Καλή επιτυχία στην κυβέρνησή μας και στην πολιτική και στα κόμματα και στους ηγέτες μας και στη «νομενκλατούρα» που ορίζει τη ζωή, την πρόοδο και την εξέλιξή μας. Όμως….δεν είμαι φανατικός λάτρης του παρελθόντος που θεωρεί ότι το «σήμερα» είναι ένα «τίποτα» ενώ στο «χθες» όλα γίνονταν καλά. Είμαι λάτρης της τεχνολογίας και της έρευνας, χρησιμοποιώ με μεγάλη προθυμία όλες τις νέες ανακαλύψεις και εφαρμογές – κυρίως στις επικοινωνίες και τη μουσική-, διαβάζω φανατικά όλα τα νέα για την πρόοδο της Ιατρικής και της Βιολογίας, παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στη ρομποτική και στην έρευνα του διαστήματος, πιστεύω ακράδαντα ότι η έρευνα και η τεχνολογία μας προσέφερε καταπληκτικά εργαλεία για να βελτιώσουμε το επίπεδο ζωής και γνώσης μας.

Αλλά όλα αυτά, δεν έχουν προσφέρει τίποτα στην έννοια της «γειτονιάς». Οι πόλεις μας- ξεκινώντας από την πολύβουη Αθήνα και φτάνοντας σε χωριά και απομακρυσμένα νησιά- γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και λιγότερο ανθρώπινες, όλο και περισσότερο καταπιεστικές, υποκύπτοντας στους νέους νόμους της επιχειρηματικής ανάπτυξης και του marketing που βρίσκονται στα χέρια μερικών «ολίγων». «Ολίγων» στον αριθμό και στην ψυχή.

Έτσι, διαβάζοντας στο facebook – που πλέον, σε αγαστή συνεργασία με το twitter, έχει πλήρως αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή- μιαν ανάρτηση του Ρεθυμνιώτη , σημερινού κατοίκου της Στυλίδας, εργαζόμενου στον ΟΤΕ Δημήτρη Παττακού, χειροκρότησα με ενθουσιασμό τις σκέψεις του που μας υποδηλώνουν όχι αυτά που «κερδίσαμε» τα χρόνια της μεταπολεμικής προόδου αλλά αυτά που «χάσαμε».

Διαβάστε:

- Μεγάλωσες με τρία κανάλια , μόνο που σταματούσαν το βράδυ;

- Έπαιζες πάντα έξω και σε φώναζε από το μπαλκόνι η μάνα σου να πάς να φάς;

- Νοίκιαζες βιντεοκασέτες με Παιδικά;

- Αγόραζες τυρόπιτα με 40 δραχμές;

- Ηχογραφούσες σε κασέτες τραγούδια από το ράδιο;

- Έπαιζες ποδόσφαιρο στα χώματα;

- Πήγαινες να πεις τα κάλαντα και δεν φοβόσουν;

- Τότε, γιατί λένε ότι τα σημερινά παιδιά τα έχουν όλα;

- Ενώ μάλλον, χάσανε τα πάντα;

Η Αθήνα και πολλές άλλες πόλεις είναι πλέον αβίωτες. Χωρίς τον παραμικρό ελεύθερο χώρο, χωρίς « Αθηναική μυρωδιά», χωρίς « Αθηναικό ήχο», χωρίς «Αθηναική ατμόσφαιρα». Και σε μικρότερες πόλεις, ψάχνεις να βρεις «γωνιές» που έχουν κάποιο χαρακτήρα αφού τα υπόλοιπα κομμάτια, προσπάθησαν να μιμηθούν την πρωτεύουσα , χάνοντας τον προσανατολισμό τους. Όσο για τα χωριά και τα μικρά νησιά, οι κάτοικοι ξυπνούν κάθε πρωί και τρέχουν να μάθουν ποιος αγόρασε τι και τι θα το κάνει, αν ήρθαν Ρώσοι τουρίστες για να βγάλει μεροκάματο κι αν ταξίδεψε το καραβάκι για να φέρει το γιατρό, τα φάρμακα και τα αναλώσιμα.

Στα σήριαλ , τις εκπομπές και τα διαφημιστικά των …333 καναλιών που δεν σταματούν ποτέ, ακούς περίεργα Ελληνικά, μισά-μισά με φραγκολεβαντίνικα, δεν ξέρεις ποια είναι η είδηση και ποια η διαφήμιση ούτε γιατί κάποιος είπε «κάτι» και «ποιος» του είπε να το πει.

Χώμα για να παίζεις μπάλα δεν υπάρχει παρά μόνο στις χωματερές, μαζί με σκουπίδια και απόβλητα και δεν αφήνεις ούτε το σκύλο σου να πάει.

Η θάλασσα είναι μόνο για να τη φωτογραφίζεις γιατί για να μπεις, πρέπει να έχεις διαβάσει το Δελτίο Μολυσμένων Ακτών.

Η μάνα σου δεν σε φωνάζει απ΄το μπαλκόνι γιατί «δεν είναι πρέπον», σχολείο μια μέρα πας και δυο δεν πας γιατί δεν έχει δασκάλους, κάλαντα ακούς μόνο στην τηλεόραση, η τυρόπιτα στοιχίζει 2,5 ευρώ ( 800 δραχμές) είναι κατεψυγμένη και τη ζεσταίνουν στο φούρνο….

Κι έρχονται όλοι αυτοί που κυβερνούν και σου λένε ότι θα παίρνεις λιγότερα λεφτά σε μιστό, μεροκάματο ή σύνταξη αλλά θα πληρώνεις περισσότερους φόρους απ΄ όσα παίρνεις γιατί έτσι μόνο θα πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε, ότι γίνονται προσπάθειες να μειωθούν οι άνεργοι από 2 εκατομμύρια σε 1 εκατομμύριο εννιακόσιες χιλιάδες και ότι αν δεν πουλήσουμε «Ελλάδα» - στην ιδέα αλλά και στην πραγματικότητα- δεν πρόκειται να σωθούμε. Και σκέφτεσαι να φύγεις και να πας αλλού αλλά αυτό το «αλλού» έχει γεμίσει από άλλους που έχουν πάει εκεί, νωρίτερα.

Κάτι σίγουρα δεν έχει πάει καλά μ εμάς παρά την αναμφισβήτητη πρόοδο. Κάπου η έννοια της «εξέλιξης» έχει πάρει στραβό δρόμο. Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ελλάδος «κατεβαίνει» με 15 Έλληνες παίκτες που παίζουν σε ξένες ομάδες γιατί οι Ελληνικές ομάδες έχουν μόνο ξένους. Στη μουσική και τα τραγούδια που ακούμε, δεν «παίζει» κανένας μουσικός αλλά μόνο μηχανήματα. Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες γυρίζονται 5 με 6 κάθε χρόνο όταν τη δεκαετία του ’60 γυρίζονταν 80.

Κάπου, κάποια πράγματα ΔΕΝ ωφελήθηκαν από την …πρόοδο και την εξέλιξη. Και κάποιοι, πρέπει κάποια στιγμή να το ψάξουν το θέμα.