Και οι δηλώσεις του μπορεί να μην στρέφονταν αποκλειστικά στο πρόσωπό μου, έθεταν όμως «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων», άγγιζαν δηλαδή ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που εδώ και μήνες παρακολουθώ να «γυροφέρνει» και να προωθείται από μεγάλη μερίδα πολιτευτών και υποψηφίων, είτε στις Δημοτικές, είτε στις τελευταίες Κοινοβουλευτικές εκλογές.

Τι λένε διάφοροι; Ότι οι δημοσιογράφοι, οι αθλητές, οι καλλιτέχνες και άλλες ίσως «ειδικότητες», απολαμβάνουν μεγάλης δημοσιότητας και προτιμώνται  από τους ψηφοφόρους και ότι η αναγνωρισιμότητα του υποψηφίου δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι ικανός για Δημοτικός Σύμβουλος ή –πολύ περισσότερο- για βουλευτής. Κάτι τέτοιο είπε και ο Καρπούζας.

Αν έμπαινα στην ουσία της συζήτησης θα μπορούσα να τον προκαλέσω να καταθέσουμε τα «εφόδιά» μας, τα πτυχία μας, τις γνώσεις και εμπειρίες μας, τις δουλειές που έχει κάνει ο καθένας μας, τις διακρίσεις και τα ενδιαφέροντά του. Δεν το έκανα για να μην τον προσβάλλω. Και περιορίστηκα να θεωρήσω με χιούμορ ότι έκανε τις δηλώσεις που έκανε κάτω από …ιδιαίτερες συνθήκες κάποιας αδιαθεσίας, κάποιας κόπωσης, ίσως και 5-6 τσίπουρων που τον είχαν κεράσει καθ΄ οδόν. Συνηθίζεται άλλωστε σε διάφορες επαρχίες και περιφερειακές πόλεις και χωριά να κερνάνε τον τοπικό βουλευτή «ένα τσιπουράκι για το δρόμο».

Αλλιώς, πως να δεχτώ ότι  πράγματι είπε  όσα μου μεταφέρθηκαν; Πώς να πιστέψω ότι αυτός ο χαμηλών τόνων άνθρωπος παραβίασε βάναυσα κάθε δεοντολογία, προσβάλλοντας βαριά κι΄ εμένα και πλειάδα  βουλευτών απ΄ όλα τα  κόμματα ;

Έτσι θα μπορούσα να αντιληφθώ γιατί είπε τις ασυναρτησίες που μου μετέφεραν. Προσπάθησα εν ολίγοις με τρόπο να τον «δικαιολογήσω» τον άνθρωπο γιατί διαφορετικά θα άνοιγα βαρύ διάλογο μαζί του. Δεν υπονόησα ότι ήταν μεθυσμένος. Ευτυχώς που ο Καρπούζας έχει χιούμορ και το κατάλαβε, παρά το ότι διάφορα Μ.Μ.Ε. ( τοπικά και κεντρικά) εστίασαν το ρεπορτάζ στα …τσίπουρα. Γι αυτό άλλωστε και την επομένη, μου έστειλε …ένα  μπουκάλι τσίπουρο δικής του παραγωγής. Έτσι, μάλλον δόθηκε τέλος στο ζήτημα, τουλάχιστον όσον αφορούσε τις προσωπικές μας σχέσεις που ήταν πολύ καλές.
Ωστόσο, παραμένει το γενικότερο ζήτημα. Τι είναι η Βουλή; Ανήκει σε κάποιον; Υπάρχουν επαγγελματικές προδιαγραφές για να θέσεις υποψηφιότητα και να εκλεγείς; Είναι συντεχνιακό «επάγγελμα» ο βουλευτής; Πρέπει να είσαι  «κάτι» συγκεκριμένο και να μην είσαι «κάτι άλλο» για να γίνεις βουλευτής;

Προσωπικά, πιστεύω ότι η Βουλή  είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας.
Δημοσιογράφοι, αθλητές, καλλιτέχνες, κάθε ιδιότητα, ειδικότητα, επάγγελμα και επιστήμη εκπροσωπείται. Μόνο έτσι γίνεται η Βουλή αντιπροσωπευτική, δημοκρατική και αξιόμαχη.
Αλίμονο να βρισκόταν το Κοινοβούλιο στα χέρια συντεχνιών.

Αν πραγματικά υπάρχουν βουλευτές που υπονοούν ότι το Κοινοβούλιο δεν πάει καλά επειδή είναι βουλευτές ο Παναγιωτόπουλος, ο Ιωαννίδης, ο Σταθάκης, η Βούλτεψη, η Ράπτη, η Γκερέκου, η Κανέλλη, ο Κασίμης, ο Γκιουλέκας, ο Βασιλείου, ο Καρράς, ο Κοντογιάννης, η Κουντουρά , η Κοντού, ο Κεδίκογλου, ο Νικηφοράκης, ο Ρουσόπουλος, ο Δημαράς, ο Λιάνης, η Κατσέλη, η Κούρκουλα κι εγώ, καλά θα κάνουν να αναζητήσουν το πρόβλημα στην απαράδεκτη καλλιέργεια περίεργων σχέσεων και ισορροπιών.

Όχι στην ειδικότητα των εκπροσώπων του λαού.
Ο λαός ξέρει ποιους επιλέγει.
Ελεύθερα και αβίαστα.