Μέσα από την τραγελαφική περιπέτεια που έζησε ο τ. υφ. Δημόσιας Τάξης κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης που τον οδήγησε εκτός κυβέρνησης με μια ιδιαζόντως οδυνηρή και γελοία διαδικασία ραδιοτηλεοπτικής διαπόμπευσης, τα στοιχεία που αποβαίνουν ως τα κρισιμότερα είναι η – περιστασιακή φαντάζομαι - αφέλεια που έδειξε ο τέως υφυπουργός και η ενίσχυση της τάσης προς πλήρη κατάπτωση κάθε δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Κι αυτό το τελευταίο, με αυτουργό/παράδειγμα προς αποφυγή, τον κύριο Ξεκουκουλωτάκη εκ Χανίων είναι ίσως και το πιο σοβαρό.

Την πλήρη αλήθεια του τι ακριβώς έγινε δεν θα την μάθουμε προφανώς ποτέ. Τα «πώς», τα «γιατί», τα «με ποιον τρόπο», τις επαφές με τα Αθηναϊκά ΜΜΕ για την προώθηση της είδησης, το υλικό μαγνητοφώνησης, το μέσο μαγνητοφώνησης, τη δημοσίευση ερήμην της διεύθυνσης της εφημερίδας κλπ. Πως δηλαδή  η συζήτηση του κ. Μαρκογιαννάκη με πολιτικούς του φίλους παρουσία Ξεκουκουλωτάκη –  μόνου παρόντος Χανιώτη δημοσιογράφου προφανώς λόγω της προσωπικής του σχέσης  με τον υφυπουργό και της στήριξης της εφημερίδας- μαγνητοφωνήθηκε και στη συνέχεια  αφού απομαγνητοφωνήθηκε, δημοσιεύτηκε στην φιλική προς Μαρκογιαννάκη εφημερίδα, εστάλη στα Αθηναϊκά ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ και τον κατεξευτέλισε, δεδομένης και της δικής του αντίδρασης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο υφυπουργός έσκαψε μόνος τον... λάκκο του: είπε δημόσια αυτά που είπε για τον κ. Λινό,  εμπιστεύτηκε το υποτιθέμενο «φιλικό» του περιβάλλον, διέψευσε αυτά που είχε πει και  «προδόθηκε» από τον άνθρωπο που ο ίδιος είχε επιλέξει ως συνεργάτη του.

Όλα όσα ακολούθησαν είναι ένα προς ένα άξια μελέτης και προβληματισμού. Μεταξύ αυτών και ο πλήρης κλονισμός κάθε έννοιας εμπιστοσύνης από άτομο σε άτομο, όποια κι αν είναι αυτά τα άτομα.

Και το βασικότερο: Τι θα κάνουμε από εδώ και μπρος με τη δημοσίευση / γνωστοποίηση μέσω των Μ.Μ.Ε. των κάθε λογής προϊόντων υποκλοπής; Είναι κάτι που μπορεί να περάσει έτσι; Μήπως είναι κάτι που πρέπει κάποια στιγμή να συζητηθεί λίγο πιο σοβαρά; Μήπως πρέπει να μπουν κάποιοι κανόνες σ όλη αυτή την ιστορία καθώς η τεχνολογική πρόοδος και εξέλιξη είναι συνεχής και ποτέ, κανείς δεν μπορεί πλέον να είναι σίγουρος για τίποτε; Είναι δυνατόν να διαμαρτυρόμαστε για τις κάμερες παρακολούθησης της Αττικής οδού και της εισόδου-εξόδου στις Τράπεζες θεωρώντας τις «ηλεκτρονικούς ρουφιάνους» και το προϊόν της παρακολούθησης «παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων του ανθρώπου» και να δεχόμαστε  ότι ενδεχομένως μας μαγνητοφωνούν ή μας βιντεοσκοπούν Ο,ΤΙ κι αν κάνουμε, ΟΠΟΥ κι αν πάμε, χωρίς διάκριση, χωρίς όρια;

Όλα όσα έγιναν, είμαι διατεθειμένος να τα δεχτώ. Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα στο ραδιοτηλεοπτικό μας περιβάλλον, και μέχρι να βάλουμε  κάποιους κανόνες, μπορώ να δεχτώ ακόμη και τη «λελογισμένη» και υπό προϋποθέσεις χρησιμοποίηση προϊόντος υποκλοπής. Επρόκειτο για τον δημόσιο λόγο πολιτικού ανδρός, υπουργού της κυβέρνησης, που εστρέφετο ανοιχτά εναντίον λειτουργού της Δικαιοσύνης σε μια περίοδο που η κυβέρνησή του έδειχνε να στηρίζει τον λειτουργό. Αυτό που μου είναι αδύνατον να «χωνέψω» είναι η δημόσια πρόσκληση του καθ όλα αξιόλογου Νίκου Χατζηνικολάου  προς τον υποκλοπέα των λόγων του μέχρι πρότινος «μέντορά» του  να εργαστεί στο κανάλι του ALPHA επειδή «είναι μια χαρά ρεπόρτερ για ανταποκριτής μας». Ελπίζω ότι ήδη το έχει αντιληφθεί ο αγαπητός Νίκος ότι επρόκειτο για κίνηση – πέναλτι, έστω βεβιασμένη, έστω υπό την πίεση των γεγονότων, έστω προς δημιουργία πρόσθετου εντυπωσιασμού. Και αν τον πήρανε στον ALPHA τον κύριο Ξεκουκουλωτάκη, να τον χαίρονται.