Ένα – ένα , τα στερεότυπα ανατρέπονται στην Ελλάδα του σήμερα. Το τελευταίο – που στην ουσία ανατράπηκε, δεν καταργήθηκε- ήταν η «Σιωπηλή Πλειοψηφία». Και το ανέτρεψε καταργώντας το ο ίδιος ο λαός, με την ήρεμη, λογική, σοφή καθοδήγηση κάποιων σπουδαίων ανθρώπων που η συγκυρία «ανέσυρε» από το αναγκαστικό «χρονοντούλαπο» στο οποίο μετά δόξης και τιμής τοποθετούμε κατά συνήθεια δεδομένες και συγκεκριμένες αξίες που φοβόμαστε, χαρακτηρίζοντάς τους «χρυσές εφεδρείες» τις οποίες ωστόσο ΟΥΔΕΠΟΤΕ ανακαλούμε στην υπηρεσία της Πατρίδας.

Θυμίζω μια συνάντηση με συνταγματική και πολιτική βαρύτητα αυτή που πραγματοποιήθηκε, προ 2-3 εβδομάδων μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Καρόλου Παπούλια, του Μ. Θεοδωράκη και του Γ. Κασσιμάτη. Δεν περιέγραψε ίσως με τόσο χαρακτηριστικό τρόπο το χάλι της κατάστασης όσο η συνάντηση Παπούλια - Παπανδρέου λίγες μέρες μετά, όταν ο πρόεδρος είπε μεταξύ άλλων ότι οι Έλληνες δεν μπορούν να δώσουν άλλα.

Ο ελληνικός λαός, σιγά- σιγά, με προσπάθεια, με ιδρώτα πληροφορήθηκε ότι Θεοδωράκης, Μπέης και Κασσιμάτης –που είχαν τιμήσει τον υπογράφοντα στο περιοδικό«Crash» με βαρυσήμαντες συνεντεύξεις τους - κατέθεσαν στον Πρόεδρο υπόμνημα με τις θέσεις τηςκίνησης για την «δεινή κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα, μετά την υπογραφή του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων και του ζήτησαν να ασκήσει το κύρος που αντλεί από το Σύνταγμα και τον ελληνικό λαό για να μπορέσει να πείσει την κυβέρνηση, ώστε να απαλειφθούν όλες οι συμβάσεις δανεισμού, που είναι αντίθετες προς τις θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου και επονείδιστες για τον ελληνικό λαό».

Από την ίδια την ειδησεογραφία εκείνων των ημερών ο χειμαζόμενος Έλληνας δεν έμαθε πολλά πράγματα. Μούγκα στη στρούγκα. Ίσως κι γιατί είναι πιθανό το να μη ΘΕΩΡΕΙ κανείς ότι μια συζήτηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μπορεί να δημιουργήσει το υπόβαθρο για να γίνει ΚΑΤΙ.

Φταίει η υπόσταση του θεσμού, φταίει το πολίτευμα –το οποίο Θεοδωράκης- Κασιμάτης και Μπέης θεωρούν ότι πρέπει να αλλάξει– φταίει ίσως ο ίδιος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Ωστόσο οι άνθρωποι αυτοί – και άλλοι πολλοί- μιλάνε. Στην αρχή τους άκουγαν ελάχιστοι. Μετά, απλώς λίγοι. Κι στο τέλος, οι ακροατές, οι οπαδοί, οι «συνοδοιπόροι» έγιναν πύρινο πλήθος, ακούγοντας τις «χρυσές εφεδρείες» της πατρίδας μας, αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που έχουν το θάρρος της γνώμης τους να πάνε «κόντρα στο ρεύμα» του κυβερνητικού ποταμού.

Είπε στον Παπούλια ο Θεοδωράκης: « Είχαμε καταγγείλει από τον Δεκέμβρη ότι τόσο το Μνημόνιο όσο και η δανειακή σύμβαση είναι συνταγματικά άκυρες. Στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον οποίο αφήσαμε γραπτώς τις απόψεις μας, καταγγείλαμε την απαράδεκτη παραδοχή του κ. Παπανδρέου ότι παραχωρήσαμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας. Είχαμε πει ότι εάν εφαρμοστεί το Μνημόνιο η χώρα μας θα οδηγηθεί σε χάος. Η συμφωνία για το δάνειο των 110 δισ. ευρώ είναι συνταγματικά άκυρη, καθώς δεν υπογράφηκε από τα τρία πέμπτα της Βουλής, ούτε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, παρά μόνον από τον υπουργό Οικονομικών. Φτάσαμε στο απροχώρητο. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Γ ι’ αυτό η κυβέρνηση ψάχνει να βρει στηρίγματα στη συναίνεση και η Ευρώπη, σχεδόν εκβιαστικά, λέει ότι πρέπει να γίνει εθνική ενότητα.»

Είπε και ο Κασσιμάτης:

«Οι όροι που περιλαμβάνονται στη δανειακή σύμβαση και στο Μνημόνιο παραβιάζουν όλες τις θεμελιώδης αρχές και του Συντάγματος και της ευρωπαϊκής νομιμότητας και τους Διεθνούς Δικαίου. Θα πρέπει να βρεθεί μία κυβέρνηση που θα ζητήσει την πλήρη ακύρωση αυτών των συμφωνιών, για να μπορέσει να συζητήσει τους οικονομικούς όρους και αφού καταλήξει, να περάσουν αυτοί οι όροι από τη Βουλή, όπου και θα πρέπει να εγκριθούν από την πλειοψηφία των 180 βουλευτών.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι δέσμια και από πλευράς εσωτερικής κι από πλευράς εξωτερικής πολιτικής. Είμαστε δηλαδή ένα κράτος υποτελές, υπό κατοχή. Αυτά ακριβώς μας έκαναν να επισκεφτούμε σήμερα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να του αφήσουμε ένα σχετικό υπόμνημα με τις θέσεις μας και του ζητήσαμε να ασκήσει το κύρος που αντλεί από το Σύνταγμα και τον ελληνικό λαό για να μπορέσει να πείσει την κυβέρνηση, ώστε να απαλειφθούν όλες οι συμβάσεις δανεισμού που είναι αντίθετες προς τις θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου και επονείδιστες για τον ελληνικό λαό. Θα φτάσουμε στο κατώτατο σκαλί, αυτή είναι η πεποίθησή μας. Η σημερινή πολιτική ηγεσία δεν έχει δείξει το θάρρος να διαπραγματευτεί ή να προβάλει τις νόμιμες αξιώσεις της χώρας μας, ώστε να γίνουν σωστές συμβάσεις. Εάν δεν γίνουν αυτά στο μέλλον, θα πάμε σε δεύτερη σύμβαση, η οποία θα προσθέσει βάρη αντί να αφαιρέσει. Δεν μένει τίποτε άλλο, παρά να πάρει ο λαός στα χέρια του την υπόθεση».

.Όλα αυτά φαίνεται ότι είχαν τελικά επίπτωση στην ελληνική ψυχή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν έκανε «υπέρβαση πολιτεύματος».Αλλά ένωσε τη φωνή του με τη φωνή εκατομμυρίων άλλων Ελλήνων στη φρικτή, ολέθρια αλλά και ύστατη διαπίστωση ότι «φτάσαμε στο απροχώρητο .Δεν υπάρχει άλλη λύση».

Και το ’πε και στον πρωθυπουργό. Όχι σε «στημένες» δηλώσεις. Αλλά αν προσέξατε, το είπε. Και οι κάμερες... τραβούσαν!

Και στη συνέχεια, σωστά ή λάθος, με «συναίνεση» ή όχι, με μυαλό ή απλώς συναίσθημα, με αποφασιστικότητα ή με ενοχή, η Ελλάδα «ξύπνησε».

Μακάρι να μην την ξανακοιμήσουν.