Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος που με συναντά ή με πλησιάζει και να μη μου πει πόσο αγαπά και πόσο τιμά τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και πόσο διασκεδάζει όλη του η οικογένεια όταν βλέπει τις ταινίες του. Απλοί άνθρωποι, του λαού, της γειτονιάς, στην Αθήνα και την επαρχία αλλά και στο εξωτερικό, κάθε φορά που με βλέπουν, όπου με βρουν και με δουν, τρέχουν να μου σφίξουν το χέρι και να με μακαρίσουν που είμαι γιός «αυτού του σπουδαίου ανθρώπου».

Απλοί άνθρωποι του λαού και της γειτονιάς αλλά και υπουργοί, βουλευτές, πρόεδροι, παλιοί πολιτικοί, δικαστές, καλλιτέχνες συνάδελφοί του, σπουδαίοι, μεγάλοι και τρανοί επιχειρηματίες αλλά και βασιλιάδες, όλοι  μου λένε πόσο τον αγαπούν και πόσο χαίρονται να τον βλέπουν και με ρωτούν «Πως αισθάνεσαι που είσαι γιός ενός τόσο υπέροχου ανθρώπου;».

Κάθε μέρα. Κάθε εβδομάδα, Κάθε μήνα. Χρόνια τώρα. Ιδίως τα τελευταία 3-4 χρόνια που ασχολούμαι με την πολιτική.

Και κάθε χρόνο, όσο πλησιάζουν οι μέρες, όσο φτάνουμε στα τέλη Ιουνίου, αρχίζω και πάλι να σκέφτομαι: «Φέτος, θα τον θυμηθεί άραγε κανείς, εκτός από κάποιους δημοσιογράφους που κάνουν ραδιόφωνο και κάθε μέρα, ανατρέχουν στην «Ταυτότητα της Ημέρας» και διαβάζουν τα γνωστά «Σαν σήμερα». Θ΄αφήσει κανείς κανένα λουλουδάκι στον τάφο του;»

Δεν μπορώ βέβαια να έχω και καμία ιδιαίτερη απαίτηση από τους απλούς ανθρώπους που τον αγαπούν, ούτε ακόμα από τους συναδέλφους του στο θέατρο ή το σινεμά να θυμούνται την ημερομηνία που πέθανε ο πατέρας μου, έστω κι αν οι περισσότεροι θυμούνται απέξω τις περισσότερες ατάκες του από τις ταινίες, ενώ στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ αλλά και από το βήμα της Βουλής, δεν παραλείπουν να τον μνημονεύουν ως …Μαυρογιαλούρο.

Εγώ το θυμάμαι γιατί είπαμε: Για μένα, ήταν απλώς …ο μπαμπάς μου. Εδώ δεν τον θυμήθηκε ολόκληρη κυβέρνηση, ολόκληρο Υπουργείο Πολιτισμού, ολόκληρη Μελίνα Μερκούρη όταν πέθανε και τον …ξεπέταξαν μ ένα απλό στεφάνι, από τον απλό πολίτη νά 'χω απαίτηση; Εδώ δεν τον θυμήθηκαν τόσες και τόσες κυβερνήσεις που πέρασαν, τόσοι και τόσοι υπουργοί Πολιτισμού, τόσα και τόσα Δημοτικά Συμβούλια, τόσοι Πρόεδροι, τόσα Ιδρύματα, τόσα Συμβούλια, τόσοι Φορείς που τιμούν και μνημονεύουν τόσους και τόσους άξιους νεκρούς κάθε χρόνο, δεν τον θυμήθηκε κανείς 22 χρόνια τώρα να κάνει μια εκδήλωση, κάπου, κάπως να τον τιμήσει κάποιος… ο απλός πολίτης να τον θυμηθεί;

Φυσικά και δεν παραπονιέμαι. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν έχει ανάγκη. Ζει και βασιλεύει. Απλώς, διαπιστώνω.

Φέτος βέβαια, για πρώτη φορά ύστερα από 22 χρόνια, έγινε «κάτι».

Δεν μπορώ να πω πολλά γιατί ακόμα δεν είναι επίσημο αλλά μπορώ να μεταφέρω μια πρόταση που έκαναν στις Αρχές απλοί πολίτες των όμορφων Χανιών, του στολιδιού της Κρήτης που μου 'γραψαν και μου τό 'παν:

« ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΕΥΘΥΝΩ, να δοθεί τιμητικά το όνομα του Λάμπρου Κωνσταντάρα του δικού μας ανθρώπου σε δρόμο, η πλατεία της ιστορικής πόλης μας, δείχνοντας έτσι έμπρακτα ότι εμείς διαφέρουμε, μικροψυχίες δεν μας αγγίζουν, είμαστε πρωτοπόροι και πρωτεργάτες ... »

Σας ευχαριστώ. Δεν είμαι Χανιώτης. Ούτε ο πατέρας μου ήταν Χανιώτης. Εσείς απλά είστε σπουδαίοι άνθρωποι.

Φέτος, 22 χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου, κάποιοι τον θυμήθηκαν λοιπόν.