Από τα μαθητικά μου χρόνια, συνήθιζα να σκέφτομαι με …ανοιχτό το στόμα. Μεγαλόφωνα δηλαδή. Σκεφτόμουνα και μίλαγα, σκεφτόμουνα και έγραφα, σκεφτόμουνα και συζητούσα. Άλλες φορές μου «έβγαινε» σε καλό και άλλες φορές παρεξηγιόμουνα αφάνταστα από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν τι σκέφτομαι και μου συνιστούσαν να κρατώ τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου και να ανακοινώνω μεγαλόφωνα μόνο αυτά που ήταν «προς ανακοίνωση».
Ομολογώ ότι στα φοιτητικά και στα πρώτα επαγγελματικά μου χρόνια προσπάθησα να το εφαρμόσω αυτό και απέφυγα αρκετές εντάσεις και συγκρούσεις. Έλα όμως που αυτή η τακτική με άφηνε ανικανοποίητο και με έκανε νευρικό!
Κάποια στιγμή, αποφάσισα να αρχίσω να αφήνω τον εαυτό μου πολύ πιο ελεύθερο και να λέω περισσότερα απ΄ αυτά που σκεφτόμουνα. Έκανα εχθρούς, έχασα δουλειές αλλά κέρδισε φίλους και αξιοπιστία. Και – πιστέψτε με- αυτό «μέτρησε» και «μετράει» περισσότερο. Άσε που κατάφερα με σχεδόν αυτόματο αυτό που άλλοι επαγγέλλονται χρόνια αλλά δεν καταφέρνουν ούτε να το αγγίξουν: Τη - σχετική πάντα- αντικειμενικότητα.
‘Ακουγα τον Κώστα Καραμανλή την Πέμπτη το πρωί στην αίθουσα της Γερουσίας, σκεφτόμουνα και …μίλαγα. Όχι τόσο δυνατά ώστε να δημιουργώ πρόβλημα αλλά …τόσο δυνατά ώστε οι 3-4 διπλανοί μου να με ακούνε. Και –κυρίως- να ακούω εγώ τον εαυτό μου και να αρνούμαι να ακολουθώ τους γραφικούς «κεκράκτες» και να χειροκροτώ σε ΟΤΙ έλεγε ο πρωθυπουργός. Ξέρω ότι ούτε ο ίδιος ο Καραμανλής χαίρεται όταν έχει απέναντί του ανθρώπους που χειροκροτούν σε ΚΑΘΕ του φράση.
Αναφέρθηκε σε πολλά και μεγάλα και χρήσιμα ο πρωθυπουργός γύρω από τη Συνταγματική Αναθεώρηση αλλά η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ήταν ολιγότερο τολμηρός απ΄ όσο ΕΓΩ θα τον ήθελα. Και επέμεινε στην εξαγγελία περί αύξησης του αριθμού των βουλευτών Επικρατείας, μια πρόταση που απ΄ ότι έχω αντιληφθεί, δύσκολα «περνάει» από τους βουλευτές και κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμία πολιτική και δημοκρατική ουσία ΕΑΝ δεν τηρηθεί και το γράμμα και το πνεύμα του νόμου. Ότι δηλαδή βουλευτές Επικρατείας τοποθετούνται προσωπικότητες ευρύτατης αποδοχής, δημοφιλίας και εξειδίκευσης και εξαιρετικής ποιότητας, επιστήμονες ή καλλιτέχνες ή διανοητές ή εμπειρογνώμονες, ή συγγραφείς ή νομικοί διεθνούς κύρους ή εκπρόσωποι  μεγάλων «ειδικών» ομάδων των οποίων η παρουσία θα βοηθήσει τη Βουλή την ίδια και όχι απλώς τους ίδιους.
Επίσης δεν αντιλαμβάνομαι τι ουσία και χρησιμότητα μπορεί να έχει το περί «Εθελοντών» ως συνταγματική επιταγή, δεν αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει « ρητή πρόβλεψη της υποχρέωσης του κράτους να μεριμνά για τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής»,δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να υπάρχει συνταγματική επιταγή ώστε « τόσο η Βουλή, όσο και η Διοίκηση, να υποχρεούνται να λαμβάνουν υπόψη  τις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών περιοχών με στόχο την ανάπτυξή τους». Και για διάφορα άλλα που η ταπεινότητά μου θεωρεί επιεικώς «αυτονόητα» - όπως και τα προηγούμενα που ανέφερα- αναρωτιέμαι γιατί χρειάζεται να θεωρούμε την κυβέρνηση και τη Βουλή και τη Διοίκηση τόσο αδύναμες και ανόητες ώστε να χρειάζεται συνταγματική πρόβλεψη.
Να τα ψηφίσουμε όπως τα λες Πρόεδρε, δεν έχω αντίρρηση για τη συντριπτική πλειοψηφία των προτάσεων και εισηγήσεών μας για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αλλά μήπως «περνώντας» όλα αυτά τα πράγματα στο Σύνταγμα, αποδυναμώνουμε τόσο τη Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική Εξουσία ώστε παραδεχόμαστε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα αν δεν είναι κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα;
Υστερόγραφο: Πολύ καλός τις προάλλες ο Βουλγαράκης στην επερώτηση του ΠΑΣΟΚ για τις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις. Τους «ρούμπωσε» απίστευτα.. Τόσο καλός, εμπεριστατωμένος και σίγουρος που ούτε εγώ το πίστευα.