Άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Συνηθίσαμε στην Ελλάδα – το ίδιο γίνεται και στην Γαλλία και στην Ιταλία- να θεωρούμε τις Δημοτικές εκλογές ως «πρόκριμα» για τις βουλευτικές. Δεν το θεωρώ σωστό. Δημοτική Αρχή που «ελέγχεται» από την εκάστοτε κυβέρνηση , ενδέχεται να εμφανίσει μειωμένη αξιοπιστία ή «ελαστικό» δυναμισμό στη διεκδίκηση. Δεν βλέπω όμως και να αλλάζει η κατάσταση. Ούτε τα κόμματα το θέλουν, ούτε οι περισσότεροι «άρχοντες».
Ωστόσο, έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα, οι Δημοτικές αποτελούν «βαρόμετρο» ή καλλίτερα «ανεμοδείχτη» για τις Εθνικές Εκλογές . Αφενός δίνουν τη δυνατότητα στον ψηφοφόρο να αποδοκιμάσει ενέργειες και πολιτικές , αφετέρου δημιουργούν νέες προσωπικότητες , δυνάμεις, ανθρώπους που αργότερα επιδιώκουν να σταδιοδρομήσουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, βασιζόμενοι στην ενδεχόμενη επιτυχία τους.
Οι Νομαρχιακές Εκλογές δεν έχουν το πολιτικό βάρος των Δημαρχιακών, αφού οι πολίτες δεν γνωρίζουν ποιες αρμοδιότητες έχουν οι νομάρχες. Τα κόμματα πάντως, θεωρούν τις Δημοτικές Εκλογές «παρακλάδι» των Εθνικών και επιμένουν να κατεβάζουν κομματικούς υποψηφίους . Αυτοί προσπαθούν αλλά δεν καταφέρνουν να πείσουν ότι είναι ανεξάρτητοι, κάτι που κατά βάθος δεν το θέλουν αφού «ψωνίζουν» ψηφοφόρους από τα κομματικά «καλάθια». Κάτι άλλο: οι Δημοτικές αποτελούν πρώτης τάξεως δικαιολογία για τα κόμματα που αν δουν τις επιλογές τους να δικαιώνονται, το χρησιμοποιούν ως « τρόπαιο» , αν όμως πάθουν «στραπάτσο», τότε κάνουν επίκληση στην … ανεξαρτησία και το αυτοδιοίκητο της …Αυτοδιοίκησης. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, οι Δημοτικές Εκλογές «χρησιμοποιούνται».
|
