Θέλω να σας ομολογήσω ότι με όλα όσα συμβαίνουν,γράφονται, λέγονται, καταγγέλλονται, μου είναι
αδύνατον να καταλάβω τι έχει συμβεί στην κοινωνία μας. Πάντως κάτι της έχει συμβεί. Και το πόσο ανίατη είναι η ασθένεια που κατατρώει τα σωθικά μας, μέλλει να αποδειχθεί, με την ελπίδα ότι δεν θα χρειαστεί νεκροψία για να πάρουμε την απάντηση. Διότι τότε, δεν θα έχει απομείνει κανένας για να την διαβάσει.
Τι να πρωτοπώ; Σε τι να αναφερθώ; Τι να παραλείψω; Που ξεκινά το ψέμα και που αρχίζει η αλήθεια; Πόσο γνώστες είμαστε των ατομικών μας ευθυνών; Ποιος κοροιδεύει ποιόν; Και για έναν άνθρωπο όπως εγώ, που παράτησε μια σίγουρη και επιτυχημένη – κατά τεκμήριο- επαγγελματική καριέρα 33 ετών ώστε να ασχοληθεί με την πολιτική, για να διαπιστώσει δυο χρόνια μετά ότι στην ουσία έκανε μια τρύπα στο νερό, η αλήθεια ίσως να μην είναι καν ευπρόσδεκτη.
Αφήνοντας λοιπόν έξω όλες τις καθημερινές μας «τραγωδίες» και «παλινωδίες», πάρτε ένα απλό
παράδειγμα του τι μπορεί να συμβαίνει. Και λέω «μπορεί» γιατί ποιος είναι σε θέση να ξέρει πλέον ποια
είναι η αλήθεια και ποια η απάτη;
Μου γράφει ο κύριος Νίκος Κατσουλιέρης, μέλος ΕΤΕΠ, Ε.Μ. Πολυτεχνείου, Παπάγου 38, 15771, Ζωγράφου κι εμένα αυτά που έγραψε σε ένα υπόμνημα προς τον πρωθυπουργό.
Και εξιστορεί ένα « αίτημα για άμεση μεσολάβηση με θέμα την απεμπλοκή του παιδιού του από το καθεστώς απόλυτης βίας που βιώνει».
Τι γράφει λοιπόν ο άνθρωπος αυτός, επώνυμος, με διεύθυνση και τηλέφωνο;
« Η 10χρονη κόρη μου Κατερίνα, βιώνει, πάνω από ένα μήνα τώρα την απαξίωση της  Πολιτείας και την πλήρη καταπάτηση των Συνταγμα-τικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων της, από δημοσίους λειτουργούς, που έχουν ταχθεί ακριβώς για να  τα προστατεύουν και κατά παράβαση καθήκοντος και με κατάχρηση εξουσίας, ανενόχλητα τα καταπατούν, χωρίς να δείχνει κανείς αρμόδιος ενδιαφέρον για την τύχη του παιδιού. Το παιδί μου βιώνει τον τρόμο, την ανασφάλεια και την απελπισία, επειδή  «τόλμησε» να καταγγείλει προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειάς του στο  περιβάλλον της μητέρας του. Αντί αυτό κατά νόμο, να οδηγήσει στη σύλληψη των καταγγελθέντων,  οδήγησε πέραν κάθε λογικής, στη σύλληψη...του παιδιού.»
Τρελή ιστορία; Φοβερή;  Απίστευτη; Δεν ξέρω. Ο άνθρωπος μου γράφει τρομερά πράγματα με λεπτομέρειες που ελπίζω ότι θα διερευνηθούν πριν – φαντάζομαι- αναγκαστεί να καταλήξει σε κανένα
τηλεοπτικό παράθυρο.
Και επεξηγεί ο άνθρωπος : « Το παιδί μου βρίσκεται φυλακισμένο, φρουρούμενο και σε πλήρη απομόνωση από τις 11.3.2006 στην Β΄ Παιδιατρική κλινική του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» και μεθοδεύεται με τηνσυνέργεια της Παιδοψυχιατρικής κλινικής του ανωτέρω Νοσοκομείου η ψυχιατρικοποίησήτου και ο βίαιος εγκλεισμός του σε ψυχιατρείο, με εμφανή πρόθεση των εμπλεκομένων, να διευκολύνουν τους
καταγγελθέντες από το παιδί (πατριό-μητέρα) να ανασκευάσουν τις καταγγελίες του, με το αιτιολογικό
της «τρέλας». Όσον αφορά εμένα, που το παιδί αγαπά, εμπιστεύεται και έχει επιλέξει να ζήσει εφεξής, κατά
δικαίωμα που του παρέχει ο νόμος, μόνο μαζί μου, αρνούμενο κατά απόλυτο τρόπο να βρεθεί στο περιβάλλον της μητέρας του, μου έχει απαγορευθεί με εντολή της Εισαγγελέως Ανηλίκων(!!!), εντολή που ουδέποτε μου επιδόθηκε, κάθε επαφή με το παιδί μου, ακόμα και η είσοδός μου στο ανωτέρω Νοσοκομείο, κατά κατάλυση των Συνταγματικών και Ανθρωπίνων δικαιωμάτων μου.»
Πείτε μου λοιπόν, που αρχίζει η λογική και που τελειώνει η τρέλα, που καταλαβαίνουμε ότι η αλήθεια
έχει μετατραπεί σε ψέμα, που αρχίζουν και που τελειώνουν οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις μας;
Δεν ξέρω. Αλλά το ψάχνω.