωθεί μήνυμα από την «Κaterina». «Φύσει αντιδραστική, σκέφτηκα  ότι από το να χτίζουμε πάνω στο πράσινο, καλύτερα να κάνουμε το ανάποδο. Να φέρουμε το πράσινο πάνω στα χτισμένα».

ΣΤΟΠ.

Μήπως θά 'πρεπε να πάρω ρεπό για την υπόλοιπη μέρα; Να αναζητήσω κανένα κρεμαστό κήπο πάνω απ΄τα καμένα; Αφού δεν μπορούμε να βρούμε αυτούς που βάζουν τις φωτιές…
 

 

 

 
        
 
©2004-2024 Created and Powered by EXIS I.T. - Designed by ::ittech.gr::