Τέτοια υπερχρησιμοποίηση του ονόματος του κατά Αλέκο Σακελάριο και Λάμπρο Κωνσταντάρα «υπουργού Αγροτικής Ανασυγκροτήσεως» Ανδρέα Μαυρογιαλούρου τις μέρες μας δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν τότε, οι δυο πνευματικοί πατεράδες του: Ο συγγραφέας που εμπνεύστηκε το ρόλο και ο ηθοποιός που τον ζωντάνεψε. Πλησιάζουν να κλείσουν 42 χρόνια από τότε που το «Υπάρχει και Φιλότιμο» πρωτοπαρουσιάστηκε στο Θέατρο «Βεργή» και λόγω της συνεχούς επανάληψης προβολής της ομώνυμης ταινίας από την τηλεόραση, το όνομα Μαυρογιαλούρος είναι σε ημερησία διάταξη. Όσο κι αν χαίρομαι και συγκινούμαι γιατί για εκατομμύρια Ελλήνων, το όνομα Μαυρογιαλούρος είναι σύμφυτο με την εικόνα του πατέρα μου, δεν μπορώ παρά να σημειώσω ότι η χρησιμοποίηση που γίνεται και κακή είναι και λάθος. Διότι το να αποκαλούνται ευρύτατα και αβασάνιστα «Μαυρογιαλούροι» όλοι οι πολιτικοί που δεν τηρούν – η κατηγορούνται ότι δεν τηρούν- τις υποσχέσεις τους, αδικεί τον πραγματικό χαρακτήρα του ήρωα που ενσάρκωσε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας το 1965-65.

Ο ήρωας του «Υπάρχει και Φιλότιμο» Ανδρέας Μαυρογιαλούρος αγνοούσε τι έκαναν πίσω από την πλάτη του οι «επιτήδειοι» συνεργάτες του και οι κομματάρχες του, τους αντιμετώπιζε όλους καλόπιστα και τους περιέβαλε με την εμπιστοσύνη του μέχρις ότου ανακάλυψε με φρικτό και βίαιο τρόπο πόσο θύμα της καλοπιστίας και της μεγαλοκαρδίας του είχε πέσει. Οπότε και παραιτήθηκε αμέσως, καταγγέλλοντας τη «μάσα» και τη «ρεμούλα».
Είναι κρίμα να αδικείται έτσι και ο Σακελάριος και ο Κωνσταντάρας και ο ίδιος ο …Μαυρογιαλούρος όταν παραλληλίζεται με αναξιόπιστους και ψεύτες.
Για τον κ. Κορωνιά, δεν ξέρω τίποτα. Ένα είναι βέβαιον: Ποτέ δεν θα γνώρισε τέτοιες «πιέννες» ο πρώτος όροφος της Βουλής, όπου βρίσκονται οι αίθουσες των Επιτροπών, χωρίς αυτόν. Την Πέμπτη το πρωί, ο κόσμος ήταν τόσος πολύς έξω από την αίθουσα 151 όπου θα ερχόταν το αφεντικό της Βόνταφον ώστε εμείς που συνεδριάζαμε στην αίθουσα 150 αναγκαστήκαμε να διακόψουμε τόσο λόγω του θορύβου όσο και διότι ανά 30 δευτερόλεπτα, κάποιος έμπαινε μέσα για να «δανειστεί» κάποια …καρέκλα  για τη διπλανή αίθουσα.
Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μπήκαν ή ήθελαν να μπουν στην αίθουσα και ν ακούσουν τον Κορωνιά κι αν είχαν δικαίωμα να μπουν αλλά …τέλος πάντων.

Υστερόγραφο : Πως διάολο φτιάχνουν την δημοσκόπησή τους αυτοί οι άνθρωποι της Κάπα Research ώστε να φαίνεται ότι οι  Έλληνες πολίτες επιλέγουν ως «δημοφιλέστερα πρόσωπα της δημόσιας ζωής» δυο ανθρώπους οι οποίοι, για διάφορους λόγους ο καθένας, δεν κάνουν σχεδόν τίποτε, βρίσκονται εκτός καθημερινής δημοσιότητας και δεν επηρεάζουν ούτε κατά το ελάχιστο την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή, τον Κάρολο Παπούλια και τη Φώφη Γεννηματά; Χωρίς να έχω ΤΙΠΟΤΕ εναντίον των δυο αυτών «προσώπων» - το αντίθετο μάλιστα, τιμώ την πολιτική σταδιοδρομία του κ. Παπούλια και αγαπώ τη φίλη μου Φώφη- θεωρώ ότι ή η δημοσκόπηση γίνεται με τρόπο και μέθοδο που στερείται σοβαρότητας ή οι Έλληνες προσεβλήθησαν μαζικά από τη νόσο των …πουλερικών. Την πεποίθησή μου εδραιώνει το «εύρημα» της «έρευνας» ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι …δημοφιλέστερος του Κώστα Καραμανλή. Σε δεκάδες δημοσκοπήσεις εδώ και δυο χρόνια, ο κ. Παπανδρέου υπολείπεται από 9 ως και 20 μονάδες του κ. Καραμανλή στην επιλογή του «καταλληλότερου πρωθυπουργού». Αλλά «δημοφιλέστερος» είναι. Το ερώτημα είναι : Τρελαθήκαμε όλοι ταυτοχρόνως; Ή μήπως για να είσαι δημοφιλής θα πρέπει ή να μην κάνεις τίποτε ή να μην έχεις καμία προοπτική να επιτύχεις τους στόχους σου;