Μιλώντας τις προάλλες στη Βουλή, σ ένα νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης με θέμα την «Προστασία προσωπικών δεδομένων και της ιδιωτικής ζωής στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες » θεωρούσα κι εγώ – όπως και οι περισσότεροι βουλευτές-  ότι  απλώς έρχεται να κατοχυρώσει νομοθετικά και να επιλύσει ένα μείζον θέμα που απασχολεί την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών που κάνουν χρήση των σύγχρονων τεχνολογιών :  την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων του ατόμου , ιδίως της ιδιωτικής ζωής του, θεσπίζοντας κανόνες.
 
Ακούγοντας τις εισηγήσεις και τις ομιλίες τόσο στην Επιτροπή όσο και στην ολομέλεια, κατέληξα σε μια σειρά από συμπεράσματα:
1. Το νομοσχέδιο αυτό δεν είναι τόσο «απλό», όσο κι αν φαινόταν ότι απλώς και μόνο ενσωματώνει ευρωπαική οδηγία στη νομοθεσία μας.
2. Όσοι κανόνες κι αν θεσπιστούν νομικά και θεωρητικά, η προστασία μας ΔΕΝ εξασφαλίζεται.
3. Έπρεπε να αναδειχτεί και η προσωπική ευθύνη των «θεματοφυλάκων» των «οσίων και ιερών» μας.
4. Κάποιος θάπρεπε να «ξεφύγει» λίγο από την τυπολογία του νομοσχεδίου και να μιλήσει για την «ταμπακέρα».
Είπα λοιπόν κι εγώ – μεταξύ άλλων- και τα εξής ( και τα καταγράφω στην εφημερίδα γιατί πάντα υπάρχει η πιθανότητα να «φύγουν» και να περάσουν και να ξεχαστούν) :

« Το γήπεδο στο οποίο παίζεται αυτό το «παιχνίδι» είναι γνωστό. Είναι γλιστερό, είναι γεμάτο παγίδες, είναι γεμάτο τρύπες και λίμνες.

Πίσω και κάτω από κάθε λίμνη, κάθε παγίδα, κάθε τρύπα, κρύβεται και μια σοβαρή απειλή τόσο για τη λειτουργία του πολιτεύματος, όσο και για τη λειτουργία της Βουλής και της Κυβέρνησης.
Μια σοβαρή απειλή κατά της δημοκρατίας. Κι επειδή χρόνια γίνεται αυτή η συζήτηση και χρόνια συγκρούονται οι εξουσίες σ’ αυτό το γήπεδο, καταλήγω:

Κύριε πρόεδρε, εξέχοντες νομικοί ανέλυσαν και στην επιτροπή και εδώ τη νομική πλευρά, την άκρως σοβαρή και ουσιαστική αυτή πλευρά του νομοσχεδίου. Εγώ, ως προερχόμενος από το χώρο της δημοσιογραφίας η οποία επιζητεί και επιδιώκει την απόλυτη καθαρότητα και διαφάνεια στις πράξεις του Δημοσίου κυρίως Τομέα…….  

Αλλά και ευρισκόμενος αυτή τη στιγμή στο χώρο της νομοθετικής εξουσίας που είναι υποχρεωμένη να σέβεται και να προωθεί την ισότητα, την καθαρότητα, την αλήθεια, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της ισονομίας και ισοπολιτείας, θεωρώ ότι από τη θεωρητική πλευρά του θέματος, τα δικαιώματά μου αρχίζουν εκεί που τελειώνουν τα δικαιώματα του άλλου και οι υποχρεώσεις μου τελειώνουν εκεί όπου αρχίζουν οι υποχρεώσεις των άλλων.

Ουδείς έχει περισσότερα δικαιώματα από το διπλανό του. Και ουδείς, λιγότερες υποχρεώσεις. Αντιθέτως ! Ιδίως στις δυο «εξουσίες» που είθισται να …συμπλέκονται, τα ΜΜΕ και την πολιτική, όλα εντάξει με τα δικαιώματά μας. Αλλά οι υποχρεώσεις μας δεν τελειώνουν ποτέ και πουθενά.

Κακό δεν κάνει να το θυμόμαστε αυτό καθώς θα επεξεργαζόμαστε τώρα, αύριο, του χρόνου ή οποτεδήποτε στο μέλλον παρόμοια νομοθετήματα.»

Για έναν απλό βουλευτή – και μάλιστα της συμπολίτευσης- δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να πει τη γνώμη του, να καταθέσει τις απόψεις του, να ακουστεί ο λόγος του, να φανεί η δουλειά και η φιλοσοφία του. Ο βουλευτής απορροφάται    από τις έννοιες της ομαδικής κομματικής δουλειάς, την κομματική πειθαρχία, τους κανόνες με τους οποίους «παίζεται το παιχνίδι» της πολιτικής. Συμπλέει, στηρίζει, ενισχύει, αναδεικνύει το κυβερνητικό έργο, απαντά στους επικριτές, μελετά τακτικές, υποβάλλει ερωτήσεις. Μέχρι εκεί.
Αν σ όλα αυτά τα ολίγα προσθέσει κανείς και την αναγκαία, καθημερινή επαφή του με τον πολίτη, δημιουργείται ένα πλέγμα δραστηριοτήτων.
Αρκεί αυτό; 
Μάλλον όχι.